Wieczór

W tej budzie została wywieziona Satja ze szczeniętami do odchowu szczeniąt w schronisku.
Jak się później okazało - została podstępnie wyrwana z rodzinnego domu  na zawsze :(((
Nie wolno ufać tym ze schroniska w Bystrym ani tym z UG. Absolutnie! :(((

Skończył się gaz. Musiałam w piecu napalić, a źle się pali, bo nie ma ciągu. Nie mam też drewna na zimę.

Trochę suchego na teraz. Zagrzałam mleko na ser, ale się zważyło, bo za długo stało. Wkruszyłam do mleka resztkę chleba jaka mi dzisiaj została i dałam Sabie. Duży gar. Rozdzieliłabym spokojnie na dwie suki i więcej dostałaby Satja, bo właśnie urodziła małe i potrzebuje dużo ożywczego mleka żeby się zregenerować i wykarmić małe. Ale Satja zamiast mleka od dzisiaj będzie chrupać chrupki gdzie indziej. Trochę się martwię o jej żołądek, bo nie jest przyzwyczajona do chrupek, a same chrupki nie są dobre dla psów. No, ale podobno tam też gotują ryż psom.

Po południu przyjechał samochód ze schroniska i zabrał suczkę z całym jej potomstwem. Tam maluchy będą miały dobrze - ja nie byłabym w stanie wykarmić dodatkowych 7 psów. Ale szkoda mi Satji. Samochód był nieprzystosowany do przewozu maleństw. Gdy zobaczyłam wnętrze – chciałam zabrać suczkę i jej małe z powrotem. Ona sama zaczęła wynosić małe z samochodu. Chciała zostać. Tu jej dom. Zrobiło mi się przykro i pożałowałam, że zgodziłam się ją oddać przez wzgląd na małe do schroniska. Wzięli mnie przez zaskoczenie. Osaczyli. Nakłonili. Myślę, że to był błąd. Suczka powinna tu zostać. Mimo wszystko. Najwyżej małe bym oddała do schroniska po ich odkarmieniu. Mam nadzieję, że żadne nie zostało zgniecione po drodze jadąc teraz.

Było ich siedem. W samochodzie powinien być jakiś kojec, coś miękkiego na co można by było położyć maleństwa. Nie było nic. Sama guma. A droga do Giżycka daleka. A one ledwo co urodzone. Zestresowana suka może je nawet pozagryzać przez taki transport. Za późno o tym pomyślałam. Za szybko się to wszystko działo dziś. Ale oni powinni to wiedzieć i nie namawiać mnie na oddawanie suki z małymi do transportu zaraz po porodzie. Więcej nigdy w życiu się na coś takiego nie zgodzę. Po tym jak zobaczyłam w jaki sposób jest zabierana suka z ledwo narodzonymi małymi - nie wierzę, że zwierzęta są zabierane do schroniska dla ich dobra. Myślę, że raczej dla kasy. Ktoś na tym zarabia. Interes się kręci. Są dofinansowania. Tu nie chodzi o dobro zwierząt, tylko o czysty biznes. Niepotrzebnie dałam się wkręcić w to oddawanie psa do schroniska. Mam wystarczająco dużo mleka by odkarmić zarówno suczkę po porodzie jak i wykarmić ją podczas karmienia szczeniąt. Ryż też mam. Nie mam w tym roku mięsa. Ale na ryżu, mleku i jajkach psy też spokojnie mogą przetrwać. Niepotrzebnie dzisiaj przyjechali. Mieszają się do czyjegoś życia z racji durnych, bezdusznych przepisów i sieją tylko zamęt i przykrości. Gmina woli płacić 350zł miesięcznie na utrzymanie psa w schronisku niż dać 100 złotych rolnikowi na zakup karmy dla psa? Jaki pies się czuje szczęśliwy w schronisku dla psów?

Suczka tu miała swobodę, możliwość wybiegać się. Znane otoczenie. Była karmiona, głaskana i kochana. A tam będzie siedziała w klatce? Nie. Tak nie może być. Pojadę po nią!

Saba dostała gar mleka z wkruszonym do niego chlebem mlecznym. Kicia jajeczko, mleczko i naleśnika. Mi dzisiaj nie chce się jeść. Jestem przybita. Postanowiłam, że pojadę po Satję gdy odchowa młode i zabiorę ją do domu. Młode zostaną w schronisku do adopcji. Ładne psiaczki – na pewno się znajdą chętni na nie. Nie wiedziałam, że była w ciąży. Wiązałam ją, gdy miała cieczkę, ale tutaj psy sąsiadów latają na moje gospodarstwo, gdy suczki mają cieczkę i nie można się od nich opędzić. Wygnasz przez drzwi stajni – wraca przez okno, albo znajdzie jakąś dziurę by się dostać do suki. No i stało się. I potem ja mam problem co zrobić ze szczeniakami.

Suczka Saba wygląda dobrze, ale też trzeba ją odrobaczyć. Zostały mi jakieś środki.

Piękna Saba na trawie, na wolności - z lubością wyciąga się na łące.
A jej siostra Satja? W niewoli, za kratami :(((

Trzeba będzie jej jutro zadać. Konie odrobaczyłam, ale małą klaczkę trzeba częściej odrobaczać. Mam jeszcze dawkę dla niej. Nie będzie łatwo jej złapać, ale mam swoje sposoby perswazji ;)

Kicia się oswaja, ale nie podchodzi na razie za blisko. Jeszcze potrzebuje trochę czasu aby nabrać zaufania na tyle, aby dać się wziąć na kolana i pogłaskać. Ale już jest dużo ufniejsza. Coraz odważniej przemyka po pokojach i śpi razem ze mną w tej samej sypialni. Co prawda na drugim łóżku, ale zupełnie mi to nie przeszkadza, jako że kicia chyba ma pchełki ;)

Zastanawiam się czym tu ją odpchlić... Kiedyś kupowałam takie super środki, które jednocześnie odrobaczały i odpchlały. Są drogie, ale skuteczne. Na razie nie mam kasy na to, ale trzeba się będzie rozejrzeć może za czymś tańszym. Priorytet to zakup paszy i słomy na zimę. Owies, pszenicę i ziemniaki już mam umówione. Pszenicę w zasadzie już mam zapas na całą zimę i wiosnę. Następnie siano i słomę trzeba będzie kupić. Najlepiej w kostce...

Przygotowania Do Zimy

Wstał piękny dzień a wraz z nim wstała piękna Isabelle ;)))

Pora ogarnąć piwnicę i spiżarnię oraz przygotować wagę, bo niebawem transport ziemniaków, owsa i pszenicy przyjedzie :) O le le lee... ;)

Zamień drzewko na piwko :)

Każdy z was, który mieszka na gospodarstwie ma przy domu stary sad z dużymi, starymi drzewami owocowymi. W tym sadzie, pod tymi starymi drzewami, często wyrastają z nasion młode drzewka owocowe. Nie wiadomo co z nich wyrośnie. Nie ma żadnej gwarancji, że owoce z tych drzewek będą miały cechy rośliny matecznej. Możliwe, że będą małe i kwaśne – po prostu nieciekawe. Dlatego są z reguły koszone, wyrywane lub wycinane.

Natomiast Ja, tworzę bank nasion i roślin rodzimych, które nie są genetycznie modyfikowane, a które są starymi, oryginalnymi odmianami. W związku z tym kolekcjonuję takie dzikie drzewka.

Dlatego przyjmę każdą ilość drzewek owocowych ze zdrowym, nie pokaleczonym korzeniem i pniem, najlepiej wysokości około metra, ale mogą być też wyższe lub nieco niższe.

W zamian za każde ładne 5 dzikich drzewek owocowych oferuję 5zł lub paczkę papierów lub dwa piwa.

Gdy uzbierasz odpowiednią ilość drzewek, przynieś je do mnie i zadzwoń abym do ciebie wyszła przed bramkę gospodarstwa (nie pchaj się na gospodarstwo, bo cię psy pogryzą): komórka: 607507811

Na bramce wejściowej wiszą puszki po piwie, które wypili ci, co mi takie drzewka już przynieśli ;)))

Więc do dzieła chłopy i chłopcy, szpadle w dłoń i KOPAĆ :)))

 

Zapasy na zimę

Kupię ziemniaki, pszenicę, owies, słomę, siano.

Zielona trawa do skoszenia na siano lub sianokiszonkę.

tel. 607507811, Gmina Kowale Oleckie

Nowa Kotka

Nowa kotka dostała imię Miriam. Indianka przyniosła ją ze wsi, od dobrej kobiety, która troszczy się o los zwierząt. Miriam jest dzikawa, ukrywa się, ale z każdym dniem nabiera odwagi i zaczęła się pokazywać swojej nowej gospodyni. Nocami buszuje po całym domu łowiąc zawzięcie myszy. Przydałaby się jej jeszcze jedna ładna koleżanka kotka do towarzystwa i do wspólnych polowań.

Słomę kupię!

Słomę kupię, najlepiej w kostkach i z dowozem, tegoroczną, gmina Kowale Oleckie. tel. 607507811

 

Jeff

Tydzień temu przyjechał Anglik Jeff. Jest bardzo pracowity i technicznie uzdolniony. Próbuje naprawić pralkę i naprawił łóżko. Teraz poszedł na spacer pozwiedzać okolicę.

A new Irish arrived :)

Colin arrived today. A new Irish :) I like Irish people. They are decent people :) Colin arrived by bike from Olecko. He is very nice, talkative person. An artist. A vegan. He is delicate. He decided to take care of the house and cooking :) So I will have more time for outside farmworks and for my rural papers and registers...

ps.
Pozdrowienia dla wrednych lesb z Krakowa :)))
Bujajcie się dziouchy :)))
Mój blog i moje prawa. Wypad mi stąd! :)))

Nareszcie przyjechała do mnie pozytywna, pomocna dusza, a nie pseudo turystki o oczach wyrachowanych bazyliszków, nie pseudo goście co świnie podkładają gospodyni...
Porządny człowiek do mnie nareszcie przyjechał... Pomoże mi w domu czego wyście nie zrobiły. Nawet talerza po sobie nie umyły leniwce pospolite!
A wy pretensjonalne bźdźiągwy WON!
do swojej krakowskiej nory!
Nikt was tutaj na Mazurach nie chce!

Fajna muzyka

Na prośbę mojego czytelnika - fajna muzyka:

http://www.polskastacja.pl/webplayer/?channel=22

Drzewka owocowe

Poszukuję tradycyjne drzewka owocowe. Przyjmę każdą ilość!

 

Creative.Indianka  (at)  vp.pl

tel. 607507811

Słoneczna niedziela

Last night I went to bed late, because I was burning wood in my Big-Big Oven and cooking food for dogs. Lots of food. I slept well, thanks to window wide open all night. No mosquito dared to bite me :) House was full of smoke from the oven. Insects hate smoke. Today water in the huge pots standing on the oven is still warm enough to wash dishes and some clothes. So I am having benefit from it. I stood up in the morning and first washed my teeth, then dishes and one blouse. I also fed dogs. Then I have eaten breakfast. All night was playing radio online – the chillout station. I think I like the music. Is really relaxing.

Przetłumaczę później, jestem zajęta! :)

 

Słoneczna Sobota

Po serii pochmurnych dni słoneczko wróciło. A wraz z nim nadzieja na lepsze jutro i miłe towarzystwo. Do Indianki jedzie dwóch zagranicznych podróżników – Japończyk i Anglik. Japończyk będzie przejazdem, natomiast Anglik jest szczerze przyjazny, miły i zabawny. Zapowiada się dłuższa przyjaźń. To nie zmanierowani, wygodni turyści – to zahartowani podróżnicy całą gębą, którzy od miesięcy lub lat jeżdżą po całym świecie. Takich gości Indianka chce tu widzieć. Nowi goście to miła odmiana po zetknięciu z tymi kretynkami z Krakowa, którym przeszkadzało, że moje konie po moim gospodarstwie latają swobodnie. I mają latać! To ich dom, to ich miejsce, gdzie mają się czuć dobrze.

Moje konie mają swobodę i czują się u mnie szczęśliwe. To konie są dla mnie ważne, nie przypadkowe bźdźiągwy z miasta, które przyjechały tu na kilka dni by wykorzystać moją gościnność i mi problemów narobić.Paniusie z Krakowa były tu gościnnie. Nie umiały się dostosować do warunków gospodarstwa i stylu hodowli jaką prowadzę, więc musiały się stąd wynieść. Przede wszystkim JA i MOJE ZWIERZĘTA mają się czuć tu dobrze, bo to NASZ DOM. Moje gospodarstwo, to gospodarstwo rolne i tu zwierzęta i ich dobrostan jest ważny.

To nie gospodarstwo agroturystycznie gdzie się wszystko robi pod marudnego klienta. Osoby, które nie lubią bliskiego kontaktu z naturą, którym przeszkadzają konie swobodnie chodzące po łąkach i sadach powinny siedzieć w hotelach, a nie zawracać gitarę gospodarzom na ich włościach.

No, ale za hotel to trzeba płacić, a damule na wakacje wybrały się bez kasy i liczyły na drapane. Że coś udrapią z gospodarstwa – więcej niż rolniczka była skłonna dać. To był wielki błąd, że zgodziłam się ugościć te dwie odpychające, zmanierowane, egoistyczne damulki. Moje rancho to nie miejsce dla takich osób. Na moim rancho gościć będę tylko osoby prawdziwie przychylne, przyjazne i ciekawe osobowościowo. Te dwie nudziary nie miały nic ciekawego do zaproponowania. Liczyły, że wszystko im się poda gotowe, one tylko będą brać i korzystać. Zachowywały się jak turystyki co płacą za pobyt słone pieniądze, a nie płaciły nic i jeszcze za plecami nakablowały. Leniwe dziumdzie nawet talerza po sobie nie umyły. Takie marne towarzystwo miałam przez 3 dni i jeszcze na dokładkę mi problemów fałszywe bźdźiągwy narobiły na odchodnym.

No, ale najbliższa przyszłość rysuje się pozytywnie, także cieszę się, że spotkam dwóch ciekawych podróżników.

Pozdrowienia dla Artura i innych sympatycznych czytelników :)

Lubię Zapach Koni i Przytulić Się Do Nich

Po obiedzie odpoczęłam trochę, zrobiłam budyń i zalałam płatki mleczkiem w
ramach słodkiego deseru, którym się uraczyłam chętnie. Dałam radę jeszcze
przejść się do sadu. Tam konie mnie przyjaźnie
przywitały i pieszczotliwie smyrgały po plecach, zaczepnie skubały rękawy mojej kangurki. Milusie są. Prawdziwa słodycz. Kochane istoty. I tak ładnie
pachną. Lubię zapach koni i przytulić się do nich. O, jaki zgrabny rym się ułożył :)

Przeszłam się po sadzie, wycięłam następną partię samosiejek. Wyrwałam
kilkanaście potężnych chwastów które konie nie lubią jeść, a które świetnie rosną na oborniku osiągając rozmiary małych drzewek. Ten obornik w sadzie to
wywiozłam taczkami na jesieni i podsypałam nim drzewka. Na nim się chętnie
plewią te wielkie chwaściory. Wyrwanymi chwastami wyściółkowałam redliny w
rzędach drzewek. Kolejne samosiejki wycinałam aż zrobiło się ciemno. Jest
21.00. Jestem na nogach od 6.00 rano, czyli... jakieś 14 godzin zasuwam. Tak
się pracuje na roli!

A bźdźiągwy z miasta co tu ledwo dwa dni po 5 godzin pomagały gałęzie wycinać - mało się nie posrały z przepracowania :))) I w dodatku postanowiły
się zemścić za ich wielce potężny trud napuszczając na mnie co się da... :))
Gdy ktoś nigdy na wsi nie pracował, nie ma bladego pojęcia ile to pracy jest
codziennie na gospodarstwie: świątek - piątek, od świtu do nocy, a czasem i
w nocy, gdy się klacz źrebi lub krowa cieli...

Zanim kogokolwiek tutaj zaproszę strzelę mu potrójnego psychologicznego
rentgena by mieć pewność, że mi podobnego numeru nie wywinie - takiego jaki
te żałosne lesby wywinęły.

Japończyk dostał już formularz do wypełnienia, na podstawie którego robię
wstępną analizę, czy się człowiek nadaje na wieś. Czekam aż mi odeśle.
Chociaż Japończycy z reguły są pracowici i żadnej pracy się nie boją. Ten
coś tam nawet potrafi - podobno potrafi obsługiwać piłę spalinową. Mam
nadzieję, że wytrzyma tu chociaż z dwa tygodnie bez ekscesów. Był już
wcześniej w surowych, polowych warunkach, więc mój dom nie powinien być mu
straszny. Myślę, że on da radę, ale to się okaże gdy tu dotrze.

Zabiegi agrotechniczne i permakulturalne

Umordowałam się setnie. Przed obiadem wyszłam w pole by wyciąć z sadów samosiejki i przestawić kozy. Wycięłam ile dałam radę i już miałam iść do kóz, gdy konie zaczęły same przestawiać jedno ogrodzenie. Skoro zaczęły, a i tak w planie to ogrodzenie było do rozebrania, więc je rozebrałam doszczętnie co zajęło sporo czasu. Rozebrałam i przestawiłam w inne miejsce. Teraz konie wypasają się w dwóch sadach jednocześnie: jabłoniowym i śliwowym. Miejscami trawa wygolona do samej ziemi, a miejscami duże kępy jeszcze nie wykoszone. Ale moje koniki są staranne i koszą dokładniej niż jakakolwiek kosiarka rotacyjna :) Ostatnio gdy wynajęłam jednego rolasa by mi skosił trawę na łące, to kosił pół metra nad ziemią, co zakrawa na kpinę. Wniosek: trzeba mieć własny traktor i uniezależnić się od bezczelnych dupków. Gdyby mi nie zapier...li dopłat w tym roku i poprzednim, kupiłabym używaną 30 lub 60tkę i bym kosiła sobie kiedy chcę i jak chcę. A tak muszę się jeszcze co najmniej jeden rok lub dwa przemęczyć bez traktora. Najmować kogoś do koszenia lub kupować gotowe siano.

Uzupełniłam dane w rejestrze koni i rejestrze zabiegów pielęgnacyjnych i hodowlanych, założyłam nową kartę zabiegów agrotechnicznych. Pierwsze już wydrukowane, drugiego nie idzie, bo albo drukarka się zawiesza albo Word. Chyba trzeba będzie przeinstalować Word’a.

Po powrocie z pola ugotowałam obiad i jestem już padnięta. Nie mam siły robić przetworów. Może trochę potem. Trzeba w piecu napalić i nagotować psom karmę oraz smażyć leczo i konfitury, zrobić twaróg.

Dżdżyście

Na dworze zrobiło się dżdżyście.

O nie! O nie!

Nie przeszkadza to nam oczywiście :)))

 

Od deszczowej, miękkiej, czystej wody

Włosy nabierają uroczo kręconej urody :)

Pochmurny Dzień Farmerski

Today no Sun. I went to the goat meadow to milk the goats. The young mares went after me all way long until the electric fence which separates horse meadow from goat’s meadow. Their mum didn’t noticed when we all disappeared in wood and got into panic. She started to gallop around the horse meadow and scream. I called her and she stopped, looked at me and accompanying me mares and became calm. She stood still. She didn’t come after us, as her leader’s honour didn’t allow her to show she is weak. She is the mum and the young mares should respect her and follow her when she calls them. So she stood in the horse meadow and patiently waited for her daughters to come. They young mares didn’t care much about their mum in this moment, as they were curious to see where I was going and they wanted to follow me further, but electric fence was on and they felt the current running in it and escaped, but returned after a while, tried it again and again escaped this time for good and then joined their mum.

I milked the goats. This time they were not so kicking. In fact, two of them were very easy going and the third one which has malicious character – after looking at me milking the other goat got jealous and missed milking as well, so when I approached her – she was relatively calm as well. I brought beautiful milk home and poured through a dense silk. Then I brought it to the fridge to cool it down. I will save the milk for my muesli treat.

Przetłumaczę później. Nie mam teraz czasu na polską wersję :) Rrrobota czeka! :D

 

Nowy dzień

Ahh...

Wstał nowy dzień, a wraz z nim wstała piękna Isabelle :)

Wczorajszy dzień był bardzo stresujący i męczący. Rano do południa szczegółowa i rozległa kontrola weterynaryjna, po południu wypad do miasta by opłacić zaległe rachunki i umówić się na szczepienie psów.

Spotkałam fajną znajomą - Panią Ewę poznaną dawniej na warsztatach kulinarno-agroturystycznych. Dawno się nie widziałyśmy. Świetnie się składa, że się spotkałyśmy, bo ona organizuje spływy kajakowe, a do mnie wybiera się podróżnik japoński i będę go chciała wysłać na taki spływ.

Koszt spływu to 30-40zł od osoby, czyli niedrogo, a trasy przepiękne. Sama bym chętnie popłynęła, gdyby nie obowiązki na gospodarstwie. Może się kiedyś skuszę, bo mieszkam już 10 lat na Mazurach i na żadnym spływie nie byłam, tylko haruję na mojej ziemi latami - bez urlopu i rozrywek.

Może jakiś przyzwoity wolontariusz/podróznik przyjedzie tutaj kiedyś, to on przypilnuje gospodarstwa, a ja popłynę. Uwielbiam pływać – w wodzie czy na wodzie. Daaawno nie pływałam. Warto sobie zafundować choć jeden spływ po tych 10 latach harówy.

Za oknem konie – piękne i zdrowe. Wylegują się na podwórkowej trawie. Jedna klacz stoi na czatach. 

Trzeba się ubrać i iść wydoić kozy. Jedna się urwała, bo przerwała obrożę. Trzeba ją złapać i założyć nową.

W domu masa roboty. Przetwory trzeba robić pilnie, bo się warzywa i owoce psują.

W papierach też jest co robić. Generalnie to porządek trzeba zrobić i pouzupełniać wpisy przed zbliżającą się kontrolą z jednostki certyfikującej.

Trzeba znależć kogoś kto niedrogo skosi trawę lub zamówić gotowe siano na zimę.

Przydałby się jakiś przyzwoity pomocnik coby pomógł otynkować ściany w kuchni i naprawić dach i komin.

Luksfery w stajni trzeba wstawić przed zimą. To właściwie mogę zrobić sama, chociaż nigdy tego nie robiłam, ale pewnie dokładniej i staranniej bym to zrobiła niż jakikolwiek pomocnik. I co ważne, za darmo :)

Tak czy inaczej, masa roboty przede mną w tym i nadchodzących tygodniach.

Trzeba zaktualizować wszystkie papiery i je wydrukować, bo komputery są zawodne i może być problem w  okazaniu żądanej przez kontrolerów dokumentacji, jeśli się komputer zepsuje akurat podczas kontroli, albo prądu nie będzie by go włączyć. 

Podstępne lesbijki

Po Brytyjkach przyjechały 2 lesbijki. Jedna 38 lat, druga 25 lat i brzydka jak krokodyl. Chciałam pokazać, że nie mam uprzedzeń i jestem tolerancyjna, więc zgodziłam się na ich przyjazd. Teraz, po ich pobycie - już mam uprzedzenia. Nie sądziłam, że to takie podłe, podstępne, fałszywe babska. Narobiły mi szkód, dodały dodatkowej papierkowej pracy i zafundowały nieprzyjemności. Nigdy więcej lesbijek w moim domu nie ugoszczę. Ani na gospodarstwie. Na samą myśl o tym, że udostępniłam im swoją sypialnię - robi mi się niedobrze. Pierwotnie miały spać w swoim namiocie, ale nahalnie wprosiły mi się na chatę, bo padało, a łóżko w sypialni akurat było wolne, gdyż Amerykanie nie dojechali.

Nocowały w moim domu 3 dni. Żarły za darmo i nocowały za darmo. Chyba liczyły na to, że będą tak żerować na mnie całe 10 dni ich planowanego pobytu, bo okazało się, że przyjechały bez grosza na własne wyżywienie i ani myślały by czymkolwiek dokładać się do wspólnego stołu.
Wymusiły na mnie układ typu "pomoc na gospodarstwie w zamian za wyżywienie" do którego wówczas nie byłam przygotowana. Było mi to nie na rękę, bo nie umiały nic, co by się przydało na gospodarstwie. Na siłę wyszukałam im jakieś zadanie, aby nie żerowały na mnie tak całkiem. Robota znudziła im się po dwóch czy trzech dniach. Nie chciało im się nic robić, ale żreć moje skromne zapasy - jak najbardziej.

Nie zgodziłam się. Powiedziałam, aby sobie same kupowały jedzenie w sklepie, skoro nie chcą pomagać mi, bo ja nie jeleń by je sponsorować. Czwartego dnia z rana opuściły moje gospodarstwo bez wcześniejszego uprzedzenia. Jakby nigdy nic. Wstawiły kit, że ktoś im tam zachorował i muszą wracać. Ale ledwo wyszły z mojego gospodarstwa - pognały do nieżyczliwej mi sołtyski co zwykła szczuć mnie psami, gdy przechodzę obok jej siedliska, i spiknowszy się z sołtyską, która tylko czeka na takie okazje by mi dokopać - z zemsty zdradziecko wraz z sołtyską napuściły na mnie Urząd Gminy, policję i inspektora weterynarii, sanepid!

Aż mnie zatkało, gdy się dowiedziałam, że skarżyły się w Urzędzie Gminy na warunki mieszkalne w moim domu. Przed przyjazdem wiedziały, że jest rozgrzebany remont, bo wynikało to z mojego profilu na Couchsurfing. Po co się pchały do środka? Miały ze sobą swój namiot i miały spać w swoim namiocie, a nie bezczelnie wpraszać mi się do chałupy. Tak było ustalone przed ich przyjazdem. Miały spać w swoim namiocie i nie naprzykrzać mi się. Miały się zająć same sobą. Ewentualnie posiłki miałyśmy robić wspólnie ze składkowych produktów. Raczej one powinny były fundować wspólne jedzonko i zająć się gotowaniem w zamian za użyczenie im mojej kuchni, garnków, naczyń. Tyle, że one przyjechały bez kasy i bez prowiantu!
Z pustymi rękami i brzuchami. Pierwszego dnia nakarmiłam je gościnnie za free. Następnego dnia powinny one były złożyć się na posiłki. Tak jest przyjęte w Couchsurfingu - że ludzie się dzielą posiłkami ze sobą na uczciwych zasadach, wcześniej z góry określonych. A tu lipa. Nie dość, że przyjechały do mnie dwa bezużyteczne dziwolągi, do tego bezczelne, leniwe darmozjady o bardzo wysokim mniemaniu o sobie i postawie roszczeniowej. One sobie ubzdurały, że ja będę dwie dorosłe baby karmić dwa tygodnie na mój koszt za free!

Normalnie szok. Pchać się komuś do chałupy, obżerać go, a potem go wszem i wobec oczerniać i inspektorów napuszczać!

Pięknie odpłaciły mi za gościnę. Była już policja, teraz jest kontrola weterynaryjna. Tak wygląda wdzięczność lesbijek z Krakowa. Darmowy pobyt na Mazurach i ich podłe donosicielstwo za moimi plecami. Brzydzę się takimi kreaturami :((

Nie dość że mam tutaj tony pracy na farmie, w obejściu i w domu - wszystko razem ponad moje siły, to te... kxxxx...jxxxxx dodały mi tu jeszcze dodatkowych zmartwień, stresów, nerwów i dodatkowej papierkowej pracy... Normalnie szlag mnie trafia!

Brytyjki

Wczoraj przyjechały dwie milutkie Brytyjki. Pora obudzić dziewczynki :) Piękna, słoneczna pogoda, cieplutko.

Ogród czeka :)

 

Po domku snuje się chilloutowa muzyka z netu, delikatnie pieszcząc uszy. Zaraz podgłośnimy i dziewczynki obudzimy :)))

 

Hey ho, hey ho - do ogrodu by się szło! :)))

Krzywda i dyskryminacja!

Od 10 lat za darmo promuję Mazury Garbate, a oni wszystkim w gminie Kowale Oleckie i w mojej wsi pozakładali szybki internet pod dom z wyjątkiem mojego domu!

Kabel internetowy ułożyli teraz wzdłuż drogi powiatowej przy której znajduje się moja posesja. Zamiast pociągnąć go przez moją działkę do mojego siedliska, pominęli całkowicie moje gospodarstwo, kabel przerzucili na drugą stronę drogi byle tylko nie przebiegał przez moją ziemię, pociągnęli go 2km dalej do wsi, wszystkich zaopatrzyli w internet, każdą rozrzuconą na dużym obszarze kolonię odległą o kilka kilometrów - tylko mój dom nie został podłączony, który znajduje się zaledwie 600 metrów od drogi powiatowej i od głównego kabla internetowego. Tylko moje siedlisko pominęli, mimo że już lata temu pisałam podania o wznowienie internetu za którego uruchomienie i dożywotnie użytkowanie zapłaciłam kilkanaście lat temu 1000zł, co było sporą kwotą na ówczesne czasy, plus płaciłam miesięcznie po 160zł abonament przez parę lat do przeprowadzki.
W związku z przeprowadzką musiałam zdać modem i napisać podanie o przeniesienie usługi. Do tej pory usługi nie przenieśli, w dodatku bezczelnie pominęli moje gospodarstwo przy układaniu kabla teraz latem, mimo że już pod koniec zimy i wczesną wiosną interweniowałam w tej sprawie do Netbudu i Telekomunikacji jak też do Gminy Kowale Oleckie.


Projektant wynajęty przez Netbud odmówił uzupełnienia projektu i tym samym pozbawił mnie dostępu do internetu szerokopasmowego. Ignorował wszystkie moje pisma, telefony, emaile i smsy. Każde siedlisko w mojej wsi i pobliskiej  zostało podłączone - nawet te wymarłe i niezamieszkane od lat gdzie nikt nigdy nie będzie korzystał z internetu - ale kabel dostali. 


Natomiast ja, mimo że umowa z Telekomunikacją mówiła wyraźnie, że mają obowiązek wznowić mi szybki dostęp do internetu w ciągu 3 lat od przeprowadzki - nie dostałam tego internetu jako jedyna we wsi. Czekam 10 lat, a Telekomunikacja nie wywiązała się ze swojego obowiązku wobec mnie jako klienta. Każde siedlisko w Czuktach ma doprowadzony kabel z wyjątkiem mojego. To jest szykanowanie i dyskryminacja. Bardzo bym chciała wiedzieć, kto za tym stoi, aby mnie pozbawić dostępu do nowoczesnego, szybkiego internetu.

Książka!

Książka!

Okay. Drodzy czytelnicy, zaczynam pisać książkę, więc mnie tu prawie nie będzie :)

Teraz się będę literacko wyżywać w mojej książce :))) Tam to będzie total wypas :) Bez ogródek. Mam milion pomysłów na kilkanaście powieści i scenariuszy. Pora je zmaterializować :)

Pozdrawiam,

Indianka

Niedziela umysłowo-dźwiękowa

Druga połowa niedzieli minęła pod znakiem zajęć umysłowych. Kokosz, za moją poradą uszykował i skompletował zgrabny pakiet aplikacyjny do szkół językowych w Polsce. Umieścił w nim absolutnie wszystko, łącznie z nagraniem swojego czytania historycznego dokumentu Magna Carta.

Zdjęcia do jego CV zrobiłam dwa dni temu. Wysłał je do znajomej, która wybrała jedno i obrobiła je w Photoshopie, tak, aby tło było neutralne. Dzisiaj za moją poradą nagrał swój akcent, intonację – po prostu swój głos. Na próbkę swojego głosu wybrał Magna Cartę, za moją aprobatą. To nie jest łatwy tekst i niełatwo się go czyta. To stara angielszczyzna. Doskonała próba umiejętności czytelniczych, językowych.

Dzisiaj jeszcze mu przypomniałam, że może dołączyć do swojego CV odnośnik do jego poprzednich prac – nagrań dźwiękowych, które sporządził dla pewnego kanadyjskiego muzyka z Vancouver. Kokosz, to profesjonalny dźwiękowiec po odpowiedniej szkole. Inżynier dźwięku. Ma niesamowity słuch. Słyszy rejestry niesłyszalne dla większości ludzi. Do tego stopnia, że gdy śmieję się głośno i wchodzę na wyższe rejestry – on zatyka uszy z bólu. Facet ma słuch jak nietoperz :)

Na koniec dnia poprosiłam, aby nagrał mi rozdział z amerykańskiej powieści którą właśnie czytam. Brzmi rewelacyjnie. Będę mogła popracować nad swoją amerykańską wymową, bo do tej pory bazowałam głównie na brytyjskiej angielszczyźnie. Powieść już kończę. Fajnie się ją czyta. Jestem na 409 stronie.

Pogoda!

Obudziłam się. Oknem wali Słońce bez ogródek. Piękna pogoda! Oby za gorąco nie było. Zaraz idę budzić Kanadyjczyka :) Śniadanie i do dzieła!

 

W radio mówią o jakichś tornadach. Tornada? Tym razem mnie ominęły... Podobno szaleją tuż obok, ale moja farma jakby pod kloszem była. Nic jej nie nęka tym razem.

Kokosz przybył

Przybył Kanadyjczyk. Nieduży człowieczek o śniadej karnacji, o irańskich korzeniach. Został dostarczony z Krakowa pod same moje drzwi. Za darmo. W ciągu jednego zaledwie dnia. To się nazywa mieć farta do dalekosiężnych podróży :) Z Krakowa do Białegostoku podwieźli go znajomi, którzy jechali do Białegostoku w swoich sprawach. Z Białegostoku pod mój dom trafiła się okazja - trzech sympatycznych elektryków w delegacji podwiozło Kokosza na me rancho. Zaproponowałam im kawę. Chwilę pobyli, kawę wypili, zrobili sobie pamiątkowe zdjęcie z Kokoszem i pojechali do Ełku. Kokosz się właśnie aklimatyzuje w swojej sypialni. Walczy zawzięcie z muchami i komarami. Wytłukł już prawie wszystkie. Wieczorem wyciągnął mnie na spacer po okolicy, bo zapragnął gwałtownie podzielić się z całym światem, gdzie się obecnie znajduje, więc musowo trzeba było kupić doładowanie do jego komórki.

Podczas spaceru po wsi, zauważyłam, że Kokosz ma niebagatelną kondychę. Zasuwał przed siebie, jakby miał motorek w dupie. Mam nadzieję, że jutro równie rączo będzie pomykał po moich włościach ze słupkami ogrodzeniowymi :) Jako perkusista potrafi też gwałtownie wymachiwać rękami. Wykorzystał tę umiejętność do odganiania od siebie watahy much, która go podczas spaceru napadła. Zastanawiam się, przy jakim zadaniu ten jego talent do rękoczynów wykorzystać... Potrafi na prawdę niesamowicie wywijać rękoma. Pod każdym kątem i z taką niebywałą prędkością... hmm... Jakie zadanie mu dać?

Super pomocnik

No, Irlandczyk był bardzo pomocny od początku do końca. Dużo mi pomógł tutaj, do tego był bardzo miły i serdeczny oraz niekłopotliwy. Oby więcej takich gości! :) To prawda, że Irlandczycy są przesympatyczni, spontaniczni i serdeczni. Taki jest Mick. Szkoda, że musiał wracać. Wrócił do Irlandii, a niebawem leci do Indonezji serfować po wysokich falach. Należą mu się te fale za tę pomoc dla mnie :) Pewnie długo będzie wspominał naszą jazdę na rowerach do Olecka i z powrotem :))) Ja na pewno - było super, niesamowicie, odlotowo. Czyste szaleństwo na 4 kółkach :))) Napiszę o tym w mojej ksiażce. To była zaiste niezwykła wyprawa.

 

Niebawem ma przyjechać Amerykanin, ale on artysta, muzyk, to raczej za wiele mi nie pomoże na gospodarce, ale może chociaż troszkę ulży w pracach gospodarskich.

 

O, kurczę - piszę w pierwszej osobie. hmm... odzwyczaiłam się od tego bloga :)

Dziś odebrałam zaległą korespondencję z CreativeIndianka  małpa  vp.pl

Kilka ciekawych listów tam znalazłam sprzed wielu tygodni :)

Słoneczna niedziela

Gorąco. Od samego rana gorąco. Znajoma mówi, że woda w jeziorach już cieplutka. Warto by było trochę popływać. Robota w ogródku czeka na dokończenie. O zwierzęta trzeba zadbać. Część pastucha przestawić, a jeden rozebrać. Najpierw obowiązki, a jeśli starczy czasu i sił – trochę relaksu w jeziorze.

 

 

Koloniści amerykańscy

Mick przeczytał jednym tchem całą grubą powieść pt."The colonists" i powiedzial, że jest niezła, więc Indianka zabrała się też za jej czytanie. Powieść jest po amerykańsku, ale pisana językiem zrozumiałym dla wspólczesnego czytelnika, więc Indianka daje radę. Przeczytała już 3 rozdziały. Podoba się jej, że na każdej stronie znajduje nowe słowa i sformułowania. Czytając tę powieść - poszerza sobie słownictwo dzięki temu i udoskonala swoją sprawność językową w dziedzinie języka angielskiego.

Bawi ją, gdy spotyka oryginalne, nietypowe wyrażenia. Znaczenie nowych słów i idiomów odgaduje na podstawie kontekstu. W taki upał najlepiej ukryć się gdzieś w cieniu z książką i poczytać sobie z przyjemnoscią o dziejach kolonistów amerykańskich, którzy dzielnie zmagali się z niełatwą rzeczywistością swoich czasów, tak jak to robi obecnie Indianka :)

Skwar

Indianka obudziła się grubo przed piątą rano – sama z siebie. Zrobiła sałatkę warzywną z kilku ugotowanych ziemniaków, jednego pomidora, jednego ogórka i dwóch grubych garści ziół z jej łąk. Całość doprawiła przyprawami i olejem rzepakowym o smaku czosnkowym. Zaparzyła herbatę ziołową. Zjadła to naprędce przyrządzone śniadanie i wyszła na podwórko. Wystawiła kilka roślin do aklimatyzacji. Zeszła w dół ku rzeczce z zamiarem przyprowadzenia kozy do dojenia. Będąc na dole, zauważyła zrzucony drut i taśme pastucha przenośnego. Poszła wzdłuż pastucha w kierunku wjazdu na gospodarstwo, sprawdzić, czy aby bramka nie rozerwana. Pół pastucha odgradzającego dwa sady od siebie stało normalnie, ale druga część była rozerwana w kilku miejscach. No to konie poszalały – pomyślała. Co prawda ten pastuch miała zaplanowane rozebrać i przestawić go w inne miejsce. Konie jej w tym “pomogły” :) Rozebrała część rozerwanego pastucha i przestawiła go w inne miejsce odgradzając kwaterę wypasaną, od tej co ma być na razie nie wypasana.

Mimo wczesnej pory, na dworze było już bardzo gorąco. Po wysiłku związanym z przedzieraniem się przez nierówny teren wróciła do domu zdyszana i zlana potem. Schroniła się w chłodniejszym domu, by ochlonąć trochę i przemyć wodą spoconą twarz. “Skoro o tej wczesnej porze jest już tak gorąco, to co dopiero w południe się będzie działo?” – pomyślała. W taki żar nie da się pracować. Chciała coś posiać na działce, ale nie odważy się wyjść na nią w pełnym słońcu. “Może kapelusz trochę pomoże? Może zanurzyć się w ubraniu w wodzie i tak wejść na działkę? Zanim wyschnie, trochę ochłodzi ciało.” – pomyślała Indianka.

Konie schroniły się w stajni w cieniu. Całymi dniami się tam ukrywają przed żarem i owadami.

Trzeba będzie im dosypać tam słomy, bo napaskudziły.

Urodziny po irlandzku

Wczoraj na urodziny Indianki przyjechał mega pozytywny Irlandczyk – niesamowicie serdeczny, otwarty, hojny. Mówi bardzo szybko, z fantastycznym, irlandzkim akcentem, mimo to Indianka go doskonale rozumie. Wkrótce ma dojechać Szkot i tutaj może być trudniej, jako że nawet Irlandczyk ma trudności ze zrozumieniem co Szkot mówi, a co dopiero Polka. Indianka kiedyś, gdy była w Szkocji nie rozumiała ani słowa, mimo, że angielski już wtedy dobrze znała. Potrzebowała tygodnia aby zacząć rozumieć szkocki akcent i szkocką angielszczyznę.

Fajne są takie porównania rodzajów angielszczyzny. Przydałby się jeszcze Anglik i Amerykanin dla porównania wymowy. No, Australijczyk tu już był... :) Australijczyka rozumiała dobrze.

Zabiegi hodowlane

Indianka odrobaczyła wczoraj kozy i zmierzyła konie. Przestawiła kozy na nową, bujną trawę, a koniom udostępniła nowy pasek w sadzie do wygryzania. Jutro pora zrobić duży skok i otworzyć dla koni nowy sektor w sadzie. Pięknie wykaszają trawę pomiędzy drzewkami. Dzisiaj zamknęła drób w kurniku po tym, jak na jej oczach lis poniósł kurę do lasu.

Chleb z margaryną

Indianka obudziła się w bojowym nastroju. Bez apetytu zjadła nudną kromkę chleba z margaryną.

Pora coś zaradzić na to ubóstwo żywieniowe. Wypiła herbatę. Podumała i zabrała się do pracy.

Organizacja biura

Indiance nie dano zainwestować w agroturystykę i ją uruchomić, rzucono jej tyle kłód pod nogi, by nie mogła tej fajnej działalności uruchomić, więc postanowiła spożytkować swoje talenty organizacyjne w inny sposób. Zajęła się organizacją swojego farmerskiego biura. Na regałach piętrzą się dokumenty rozmaite, stosy korespondencji, teczki, teczuszki i teki. Pora to wszystko sensownie ogarnąć, opisać, uszeregować, tak, by było łatwo dostępne na zawołanie. Teczki są w zasadzie opisane, ale trzeba przejrzeć ich zawartość i uporządkować. Indianka założyła też Rejestr Korespondencji z podziałem na Korespondencję Przychodzącą i Wychodzącą, tak, by w razie potrzeby można było szybko znaleźć dane pismo.

Będzie musiała także podszkolić się w procedurach administracyjnych, tak, by skutecznie przeciwstawiać się betonowym instytucjom, które ze skóry wyłażą by nic jej nie pomóc oraz skłonne są szkodzić i często robią to świadomie i podstępnie.

Oczywiście robią to wbrew ogólnej idei powołania tych instytucji. Te instytucje powołano dla dobra obywateli, a nie po to by ich gnoić. Ale niestety w tych instytucjach pracują ludzie, część z nich jest daleka od ideału urzędnika i ci lubią nadużywać swojej pozycji w celach podłych.

Indianka jest jedna – te instytucje mają całe sztaby urzędników, których zadaniem jest spławić petenta byle czym, byle tylko nie pomóc. Te instytucje są dobre tylko w wyciąganiu pieniędzy od obywateli, ale gdy obywatel znajduje się w ciężkiej sytuacji – lekceważą go totalnie. Indiance jest ciężko i nie może pozwolić, by ją byle czym zbywano. Musi się przed tym nieczułym na ludzkie tragedie betonem bronić, jak tylko potrafi. Więc czyni co może.

Indianka na prace biurowe poświęciła dziś cały dzień. Opracowała także etykiety adresowe, potwierdzenia nadania przesyłki poleconej. Uszykowała też imponującą korespondencję do wysłania, pięknie i starannie opisaną z każdej strony.

Na kopercie nakleiła etykietkę z adresem jej gospodarstwa, wydrukowała starannie wypełnione potwierdzenie nadania przesyłki poleconej, wypełniła rejestr Korespondencji Wychodzącej o nowy wpis. Zadowolona ze starannie i dobrze wykonanej pracy biurowej, postanowiła zajrzeć do zwierząt, a potem ugotować sobie obiad. Praca w polu i ogrodzie czeka. No, ale w niedzielę trochę podziałała w ogrodzie. Jeden dzień w tygodniu trzeba zmarnować na biurokrację by urzędy ją żywcem nie zjadły. Bo po to tak naprawdę są utworzone – by zatruwać ludziom życie. Gdy potrzebna pomoc – zero pomocy, albo jakieś żenujące ochłapy. Najlepiej te instytucje to są wyszkolone w wyrywaniu forsy ludziom. Po trupach. Byle się nachapać. Ale pomóc?? Nie ma żadnej pomocy! Mimo, że ustawa mówi, że trzeba pomóc, to tej pomocy nie można się doczekać.

Śpiąca królewna i szacowna komisja

Indianka wróciła wczoraj pod wieczór z lokalnej internet cafe. Zajrzała do kur – ani jednego jaja. Zaszła do domu, zjadła obiadokolację. Położyła się na chwilę zmęczona i śpiąca. Miała zamiar odpocząć chwilę, wstać i zajrzeć do ogiera, zająć się sadzonkami itp. Niestety – niepostrzeżenie zapadła w tak ciężki sen, że obudziła się dopiero o świcie następnego dnia nie zdając sobie sprawy że to już nowy dzień. Jej się wydawało, że to nadal czwartek, wieczór. Tymczasem to już był nowy dzień i poranek!

Na godzinę dziewiątą przybyła szacowna komisja z Urzędu Gminy. Auto zaparkowało tuż pod zniszczoną przez wichurę oborą, pod dziurą w ścianie wielkości samochodu.

Pani urzędniczka wyszła z auta i stanęła twarzą w twarzą do tej dziury.

Ja tu żadnych zniszczeń nie widzę!” – rzekła uroczo melodyjnym głosem kobieta w przyciemnionych okularach.

“To niech pani zdejmie okulary, to pani zobaczy!” – obruszyła się Indianka twardą, zachodniopomorską polszczyzną pozbawioną tego mazurskiego, swoistego zaśpiewu,

 (Ciąg dalszy tej scenki w mej powieści pt. Rancho na Mazurach Garbatych)

                                                                        

Indianka posiała dziś skiełkowane słoneczniki w ogrodzonym ogródku, który wcześniej pełnił funkcję wybiegu dla kur. W doniczkach w domu – cukinie i dynie oraz ogórki – też skiełkowane.

Ogierek starannie wyjada trawę na pastwisku w miejscu gdzie Indianka ma zamiar posiać i posadzić warzywa.

Ziemia sucha, twarda. Czeka na deszcz by ją przekopać.              

Natomiast ten kawałek co go przekopała kilka tygodni temu, częściowo porósł trawą, ale część jest całkiem czysta i gotowa do siewu, tyle że nie może tam nic siać, bo jest nieogrodzone.

Przymierza się do ogrodzenia tego fragmentu, ale będzie trudno, bo nie ma aż tak wiele tyczek i drutów.

Może siatkę z balotów wykorzysta aby kozy i kury się tam nie ładowały. Poprawi kultywatorem ten kawałek i posadzi ziemniaki tam. Jak coś tam wlezie, to ziemniaków jej z ziemi raczej nie wygrzebie

Czyli plan na jutro – ogrodzić działkę pod ziemniaki. Tam gdzie czysto, można je już posadzić. Ziemia była głęboko skopana i jest odchwaszczona, powinno ładnie tam rosnąć warzywo.

 

ps. Pozdrowienia dla moich wiernych czytelników! :) Nie dajecie wyspać się królewnie! :))) Pamiętam o Was i będę pisać dalej, choć może nie tak często, bo czasu i sił brak :)

 

 

 

Dzień biurowy

Dzień mokry, pochmurny, wczoraj lało - na razie jeszcze nie. Niebo mocno zachmurzone – niechybne lunie niebawem znowu. Indianka zamiarowała jechać zapłacić raty bankowe, ale niestety poranne prace biurowe przeciągnęły się do południa i już nie ma wielkiego sensu by jechać do miasta, bo chciała przy okazji zajść do KRUSu i do lekarza. Nie zdąży już, a dwa razy nie ma ochoty do miasta jechać... Więc trzeba odłożyć ten wyjazd na kolejny dzień. Napisała całą stertę pism, nakserowała załączników od niej wymaganych, naszykowała pełną teczkę korespondencji do wysłania i złożenia. Ufff... Nie sądziła, że te prace biurowe pochłoną aż tyle czasu. Myślała, że od 6.00 do 9.00 rano się wyrobi. Wszak tak szybciutko klika i pisma wprost wypływają jej spod palców jedno po drugim jak fale zalewające brzeg plaży w Świnoujściu. A tu nic z tego. Już 13.00. Zje jakiś lanczyk i zaprojektuje dowody nadania by mieć gotowe zaadresowane blankiety usprawniające i przyspieszające jej prace biurowe. Kiedyś, gdy pracowała w sądzie, bardzo usprawniła sobie pracę biurową. Tak bardzo, że dała radę prowadzić jednocześnie dwa decernaty – swój i swojej Mamy (która skręciła nogę i musiała iść na zwolnienie, a martwiła się bardzo o czekające na załatwienie sprawy). Mało tego, jeszcze z innych decernatów podrzucali jej korespondencję do załatwienia. Zdecydowanie za szybko i zbyt efektywnie pracowała :))).

O, jeszcze jedna rzecz do wysłania. Paczuszka dla Mamy z okazji Dnia Matki. Trzeba ją uszykować na jutro do nadania.

Indianka zaklada ogrodek

Indianka wyczerpana, spocona, na dloniach nowe odparzenia i odciski - od rana kopie ziemie pod warzywa. Zaiste wielki z niej pracus! :-D

Zimna wiosna

Na Mazurach Garbatych zimno. Ledwo 7° w dzień i  -2° C w nocy. Ale ziemię pod ogródek już można szykować.

 

Wiosenny spacerek

Indianka udała się na mały spacerek. Ciepło dziś i słonecznie. Trawa rośnie, żaby kumkają. Przeszła się i zrobiła kilka fotek.

W sadzie swoim odkryła bezczelne oznaczenia trasy kopania rowu pod kabel internetowy. Dokładnie przez rząd jej drzewek owocowych. Wściekła się.

Wyraźnie napisała w piśmie do Telekomunikacji i wykonawcy robót, że się nie zgadza by ten kabel ciągnęli jej przez sad. Jest inna trasa – krótsza, tańsza i nie kolidująca z jej sadem. Złożyła wniosek o przeprowadzenie światłowodu krótką trasą – od północy, przez jej pastwisko. Od trasy przebiegu światłowodu do jej domu jest ledwo 500metrów, a oni chcą nadkładać drogi i ten kabel ciągnąć okrężną trasą przez 6km i zniszczyć jej sad. Czy to niegospodarność, złośliwość czy zwykła głupota? A może wszystko razem? Zniszczyć komuś sad, czyjąś pracę – to chyba złośliwość. Indianka musi znów zainterweniować, bo nawet nie raczono jej odpowiedzieć na jej podanie o zmianę przebiegu trasy światłowodu.

Do tego od 10 lat Telekomunikacja nie wywiązała się z dostarczeniem utraconego w 2002 dostępu do szybkiego internetu w związku z przeprowadzką z miasta na wioskę.

You've got deadline - you've got it done ;)))

Hahahaha...:)))

Indianka w wielkim stresie wypełniała rubryczki formularzy, będąc pewna, że termin na złożenie dokumentów upływa dziś :))) Z trwogą patrzyła na zegarek, który straszył ją, że nie zdąży powypełniać formularzy i dotrzeć do Olecka na czas.

 

Jakaż ją radość wielka zalała, gdy się pomyłka okazała :)))

Toż to termin upływa 15 maja dopiero!

Toż to całe kilo czasu!

Well, ale skoro się tak rączo za papiery zabrała, a na dworze paskudno, mokro, błotno - to już te papiery dopracuje do końca i po prostu złoży wcześniej zamiast czekać na ostatnią chwilę... :)

Najgorzej, gdy mija termin - wtedy stres blokuje ją tak, że nie może nic zrobić. Lepiej sobie tych nerwów zaoszczędzić i spokojnie zrobić co należy wcześniej.

 

Dotacja na agroturystykę

Dotacja na agroturystykę nie była dotacją dla rolników, tylko dla tych, co mają firmy albo pensje poselskie i kupili ziemię rolną aby nie płacić ZUSu lub kupili ziemię po to by nią spekulować lub potraktrować jako lokatę kapitału - w czasach, kiedy nie opłaca się zakładać lokat bankowych. To oni mają zdolność kredytową i biorą dotacje. Drobny rolnik nie ma szans z niej skorzystać by uruchomić nową działalność i musi nadal klepać biedę.

Bociany wróciły! :)

Tym razem dwa i już siedzą w gnieździe rozglądając się wokół. Śnieg stopniał i jest słonecznie.

Indianka postanowiła udać się na obchód i sprawdzić, czy ziemia jeszcze zamarznięta, czy już może da się kopać.

Zima w kwietniu

No, obecnie problem braku traktora odpłynął w śnieżną dal, jako że właśnie śniegu nawaliło bogato :))) Całe szczęście, że Indianka nic nie posiała na zewnątrz w te parę cieplejszych dni co były :) Byłaby to praca na darmo i nasiona by się zmarnowały.

Burza śnieżna!

Nie do wiary - w kwietniu zamieć śnieżna! Wszystko zabielone... Zamieć szaleje... szok! :)

Nawet bocian spierdzielił!

Traktora nie ma

Indianka się martwi. Piękna pogoda, pora zaorać pole pod warzywa, a tu traktora nie ma, pieniędzy na wynajem traktora nie ma, dotacji nie ma - nie ma jak uprawiać ziemi. Wolontariuszy też nie ma coby pomogli skopać ziemię szpadlami. Jak tak dalej pójdzie, znowu nie będzie własnych warzyw... :(

Kasza manna inaczej

Indianka lekko zagotowała rodzynki, a właściwie je tylko podgrzała i do klusek z makiem je wykorzystała, ale po rodzynkach został się z nich wywar smakowity, więc dolała do niego wrzątku, dodała cukru, zagrzała to razem i dodała kaszy mannej i trochę mielonego maku. Wyszła całkiem smaczna legumina :) Inna! :)

Słodycz staropolska

Indianka zapragnęła przyrządzić coś nietypowego do jedzenia. Posiadane składniki pozwoliły jej na przyrządzenie klusek z makiem – staropolskiego przysmaku szykowanego obecnie tylko raz do roku, na Święta Bożego Narodzenia. Dlaczego tylko raz do roku? Co to trujące jest? I machnęła kluski z makiem i rodzynkami polane miodem. Zajada tę staropolską słodycz i sieje nasionka w doniczkach. Na dworze jeszcze za zimno by tam siać. Nad ranem przymrozki.

Ekonomiczne sztuczki rządu

"Tylko rząd mógłby sądzić, że jeśli utnie górę koca i przyszyje ją u dołu koca - zyska w ten sposób dłuższy koc" - indiańskie przysłowie

Bolesne stopy

Indianka ma spuchnięte nogi i obrzęknięte, bolesne stopy - nie może chodzić. Boli ją kręgosłup i serce. Wczoraj na tych spuchniętych nogach przeszła 20km. Ma bolesne odciski i bąble na stopach, głównie na piętach. Ostatnie 10 kilometrów szła małymi kroczkami powłócząc nogami, bo każdy krok to ból. Do domu dotarła o 4 nad ranem...

Większość tego dnia poświęciła szykowaniu dokumentów i realizowaniu formalnej korespondencji – wczoraj miała deadline, czyli ostateczny termin na wysłanie jednego z tych listów.

Z korespondencją uporała się około godziny 16.00. Na 18.00 miała umówioną prywatną wizytę u dentysty chirurga. O 17.00 doszła do Sokółek i próbowała łapać okazję. Mało co jechało – bardzo rzadko. Przez godzinę przejechało tylko 5 samochodów. Kierowcy się nie zatrzymywali. Około 18.00 doszła prawie do Stożnego czyli zdążyła przejść około 10km, gdy nadjechała powracająca ze Szwałku taksówka. Taksówkarz zaproponował, że podwiezie ją do Olecka za dychę.

„Pasuje?” – zapytał taryfiarz

„Niech będzie, ale połowę drogi i tak już na nogach przeszłam. Szkoda, że Pan wcześniej nie jechał, to bym do dentysty zdążyła chociaż, a i nóg zaoszczędziła.”

Indianka wsiadła do przestronnej gabloty i rozejrzała się. 

„Dużo Pan ma tu miejsca. Ile tu ludzi wchodzi?”

„Ze mną siedmioro”

„Wow – zachwyciła się Indianka.”

Po drodze wypytała taksówkarza czy się orientuje do której doktor w liceum przyjmuje – chciała wiedzieć, czy jest szansa, aby jeszcze dostać się tego wieczora do doktora. 

„To by mnie Pan zawiózł do tego liceum najpierw”.

„Ale Pani chciała na pocztę, a tam tylko do 19.00 to jak Pani najpierw pojedzie do liceum, to Pani nie zdąży na pocztę.”

Taryfiarz doskonale wiedział do której poczta w Olecku czynna. Wkrótce Indianka dowiedziała się dlaczego – mianowicie zwyczajowo parkował na postoju dla taksówek pod pocztą.

Przeto tym chętniej zawiózł Indiankę właśnie pod pocztę i zaraz zjechał na postój po drugiej strony ulicy.

Indianka wkroczyła do opustoszałego budynku poczty. Sprzątaczka już podłogi myła. Ale w okienkach siedziały panie kasjerki i do jednej z nich Indianka zaniosła swą pilną korespondencję i opłaciła jeden rachunek. Potem jeszcze kupiła kilka kopert i znaczków i zastanawiała się nad kupnem doładowania do komórki, aby zadzwonić do doktora i dowiedzieć się, czy jeszcze przyjmie ją tego wieczora, a jeśli nie – to kiedy można by się było umówić na wizytę. 

Gdy oglądała starter telefoniczny i zastanawiała się nad wyborem sieci lub doładowania – w międzyczasie za nią niepostrzeżenie ustawiła się kilkuosobowa kolejka. Nagle usłyszała za sobą niezadowolone mruczando i parsknięcia. Obejrzała się i zdziwiona zobaczyła stojących za nią ludzi.

Zakończyła swe działania przy okienku i usunęła się w bok robiąc miejsce zniecierpliwionym klientom.

Wyszła z budynku poczty i skierowała swe kroki do liceum. Szła długo już w ciemnościach. Po drodze dwa razy pytała człowieka o drogę, niepewna gdzie się to liceum znajduje. Gdy doszła do liceum, nie mogła znaleźć wejścia. Przez okna oświetlonej sali zobaczyła tam w środku sprzątającego człowieka.

Zapukała w szybę i zapytała, gdzie jest wejście do szkoły. Mężczyzna wskazał ręką kierunek.

„Tam zaraz z przodu”.

Indianka cofnęła się i zobaczyła dwa wąskie drzwi wejściowe. Podeszła po schodkach do pierwszych z nich i otworzyła te drzwi – jak się okazało – mieszkania prywatnego. Z głębi mieszkania rzucił się ujadający duży pies. Indianka cofnęła się i pośpiesznie zamknęła drzwi.

„Ufff... ledwo zdążyłam! Co za bestia w środku!” powiedziała do siebie półgłosem zaskoczona niespodziewanym atakiem zwierza.

Zeszła z podestu po schodach i parę kroków dalej zobaczyła właściwe wejście do szkoły. Było jasno oświetlone. 

Weszła tam i skierowała się do gabinetu doktora. Po drodze zobaczyła dwoje ludzi sprzątających szkołę, między innymi tego samego człowieka, którego pytała o wejście. Upewniła się, czy dobrze idzie w kierunku gabinetu i zaszła tam.

Niestety, drzwi gabinetu były głucho zamknięte. Wyjęła zatem notes i spisała dokładnie dni i godziny przyjęć doktora.

Siadła na krześle przy gabinecie i napisała krótki list do doktora. Wsunęła go do środka gabinetu przez drzwi.

Następnie wyszła ze szkoły, po drodze jeszcze zamieniwszy kilka zdań z ludźmi sprzątającymi szkołę.

Skierowała swe kroki w stronę supermarketu Lidl, który znajdował się na jej trasie powrotnej do domu. Było około 20.33. Zaszła do środka z ciekawości i by kupić coś do jedzenia, bo soki trawienne zasysały jej żołądek coraz intensywniej. Obeszła cały przestronny jasno oświetlony i opustoszały market.

Znalazła pączki i mleko. Nałożyła pączki do plastikowej torebki, mleko wzięła pod pachę. Po drodze jeszcze zgarnęła z półki płyn do mycia zębów i mydło w płynie i zaszła z tymi zakupami do kasy.

Tam sympatyczna pani kasjerka skasowała zakupy. Przy okazji zdradziła Indiance swój sposób na wykorzystanie 5cio litrowej butli po wodzie mineralnej. Mianowicie kisi w takich butlach ogórki! Super pomysł. Podobno nie czuć plastiku. Indianka postanowiła, że wypróbuje ten sposób, gdy będzie miała swoje ogórki do kiszenia. 

Indianka zorientowała się, że jeszcze ma trochę pieniędzy w portmonetce oraz trochę czasu do zamknięcia sklepu – i weszła z powrotem na sklep, tym razem kierując się do gabloty z nasionami. Starannie wybrała sobie 20 torebek z nasionami warzyw.

Cdn.

Niechętny powrót do Dzikiego Wschodu

Indianka tak się ostatnio pogrążyła w literaturze, że nie chce jej się z niej wychylać. Najchętniej roztopiłaby się w niej całkiem i zapomniała o świecie zewnętrznym, czyli tym, który znajduje się poza granicami jej królestwa.

 

Zwierzęta oczywiście dogląda, pali w piecu, przygotowuje sobie posiłki, ale na nic innego już nie ma czasu ni ochoty, a tu trzeba działać! Im bardziej to pilne, tym mniej się chce.

 

No! - ale samo się nie zrobi. Trzeba oderwać się od cudnego świata Dzikiego Zachodu i wrócić do błotnistego, mokrego i zimnego świata lokalnego Dzikiego Wschodu... brrr... okropność... ;)

Solidarna Polska przeciwko polityce rolnej rządu

12.03.2012

Zdaniem Klubu Parlamentarnego ,,Solidarna Polska’’ głównym  błędem nowej ustawyregulującej kwestie ubezpieczeń zdrowotnych rolników  jest obciążenie rolników kolejnymi nadmiernymi kosztami. Składki będą  bowiem naliczane w zależności od powierzchni gospodarstwa pomnożonej przez liczbę osób w gospodarstwie. W przypadku innych grup społecznych (pracownicy, przedsiębiorcy) rodziny korzystają z ubezpieczenia osoby pracującej i składek dodatkowych nie płacą.

-  KRUS poszedł o krok dalej i w formularzach, które muszą wypełnić rolnicy nakazał wpisaniepowierzchni ich gospodarstw, w wysokości często zawyżonej według własnej ewidencji. Na skutek tego np. wszyscy współwłaściciele będą musieli płacić składki od tej samej działki rolnej, nawet jeśli jej nie użytkują. Ta sama działka jest wliczana nawet do kilku gospodarstw rolnych. Sytuacja jest skandaliczna, ponieważ rząd obciąża kolejnymi kosztami polską wieś.
Także system dopłat do oprocentowania kredytów dla rolników stanowi poważny problem.  W tym roku przeznaczono na ten cel środki tak małe, że wyczerpały się one przed upływem lutego. Dla porównania w roku 2011 pieniądze skończyły się dopiero w jego drugiej połowie. Spowodowane jest to faktem, że w 2012r. na dopłaty do nowych kredytów przeznaczono jedynie 10 milionów złotych. Dla rolników oznacza to tyle, że nie mogąc wziąć kredytu preferencyjnego, muszą decydować się nakredyty komercyjne lub zrezygnować z rozwoju gospodarstwa. Dotyczy to m.in. dzierżawców, którzy zmuszani są przez ANR do wykupowania gruntów, bo w innym przypadku obowiązujące prawo pozwala na sprzedanie ziemi razem z dzierżawcą. –czytamy w stanowisku ,,Solidarnej Polski’’.

Solidarna Polska apeluje , aby rząd w 2012 roku zwiększył środki finansowe na ten cel. Obecny rząd nie ma pojęcia o rolnictwie i doprowadza swoimi działaniami do niszczenia polskiego rolnictwa. Solidarna Polska na takie traktowanie wsi zdecydowanie się nie zgadza – podkreśla poseł  Jacek Bogucki z Klubu Parlamentarnego ,, Solidarna Polska’’.

Obi oba

CZYTELNIE INTERNETOWE

ibuk.pl - to pierwsza i największa w Polsce czytelnia on-line podręczników akademickich i książek naukowych w języku polskim. Znajdziesz w niej elektroniczne wersje książek czołowych wydawców. *Dostęp ze wszystkich komputerów sieci AHE w Łodzi oraz Wydziałów Zamiejscowych w Bydgoszczy, Bytomiu, Koninie i Wodzisławiu Śląskim.

Biblioteka Literatury Polskiej w Internecie - pełne teksty dzieł literatury polskiej

Skarbnica Literatury Polskiej - zbiór dzieł polskich autorów różnych epok

Skarby Literatury Polskiej - wybór najbardziej znaczących dzieł literatury polskiej - w podziale na epoki literackie - wolnych od praw autorskich w dniu 1 września 1999 roku.

Polska Biblioteka Internetowa - kolekcja kilkuset tytułów dostępnych on-line.

Akademicka Biblioteka Internetowa - serwis udostępniający publikacje naukowe i dydaktyczne w wersji elektronicznej tylko z bieżącej produkcji wydawniczej.

Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa - zawiera najstarsze zabytki piśmiennictwa polskiego, udostępnia i skrypty i podręczniki.

Biblioteka Internetowa Exlibris - zbiór literatury polskiej i obcej.

Projekt "Mickiewicz w sieci" - dzieła Adama Mickiewicza w wersji elektronicznej.

William Shakespeare - kompletny zbiór elektronicznych wersji utworów Williama Shakespeare'a.

Czytelnia serwisu Opoka - zbiór ok. 5000 tekstów w wersji elektronicznej z dziedziny teologii, filozofii, literatury i innych nauk.

Wirtualna Biblioteka Sieci Semantycznej Politechniki Gdańskiej - zawiera m. in. podręcznik i skrypty w wersji elektronicznej.

Książki i skrypty na stronie BG AGH - elektroniczne wersje książek i skryptów.

eBook - serwis poświęcony książkom elektronicznym oraz innym publikacjom wydawanym w formie elektronicznej. Ponadto znaleźć można aktualne informacje o sprzęcie, programach, rynku oraz zbiór bezpłatnych eBooków.

Bibliomania - tysiące dzieł w wersji elektronicznej.

Books on-line - indeks ok. 20 tys. książek z całego świata.

Bibliotheca Augustana - wykaz odwołań do wybranych pozycji literatury z poszczególnych państw europejskich.

FreeTechBooks - darmowy dostęp do książek i dokumentacji w wersji elektronicznej z dziedziny informatyki

Planet eBook  - serwis w języku angielskim dotyczący formatu PDF. Zapewniono również dostęp do dużego zbioru książek w tym formacie.

KRIR w sprawie wieku emerytalnego rolników

12.03.2012

Zarząd Krajowej Rady Izb Rolniczych 8 marca przekazał Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej swoje stanowisko do projektu ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń oraz niektórych innych ustaw. Proponowana nowelizacja przewiduje likwidację przywilejów emerytalnych rolników, (art.3 pkt. 1 lit. a ) , po 31 grudnia 2017 roku.
Samorząd rolniczy jest przeciwny wprowadzaniu zmian do obecnego systemu emerytalnego.

  Obecnie rolnik, który nie osiągnął powszechnego wieku emerytalnego, ma prawo do emerytury po osiągnięciu 55 lat życia- kobieta i 60 lat – mężczyzna, jeżeli podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez okres co najmniej 30 lat i zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej.  
  
Do chwili obecnej rolnicy ze względu na trudne warunki pracy byli traktowani jako grupa zawodowa uprzywilejowana ( opryski, nawozy chemiczne itp.) w związku z tym mieli przywilej przechodzenia na wcześniejsze emerytury. Praca w rolnictwie wiąże się z licznymi wyrzeczeniami: brak dni wolnych od pracy, praca fizyczna ponad przyjęty 8-godzinny dzień pracy, bez względu na święta, czy niepogodę. Ze względu na sezonowy czas najpilniejszych prac nie można korzystać z urlopu w okresie letnim. Badania pokazują, że rolnicy prowadzący gospodarstwo pracują w nim średnio 60% czasu więcej niż przewiduje to kodeks pracy (wg Badań Anny Mołocznik Instytutu Medycyny Wsi Lublin 2001). Dlatego też, podwyższenie wieku emerytalnego kobiet pracujących fizycznie w gospodarstwach rolnych o 12 lat ( dotychczas po 30 latach pracy było to 55 lat), a mężczyzn o 7 lat (w stosunku do 60) byłoby bardzo niesprawiedliwe społecznie w stosunku do wykonywanej pracy. 

Zdaniem KRIR proponowane korzyści wynikające z reformy emerytur rolniczych powinny być szczegółowo obliczone i podane w uzasadnieniu do projektu ustawy. W związku z wydłużeniem wieku emerytalnego, ile rolnik zyska miesięcznie emerytury. Należy mieć na uwadze, że emerytury z KRUS są najniższymi w Polsce. 

Ponadto, w chwili obecnej niezależnie od wysokości składki emerytalnej (wyższa jest od gospodarstw dużych >50 ha) emerytura ma jednakową wysokość. Jako jedyna grupa społeczna ma emeryturę w emeryturę w wysokości nie związanej z wysokością składki. 

- Wydłużenie wieku emerytalnego do 67 lat byłoby dużym utrudnieniem dla wymiany pokoleniowej na wsi. Spowodowałoby to, że gospodarstwa po rodzicach przejmowałyby coraz starsze osoby.Praca na roli wymaga w obecnych czasach nie tylko sprawności i tężyzny fizycznej, ale często również specjalistycznej wiedzy w zakresie opłacalności produkcji rolnej, nowoczesnych technologii, czy nowych metod gospodarowania. W tym kontekście przewagę mają ludzie młodzi, postrzegający gospodarstwo rolne jako przedsiębiorstwo i możliwość rozwoju. W związku z tym polityka państwa w obszarze rolnictwa powinna zmierzać w kierunku ułatwiania przekazywania gospodarstw rolnych młodym rolnikom, a tym samym utrzymania dotychczasowego wieku emerytalnego – mówi Wiktor Szmulewicz, prezes Krajowej Rady Izb  Rolniczych. 

Ponadto jak podkreślają izbowi działacze , należy zwrócić uwagę, że w ramach II filaru WPR- Program Rozwoju Obszarów Rolnych 2007-2013 na nabór działanie ,,Renty strukturalne”, zostało już wyczerpane. Działanie to pomagało w wymianie pokoleniowej i przekazaniu gospodarstw rolnych, rolnicy mogli skorzystać z renty strukturalnej w wieku wcześniejszym niż wiek uprawniający do emerytury z KRUS. W pakiecie legislacyjnym, jaki opublikowała KE nie ma przewidzianego takiego działania i nie będzie go w WPR 2014-2020, co jeszcze bardziej, łącznie z zaprojektowanym wydłużeniem wieku emerytalnego przyniesie negatywny skutek nie tylko społeczny tj., dla struktury wiekowej na wsi, wymiany pokoleniowej, ale także gospodarczej dla polskiego rolnictwa. Dodatkowo informujemy, że w ramach PROW 2007-2013 działanie ,,Młody Rolnik”, skierowane do osób , które nie skończyły 40 roku życia. Działanie to jest również przewidziane w przyszłym okresie programowania WPR 2014-2020. Jeżeli rolnicy będą przekazywali gospodarstwo w wieku 67 lat dzieciom, to one będą mogły skorzystać z tego działania, bo ich wiek często przekroczy 40 lat.
  

W omawianym projekcie ustawy nie uregulowano podwyższenia wieku emerytalnego żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych, którzy zgodnie z obecnym stanem prawnym mają prawo do emerytury bez względu na wiek, po przepracowaniu 15 lat pracy. W uzasadnieniu do projektu ustawy podano, że wprowadzenia minimalnego wieku dla służb mundurowych nastąpi w odrębnej ustawie. Powinno być to uregulowane jednym aktem prawnym.
  
Dlaczego więc nie zmienia się tego wieku w jednej ustawie – pytają izby rolnicze.

 Zdaniem samorządu rolniczego podstawą do ustalenia prawa do emerytury rolnika powinny stanowić udokumentowane lata pracy: 30 lat dla rolników, a nie tylko ich wiek. Ponadto, rolnik powinien mieć swobodę wyboru, od jakiego wieku pójdzie na emeryturę, ustalony powinien zostać tylko pewien wiek graniczy np. 60 lat i do 65, czy 67 powinien mieć wybór (czy pozwala mu stan zdrowia rodziny, czy ma następców) .
    
W ocenie samorządu rolniczego ustawodawca  nie przewidział również  sytuacji występującej w małżeństwie prowadzącym gospodarstwo rolne jako wspólność ustawową, gdy między małżonkami występuje różnica wieku w latach. Warunkiem przejścia na emeryturę jest oddanie gospodarstwa następcom lub sprzedaż, co w tej sytuacji, jeśli jedno z małżonków jest młodsze o 2, 3, 4 a nawet 10 lat, -  czy mają czekać z przekazaniem gospodarstwa, aż to drugie skończy lata. Jeśli nie, to czy mają dzielić gospodarstwo? Kto zapłaci za jedno z nich składkę na KRUS. Należałoby więc ustalić prawa emerytalne po osiągnięciu stażu pracy i weku emerytalnego, i stworzyć podstawę, aby otrzymanie emerytury nie było uwarunkowane trwałym przekazaniem gospodarstwa rolnego.
    
Zarząd KRIR zaprotestował przeciwko uregulowaniom prawnym, jakie zostały przedstawione do konsultacji w projekcie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz innych ustaw. Aby wydłużenie czasu pracy przyniosło korzyści- zarówno rolnikom, jak i gospodarce – nie może mieć charakteru prostej zmiany tylko jednej, czy kilku ustaw.

 Ta ustawa musi być obudowana szeregiem mechanizmów( zmian innych przepisów lub nowych uregulowań), które sprawią, że nie skończy się jedynie na wydłużeniu czasu pracy, ale pozytywnie wpłynie na wymianę pokoleń i strukturę wiekową wsi. Wydłużenie czasu pracy do 67 lat spowoduje, że wieś będzie się starzeć w szybszym tempie niż obecnie, naprawa tych błędów będzie kosztowała Państwo dużo więcej niż korzyści wynikające z reformy emerytalnej – dodaje Wiktor Szmulewicz.

Obi oba