Pokazywanie postów oznaczonych etykietą moje konie. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą moje konie. Pokaż wszystkie posty

niedziela, 16 sierpnia 2015

Klacze szukają jeźdźców!

moja rodzinka :)

3 dorosłe, dorodne, zdrowe, naturalnie hodowane klacze szukają jeźdźców chętnych do ich ułożenia i regularnego jeżdżenia. Oferta skierowana do osób odpowiedzialnych, jeździecko doświadczonych na poziomie co najmniej srebrnej odznaki.
Interesuje mnie współpraca bezgotówkowa.

W zamian za ułożenie koni - możliwość wykorzystania ich do jazd w teren jak i do dalszych rajdów po okolicy.

W układaniu koni pomogę w miarę moich umiejętności i doświadczenia. Ja te klacze wyhodowałam i wychowałam.
Ufają mi i mnie słuchają.

Interesuje mnie też nauka jazdy konnej na mych konikach.
Chętnie pojadę konno w teren z osobą, która ułoży me klacze i nauczy mnie na nich jeździć.

Okolice Olecka, Ełku, Gołdapi
Kontakt: 511 945 226
rajdy.konne(@)tlen.pl
(usunąć nawias przy @)

niedziela, 22 września 2013

Niedzielna strawa

Kozi budyń czyli budyń na kozim mleku od tych tam kóz w tle :)))
Dziś na śniadanie: jajecznica ze szczypiorkiem i chlebem.
(jajka od własnych kur, szczypiorek swój, chleb swojski w domu pieczony). 
Na lunch: spaghetti z grzybami i sosem pomidorowym.
Na obiad: naleśniki z dżemem.
(naleśniki na kozim mleku, dżem własnego wyrobu)
Na kolację: budyń kakaowy na kozim mleku.

Indianka marzy o tym, by kiedyś mieć wszystkie składniki spożywcze ze swojego gospodarstwa. Póki co nadal musi sporo kupować np. mąkę, cukier, a nawet mięso, bo jeszcze swojego nie ma. Byłoby, gdyby nie lisiura. No, ale zamówiła cielęcinę i wieprzowinę oraz jagnięcinę od innych chłopów. Oczywiście bez kosztownych pośredników i absurdalnych, całkowicie zbędnych badań. W końcu mięso od gospodarza polskiego to najzdrowsza żywność testowana na samych gospodarzach i ich rodzinach, a nie śmiercionośna broń biologiczna jak próbują to wmawiać urzędnicy, którzy pragną nadać sens istnieniu szeregu zbędnych instytucji.

My chłopi nie potrzebujemy tych instytucji aby jeść. Tak jak nie potrzebowali tych instytucji nasi przodkowie. 

Każdy ma prawo jeść to co chce jeść i żadne państwo, żaden totalitarny system wybujałej kontroli i nadzoru nie ma prawa się do tego mieszać. Każdy jest dorosły i je to co chce i co lubi jeść, ze źródeł, które mu odpowiadają.

Klaczka Dankana zmienia sierść z gniadej na ciemnogniadą lub skarogniadą.

Dankana ur. 25 MARCA 2013


Gdy nie padało – Indianka poszła ustawiać nowy sektor wypasu dla koni.
Rozstawiła tyczki do pastucha elektrycznego i rozciągnęła sznurki elektryczne oraz taśmy zagarniając spory kawał łąki. Jutro tam dołoży drut i puści mega mocny prąd, aby konie utrzymać w ryzach.

Póki co, ślicznotki pasą się grzecznie razem na wschodnim stoku. Zgodnie z owieczkami i kozami.

W kreatywnym umyśle Indianki zakiełkowały dziś nowe pomysły. Musi je przemyśleć. Przeanalizować różne swoje spostrzeżenia i doświadczenia i wybrać opcję najbardziej optymalną, a zarazem ekscytującą dla Indianki.

Ślicznotki grzecznie się pasą na swoim padoku.
Wczoraj był znajomy kosiarza i pomógł ciąć drzewo. Indianka nie wierzyła, że przyjedzie, ale jednak przyjechał. Widać kosiarz ma jednak sumienie i próbuje naprawić to, co zepsuł. Chwała mu za to, że się stara.

Kocięta rosną i rozrabiają w gabinecie Indianki. Kicia monitorowa śpi na monitorze. Głowa zwisa jej na ekran tworząc swoistą ozdobę :)))
.
http://youtu.be/DVg2EJvvlF8

wtorek, 14 sierpnia 2012

Lubię Zapach Koni i Przytulić Się Do Nich

Po obiedzie odpoczęłam trochę, zrobiłam budyń i zalałam płatki mleczkiem w
ramach słodkiego deseru, którym się uraczyłam chętnie. Dałam radę jeszcze
przejść się do sadu. Tam konie mnie przyjaźnie
przywitały i pieszczotliwie smyrgały po plecach, zaczepnie skubały rękawy mojej kangurki. Milusie są. Prawdziwa słodycz. Kochane istoty. I tak ładnie
pachną. Lubię zapach koni i przytulić się do nich. O, jaki zgrabny rym się ułożył :)

Przeszłam się po sadzie, wycięłam następną partię samosiejek. Wyrwałam
kilkanaście potężnych chwastów które konie nie lubią jeść, a które świetnie rosną na oborniku osiągając rozmiary małych drzewek. Ten obornik w sadzie to
wywiozłam taczkami na jesieni i podsypałam nim drzewka. Na nim się chętnie
plewią te wielkie chwaściory. Wyrwanymi chwastami wyściółkowałam redliny w
rzędach drzewek. Kolejne samosiejki wycinałam aż zrobiło się ciemno. Jest
21.00. Jestem na nogach od 6.00 rano, czyli... jakieś 14 godzin zasuwam. Tak
się pracuje na roli!

A bźdźiągwy z miasta co tu ledwo dwa dni po 5 godzin pomagały gałęzie wycinać - mało się nie posrały z przepracowania :))) I w dodatku postanowiły
się zemścić za ich wielce potężny trud napuszczając na mnie co się da... :))
Gdy ktoś nigdy na wsi nie pracował, nie ma bladego pojęcia ile to pracy jest
codziennie na gospodarstwie: świątek - piątek, od świtu do nocy, a czasem i
w nocy, gdy się klacz źrebi lub krowa cieli...

Zanim kogokolwiek tutaj zaproszę strzelę mu potrójnego psychologicznego
rentgena by mieć pewność, że mi podobnego numeru nie wywinie - takiego jaki
te żałosne lesby wywinęły.

Japończyk dostał już formularz do wypełnienia, na podstawie którego robię
wstępną analizę, czy się człowiek nadaje na wieś. Czekam aż mi odeśle.
Chociaż Japończycy z reguły są pracowici i żadnej pracy się nie boją. Ten
coś tam nawet potrafi - podobno potrafi obsługiwać piłę spalinową. Mam
nadzieję, że wytrzyma tu chociaż z dwa tygodnie bez ekscesów. Był już
wcześniej w surowych, polowych warunkach, więc mój dom nie powinien być mu
straszny. Myślę, że on da radę, ale to się okaże gdy tu dotrze.

wtorek, 23 marca 2010

Wiosna!

Cudowny wiosenny dzień! Chmary ptaków przelatują nad wzgórzem Indianki. Bocianów jeszcze nie ma, ale są za to inne gatunki ptaków. Mnóstwo ich!
Na dworze ciepło. W powietrzu radosna, inspirująca energia. Jak bosko...
Indianka wyszła na dwór zajrzeć do zwierząt. Sypiąc owies w stajni usłyszała niemowlęce mruczenie koźlęcia. Weszła do koziarni. Jedna z kóz wykoźliła się. Po koziarni na chwiejących nóżkach przechadzały się maleńkie koźlęta. Indianka odizolowała kozę i jej młode od reszty kóz.
Rodzinka trafiła do boxu. Indianka delikatnie pomogła koźlętom ssać wymię matki. Pościeliła na czysto box, dała kozie do syta jeść i pić, sypnęła obficie owsa - wszak matka musi trójkę maluchów wykarmić.
Jeszcze jedna koza jest na rozsypaniu. Powinna się dzisiaj wykoźlić.
Konie po owsie szalały radośnie po wybiegu czując wiosnę. Ogier brykał i podskakiwał ryjąc kopytami podwórko.
Krówka przespacerowała się wokół domu i rączo wskoczyła do obory zachęcona owsem.
Konie Indianka zostawiła na dworze na cały dzień, by się wybiegały do woli. Mają otwartą stajnię, a w niej hałdę siana na żłobie, lizawkę.
Zmęczone suki wróciły pod dom. Coś je w nocy niepokoiło, bo szalały całą noc po gospodarstwie ujadając wściekle.
Śnieg z łąk i pól znika całkowicie. Rzeczka wartko toczy swe skłębione wody występując z brzegów.
Beżowe łąki delikatnie zielenieją. To niesamowite, jak szybko przyroda ożywia się... Gospodarstwo zaczyna tętnić życiem. Zwierzęta gospodarskie tryskają radością. Indiance też radośnie jest... Ogarnia ją słodka beztroska. Nareszcie koniec zimy!