RANCHO NA MAZURACH GARBATYCH - Życie w harmonii z Naturą... Blog dzielnej kreatywnej romantyczki z miasta, gorącej patriotki kochającej swą Ojczyznę i jej piękną Naturę oraz życie w harmonii z nią, wielbiącą tradycję i tradycyjną kuchnię polską, historię, zwyczaje, obrzędy i polskość oraz jej słowiańskie korzenie, wiodącej sielskie życie na rancho pełne pracy i wyrzeczeń, realizującej z pasją swe marzenia o cudownym raju na Ziemi :) Blog Serbii (Indianki) to jedyne źródło prawdy w tym kraju.
wtorek, 31 maja 2011
Promocja firmy budowlano-wykończeniowej
Wakacjoremont
Indianka ani nie dostała dotacji unijnych z ARiMR, ani z Urzędu Gminy nie otrzymała wnioskowanego wsparcia na remont kuchni - jest bez grosza, bez środków do życia. Jednak dzielna kobita ani myśli się poddawać! :)
Jest lato, ciepło - pora na remont! Indianka chce co najmniej jedno pomieszczenie wyremontować tego lata i jeszcze tego lata zacząć wynajmować pokoje.
Potrzebuje pomocy w remoncie domu. Niestetu nie ma kasy, ale może zaproponować osobie lub osobom, które by się podjęły tego remontu - bony na przyszłe darmowe wakacje dla nich i ich rodzin oraz przyjaciół w jej domu i na jej pięknym, zacisznym gospodarstwie już po remoncie, lub pieniądze za usługę budowlaną lub wykończeniową z przyszłych zysków z agroturystyki na podstawie umowy o dzieło (o wykonaniu
usług budowlanych lub wykończeniowych z odroczonym teminem płatności).
Wierzy, że w tym czterdziestomilionowym narodzie znajdzie się ktoś, kto jej pomoże wyremontować starą, zdewastowaną chałupę. Zaczyna się lato, czas ucieka - trzeba działać.
Chętnych do remontu prosi się o kontakt na Creative.Indianka (at) vp . pl (zamiast "at" wpisać "@")
Okolica piękna, spokojna, cicha, w pobliżu stawy, jeziora, las. Już teraz
można przyjechać z rodzinami pod namiot lub campingiem, a po remoncie domu dla tych, którzy
pomogą Indiance bezpłatnie przy tym remoncie, w zamian również bezpłatnie użyczy pokoi z łazienkami na czas ich urlopu.
Zakres pomocy przy remoncie jak i zakres udzielonego na jej podstawie bezpłatnego urlopu będzie ściśle ustalony podczas szczegółowych negocjacji.
Indianka spodziewa się fachowej pomocy przy remoncie, bo sama ma zamiar potem świadczyć fachowe usługi agroturystyczne na wysokim poziomie.
Jeśli jest ktoś kto ma w sobie dobrą wolę, umięjętności budowlane i wykończeniowe oraz chęć działania i chciałby pomoc przy remoncie chaty biednej kobiety połączyć z pobytem w pięknym, urokliwym miejscu oraz jednocześnie zapracować na bony na przyszłe, darmowe urlopy na rancho, lub na wypłaty dywidend z przyszłych zysków z agroturystyki - zapraszam! :)
Wszelkie szczegóły do ustalenia emailowo lub na miejscu. Pomoc na podstawie umowy o dzieło, w której będzie określony sposób zapłaty - czy to bezpłatne bony urlopowe, czy też dywidendy z przyszłych zysków z agroturystyki. Będzie możliwość zamiany bonów na dywidendy i odwrotnie...
Dzielnych śmiałków z umiejętnościami wykończeniowymi i umiłowaniem pięknej mazurskiej przyrody - zapraszam! :)
Historia domu bez hipokryzji
internecie o poprzednich właścicielach gospodarstwa. Indianka się w
pierwszej chwili zgodziła, ale przemyślała sprawę i zmieniła zdanie.
Indianka i inni ludzie mają prawo znać historię jej domu i gospodarstwa -
jak żyło się tu dawniej. To nic zdrożnego. Po co to ukrywać, skoro i tak to
nie jest tajemnicą? Indianka nie znosi fałszu, obłudy i hipokryzji i mimo
protestów Pani Gabrieli, historia domu Indianki nie pozostanie tajemnicą,
ponieważ nigdy nią nie była! Pani Gabriela może się obrażać jeśli chce, ale
nie ma racji i kiedyś to zrozumie. Ponadto każdy, kto przybywa na
gospodarstwo Indianki, musi się liczyć z tym, że może zostać opisany na jej
blogu, jako że Indianka stara się wiernie relacjonować to co dzień powszedni
przynosi. Indiankę wnerwia, że lokalna ludność akceptuje sianie plotek za
plecami i przylepianie łatek, natomiast gdy się prawdziwe historie
publicznie naświetla - wielu plotkarzom gul skacze... ;))) To niech skacze.
Skoro mają odwagę za plecami Indianki pleść różności - to niech mają odwagę
zmierzyć się z faktami opisanymi online ;)) Miejscowi zwykli bezkarnie robić
różne karygodne rzeczy, ale gul im skacze, gdy się to opisuje :))) Jeden z
nich nawet się na Indiankę rzucił z pieściami i siekierą, gdy opisała jak
jego syn chamsko się do niej odniósł i dostawiał, a inny rąbnął jej kupę
drzewek i układał krzyże pod oknami domu sugerujące, że ma Indiankę chęć
zabić, gdy zgłosiła kradzież na policji. Ci ludzie nie znają słowa
"przepraszam". Gdy popełnią błąd - idą w zaparte i brną dalej.
Prymitywne, chamskie typy mają to do siebie, że nie widzą nic złego w swoich
występkach, natomiast nie potrafią zaakceptować opisów swoich grzechów.
Cała okolica dobrze pamięta poprzednich właścicieli gospodarstwa, miejscowi
często Indiankę o nich zagadują, wspominają ich, więc Indianka nie widzi nic
w tym nagannego, że pamięć o nich uwieczni na swym poczytnym blogu. Wszak to
prawda - Sznele i Labuskowie tu dawniej zamieszkiwali na gospodarstwie
Indianki. Pamięć o nich jest żywa u ludzi starszych, ale nowe pokolenie nie
zna poprzednich gospodarzy. Z takich małych rodzinnych historii składa się
historia całej Polski.
A o ile Indiance wiadomo, historia w Polsce już nie jest zakazana, a wręcz
wykładana w szkołach od podstawówki wzwyż. W związku z powyższym, wznawia
swojego wczorajszego posta:
Indianka miała niespodziewanych i niezwykłych gości. Mianowicie, w jej
skromne progi w odwiedziny zawitało małżeństwo z Niemiec. 50letnia Ślązaczka
z
rozrzewnieniem wspominała wakacje swojej młodości, które zwykła spędzać na
gospodarstwie Indianki - dawniej gospodarstwie Sznelów i Labusków.
Podobnie jak Indianka - wszystkie wakacje spędzała na wsi, tyle że w
przeciwieństwie do Indianki - spędzała je na Mazurach. Pani Gabriela była
gościem domu Sznelów i Labusków w każde wakacje od 11 do 25 roku jej życia,
więc dobrze pamięta jak tu było dawniej...
Indianka z ciekawością słuchała wspomnień Pani Gabrieli... o tym, że za
młodości kobiety, owe ponad 25 lat temu tu na tym gospodarstwie nie było ni
prądu, ni bieżącej wody, oraz tradycyjnie już - dojazdu do gospodarstwa
;))), że o internecie nie wspomnimy - gdyby w tamtych czasach był internet -
to komuna w kilka miesięcy by się rozpadła w drobny mak ;))).
W ówczesnych czasach zamiast prądu były tu lampy naftowe, a wodę brało się
ze studni...
Oczywiście nie było łazienek, a młodzież w wakacje spała na strychu stajni,
bo w domu na poddaszu straszył duch - ten sam duch, co i Indiankę we
współczesnych czasach nawiedzał manifestując swoją obecność głośnymi
krokami chłopskich nóg obutych w ciężkie buciory typu gumofilce... Te same
kroki słyszała ponad 25 lat temu Pani Gabriela, więc to duch stary,
zasiedziały od wielu lat. Pani Gabriela podejrzewa, że mógł to być duch
Bronka Sznela, który zmarł w kuchni na krześle. Widać w takich buciorach
chodził za życia i po śmierci mu to zostało.
Dom był skromny, bez wygód, ale pełen życia - mieszkała tu duża rodzina.
Pani Gabriela przeżyła tu wspaniałe chwile, poznała też swoją pierwszą
miłość... niejakiego Gałażyna... W tamtych czasach we wsi mieszkało więcej
ludzi... U sąsiada nie było stawów rybnych, a na potańcówki chodziło się do
domu Kapałów, gdzie była salka taneczna... Dzieci i młodzież pluskały się w
wodach rzeczki, która płynie przez ziemię Indianki... Wypoczynek był prosty
i bezpretensjonalny... Dawał mnóstwo radości przybyszom ze Śląska... Na
gospodarstwie było wiele krów, świń, był traktor i maszyny rolne oraz ziemi
było więcej o połowę... Gospodarstwo sięgało aż do żwirówki powiatowej
wiodącej do Sokółek i droga gruntowa wiodła także do żwirówki i tamtędy
rodzina wyjeżdżała z gospodarstwa na wieś lub do miasta. Zimą saniami, bo
inaczej się nie dało przez pole przejechać. Obecnie od kilku lat
właścicielem tego kawałka ziemi jest Karol Wąsewicz, a drogę gruntową, którą
dawniej przez pół wieku albo i dłużej jeżdżono na gospodarstwo Indianki -
zaorał i skasował odcinając Indiance dojazd do domu od strony północnej.
Indianka kiedyś go prosiła, by mogła przejechać tą gruntówką z klaczą do
krycia, bo była mokra wiosna, a od strony południowej potworne błoto
uniemożliwiało przejazd przyczepie konnej. W odpowiedzi na jej prośbę, Karol
Wąsewicz wziął koparkę i rozkopał drogę, a kilka miesięcy później całkiem ją
zaorał i zlikwidował. Klaczy nie udało się zawieźć do krycia i rok stała
jałowa generując straty Indiance. Wniosek taki, że Labusek, gdy sprzedawał
tę ziemię powinien był zabezpieczyć w umowie dojazd do gospodarstwa od
północy, to by taki Wąsewicz problemów potem nie mógł robić. No ale cóż -
nie zabezpieczył. Nie przewidział, jak ktoś komuś może potem utrudniać
życie.
Indianka sama gospodarzy na gospodarstwie, bo współcześni kawalerowie wolą
lekkie, beztroskie życie w mieście niż harówę na gospodarce. Natomiast 25
lat temu cała rodzina Szneli i Labusków zamieszkująca gospodarstwo
gospodarzyła. Siali zboże, sadzili ziemniaki... Mieli warzywnik przy
domu...
- Wspomina Pani Gabriela.
Natomiast teraz Pani Gabriela jest dzieciatą mężatką - powtórnie wyszła za
mąż za Włocha i oboje mieszkają w Niemczech...
Indianka pokazała kobiecie i jej mężowi stare zdjęcia, które zabezpieczyła
od zniszczenia. W 2002r. Indianka znalazła rozsypane zdjęcia w chlewiku, gdy
kupiła to gospodarstwo. Wiele, starych zdjęć. Tylko część ocalała -
większość była umaczana w błocie, zawilgocona i zniszczona, podeptana lub
podarta.
Stało się tak, gdyż po sprzedaży przez rodzinę Labusków tego domu młodej
parze z Łodzi, dom stał długo pusty i stał się łupem okolicznych
szabrowników i złodziei, którzy ten dom regularnie plądrowali i dewastowali
oraz urządzali sobie w nim libacje.
Po prostu ten dom to była prawdziwa melina, w której przyjeżdżający nad
stawy sąsiada wędkarze, po połowach urządzali sobie popijawy, dewastując i
niszcząc dom i to co w nim znaleźli. Nie uszanowali też i zdjęć poprzednich
właścicieli...
Pani Gabriela ze wzruszeniem oglądała te ocalałe zdjęcia z lat jej
młodości... Indianka obiecała, że je zeskanuje i wyśle jej emailem na
pamiątkę...
Indianka żałowała, że nie może zaproponować małżeństwu noclegu, ale
niestety - dom rozgrzebany remontem, niewykończony i nie nadaje się do
wynajmu...
Szkoda, bo Indianka bez kasy, chętnie by zarobiła parę złotych na remont i
dalsze inwestycje w gospodarstwo i przy okazji dowiedziałaby się więcej na
temat historii tego domu i ludzi tu ongiś żyjących...
No, ale obiecała Pani Gabrieli, że jak tylko uda się jej ten dom
doprowadzić do stanu używalności dla zagranicznych gości - na pewno się do
Pani Gabrieli
odezwie i zaprosi ją wraz z mężem na wakacje i wspomnienia dawnych lat...
poniedziałek, 30 maja 2011
czwartek, 26 maja 2011
Padlina na łące
cielęcia... Widać było, że nie żyło już od dłuższego czasu - od wielu dni, a może i tygodni... Wskazywał na to postępujący rozkład ciała i smród, który widać zwabił psy... Zwłoki były już częściowo zmumifikowane - wysuszone przez słońce...
wtorek, 17 maja 2011
Makulatura
wtorek, 10 maja 2011
Wsiowe zagryziaki czyli przepychanki na drodze
Następnie wsadził w drogę kilka szybkorosnących badyli wierzby, tak, by zwęzić światło pasa drogi, która wg planów ma w tym miejscu 6 metrów szerokości. Z 6 metrów zrobił 3 metry. W ten sam sposób w drogę wbił swoje słupki, tak, by równarka równając drogę nie mogła jej poszerzyć do wymiarów umożliwiających swobodne mijanie się dwóch samochodów. Matoł skasował tez miejsce na rowy odwadniające, bo tam, gdzie one by wypadały postawił słupki jego ogrodzenia.
Na drodze m.in. zostało stare, spróchniałe, rozpadające się drzewo z majtającą się ogromną gałęzią, która niebezpiecznie sterczy na środku drogi.
To nie pierwszy raz, ze babsztyl wpieprza się Indiance w pastuch i na jej pole.
Indianka ma z takimi chamami do czynienia od lat.
Indianka musi codziennie sprawdzać, czy jej ogrodzenie stoi na swoim miejscu, bo baba w ten sposób pastuch Indianki przestawia, ze gdy będzie jechać równarka – zniszczy drzewka owocowe, które na skraju pola ma posadzone Indianka.
poniedziałek, 9 maja 2011
Indiańska lodówka
sobota, 30 kwietnia 2011
Rrradosnego weekend'u! :)
wtorek, 26 kwietnia 2011
Hey hoo hey hooo!
Ogólnie mówiąc – ogrodowo sobie radzi :)
poniedziałek, 25 kwietnia 2011
Pulchna gleba
Ważne, aby warzywa jak najszybciej posiać, bo nie ma nic, a w sklepie za drogie dla niej by kupować. No, nasiona też nie były tanie, ale warzywa z nich piękne wyrosną. Oby! Alleluja! :)
Pod namiot
Lany poniedziałek
Taczki niewygodne: jedna stalowa ciężka budowlana, druga aluminiowa wypaczona i chybotliwa. Ciężko nimi się posługiwać, ale Indianka nie ma nic innego do wożenia ciężarów. Ciężej tym bardziej, że setki metrów trzeba te taczki pchać. No, ale nie ma wyjścia. Powoli, po trochu powywozi ten obornik, a w drodze powrotnej pozwozi zimą nacięte drewno pod dom. Podłoże suche, więc stosunkowo lekko da się po nim jechać.
To też pracochłonne i niewygodne zadanie, bo torf 250m od podwórka, a po drodze grząskie bagienko po którym ciężko się ciągnie taczkę czy chociażby chodzi z wiadrami torfu.
Indianka ile da rady zrobi. W domu już część nasion wysiana w pojemniczkach z ziemią, na dworze część bylin posadzona. Ogródek kwiatowy ogrodzony, choć wymaga uszczelnienia.
Ludzie, tzw. wooferzy inaczej sobie wyobrażają pracę na wsi. Oczekują w domu luksusu, dobrego obfitego jadła i nieco pracy w ogrodzie lub sadzie. Indianka natomiast nie ma luksusu w domu ni jadła dla nich, a praca jaka jest do zrobienia jest ciężka i może się spotkać z niezadowoleniem takiego pomocnika. Indianka miała taką sytuację rok temu, gdy dwóch polskich pederastów nie chciało taczką wozić ciężarów i zażądało by Indianka im ciągnik wynajęła i za nich tę ciężką robotę wykonała na swój koszt. Indianka zrezygnowała z ich pseudopomocy natychmiast. Okazali się nieprzydatni na gospodarstwie Indianki.
Indianka ma nadmiar obowiązków i ma dosyć kolejnych, tym bardziej, że ta pomoc wolontariuszy z reguły jest niewydajna i często nie w porę. Na wiosnę jest najwięcej pracy, a oni chcą przyjeżdżać w pełni lata, kiedy już po wszystkich niezbędnych ciężkich pracach. Chcą przyjeżdżać na zbiory, a pracochłonna uprawa ziemi, siew i pielenie zostaje dla Indianki do wykonania wiosną. Czyli ta ich pomoc to mija się z celem.
Niewielki z niej pożytek, a za to obowiązek zapewnienia im zakwaterowania i wyżywienia na znośnym poziomie jest bardzo absorbujący i w obecnej sytuacji Indianki nie do wykonania. Zatem lepiej sobie tę pomoc odpuścić.
czwartek, 21 kwietnia 2011
Zając wielkanocny
Gdy ją dostała, głośno się roześmiała... :) Zając Wielkanocny nawet o niej pamiętał! :)))
Przyszły też paczuszki od Mamy i koleżanki, także te święta nie będą tak ubogie jak się spodziewała, choć jaj brak – jastrzębie wybiły kury i jajka ani na lekarstwo. Dwie kury się ostały, ale pszenicy brak i jaj nie niosą. Żywią się trawą, owadami z ziemi i resztkami z kuchni. Na przeżycie ta karma starczy, ale na jaja już nie.
niedziela, 17 kwietnia 2011
Domowy smalec
Indianka nie ma maszynki do mięsa, więc pokrojone kawałki zesmażyły się na skwarki i zostały w takiej postaci, a tłuszcz który się z nich częściowo wytopił zamienił się w smalec, który Indianka skrzętnie zlała do miseczek, aby stężał. Indianka wkroiła też cebulkę i dodała przypraw, więc domowy smalczyk wyszedł pyszny. No, ale nie ma go zbyt dużo. Musiała by się zaopatrzyć w maszynkę do mięsa, najlepiej taką elektryczną, bo ręcznej nie ma do czego przykręcić, gdyż stołu w kuchni nie ma, poza tym ręczna maszynka wymaga sprawnych rąk i siły do mielenia, której ostatnio Indiance brak. W Biedronce elektryczne maszynki ponoć są, ale Indiankę obecnie nie stać na zakup, więc musi się kolejny rok obejść bez niej... Ale za rok! Nie odpuści i kupi maszynkę... Będzie mielić mięcho i wyrabiać kiełbasy i pasztety... Ot co.
Wiele przeszkód na drodze do gorącej kąpieli... ;)
Szara niedziela
Dzisiaj trzeba dosiać nasiona w skrzynkach i posadzić cebule kwiatów w ogródku.
Trzeba też klomb kwiatowy i rabaty na warzywa podsypać przetrawionym obornikiem, bo ziemia na podwórku za gliniasta. Wymaga wzbogacenia w próchnicę.
Dom musi jakoś wyglądać na ich przyjazd. Musowo coś z tą koszmarną kuchnią trzeba zrobić i sypialnią...
sobota, 16 kwietnia 2011
Siew w skrzynkach
Cebule namoczyła w letniej wodzie, bo dość suche, a ma zamiar je posadzić w niedzielę.
Gdy zabrakło ziemi, wzięła łopatę i poszła na łąkę gdzie czarnoziem skopany przez dziki i wykopała kilka wiader ziemi. Z wysiłkiem, robiąc przestanki - zaniosła je pod dom. Tam, na stole roboczym rozłożyła pojemniki na ziemię i napełniła je ziemią z wiader. Ziemię w pojemnikach rozkruszyła, wyrównała. Pełne pojemniki zaniosła do domu, gdzie czekają na wysiew kolejnej partii nasion.
Zrobił się wieczór i weszła do łóżka, by odpocząć.
Send me an Angel!
wtorek, 12 kwietnia 2011
Zaległe raty
Samych rat do zapłaty w tym miesiącu: 1100zł
W tym jedna musi być wpłacona do końca tego tygodnia tj. 300zł
Poza tym do zapłaty opłata za certyfikację gospodarstwa tj. kolejne 1000zł płatne do końca marca.
W sumie w tym miesiącu Indianka musi zapłacić samych rat kredytów i opłaty certyfikacyjnej: 2.000zł
Plus rachunki za prąd, internet, wodę, śmieci - ok. 500zł razem
Czyli w sumie potrzebne 2500zł w tym miesiącu nie licząc zaległego KRUSu i innych starych długów.
Ponadto aby doprowadzić dom do stanu umożliwiającego odpłatne wynajmowanie pokoi dla agroturystów potrzebne ok. 20.000zł na remont kapitalny garsoniery i jej wyposażenie
20.000zł na remont kapitalny kuchni i jej wyposażenie
Ponadto ok. 5.000zł na remont drugiego pokoju
i ok. 3.000zł na dokończenie remontu drugiej łazienki i odnowienie i ocieplenie sypialni do niej przynależnej
Plus remont korytarza: 5.000zł
Razem minimum 53.000zł na sam remont parteru
Plus remont komina i montaż rynien ok.7.000zł
Wymiana dachu 20.000zł
czyli ok. 60.000zł na doprowadzenie parteru do stanu umożliwiającego normalną działalność agroturystyczną.
i 20.000 zł wymiana cieknącego dachu.
Realnie trzeba liczyć że na podstawowy remont parteru i wymianę dachu potrzebne co najmniej ok. 80.000zł
Absolutne minimum to 20.000zł na remont kapitalny garsoniery.
poniedziałek, 11 kwietnia 2011
Nasiona
To ponad dwie godziny wyjęte z dnia. Zmęczył ją ten marsz. Wróciła i już nie miała siły posiać. Pogoda uspokoiła się. Przestało wiać, ale kropiło delikatnie. Ziemia wilgotna i miękka. Podwórko trochę gliniaste – trzeba będzie podsypać próchnicą. Klomb pod gruszami i sam ogródek ogrodzić szczelnie przed kozami.
Sprawy papierkowe zostawia sobie na wieczór przeważnie, bo szkoda jej dnia na nie.
Za dnia z reguły pracuje na dworzu. No, ale po pracowitym dniu – wieczorem już jest znużona i śpiąca i nie ma siły ni ochoty by do papierów zajrzeć.
niedziela, 10 kwietnia 2011
Rocznica
Wczoraj dwójka puściła autentyczne wypowiedzi Polaków zaraz po zamachu. Były poruszające. Ściskające za serce i podnoszące na duchu, że w tym kraju jest cała masa prawdziwych, patriotycznych Polaków. Serce rośnie, gdy się współczuje razem z nimi.
Media tego dnia się lekko ocknęły i trochę prawdy odsłoniły przed oczy publiki. Rok temu takich autentycznych wypowiedzi nie puszczano na antenie.
stuprocentowa pewność, że to był zamach stanu.
Śledztwo rosyjskie – ubliżająca Polakom farsa.
Reakcje aktualnego rządu na owo beznadziejne śledztwo i jego wyniki – żenujące co najmniej.
Podmianka tablicy pamiątkowej – kolejna obelga dla Polaków, a zwłaszcza tych poległych w Smoleńsku i Katyniu.
Wszystko to pokazuje jasno, kto najbardziej skorzystał na śmierci Prezydenta Lecha Kaczyńskiego i jego ekipy i komu ta katastrofa była najbardziej na rękę.
Na szczęście ocalał jego brat bliźniak - Jarosław Kaczyński. Niech go Bóg prowadzi, by on nas wyprowadził z tego ekonomiczno-legislacyjnego bagna, w które wpakowało nas PO.
On jest jedynym godnym reprezentantem Narodu polskiego i jedynym słusznym i naturalnym przywódcą naszego Państwa... Kontynuatorem idei wolnego i silnego państwa polskiego.
środa, 6 kwietnia 2011
Drukarenka
wtorek, 5 kwietnia 2011
Kopiarka
poniedziałek, 4 kwietnia 2011
Bez dotacji
Chyba będzie musiała ściany sama otynkować... Tylko tak strasznie ją ręka boli...
niedziela, 3 kwietnia 2011
Kop koniu kop!
Teraz klacze mają więcej miejsca do spacerów, a ogier dostał nowy kawałek żyznej ziemi do skopania.
sobota, 2 kwietnia 2011
Pastuch i permakultura
Naprawiła dwa odcinki i przerobiła jeden.
Sprzątania na co najmniej tydzień, albo i dwa.
piątek, 1 kwietnia 2011
Drukarenki i bociany
Na drodze gminnej błoto takie wielkie i mięsiste, że kurier nie odważył się po nim jechać na gospodarstwo. Indianka wzięła taczkę i pojechała po swoje drukarki aż pod dom sołtysa oddalony o kilometr od jej domu. Wróciła, poprawiła pastuch na podwórku oddzielający ogiera od klaczy i weszła do domu i padła do łóżka wyczerpana. Zasnęła, a kicia Czarna Perła wkręciła jej się pod kołdrę i wdzięcznie ułożyła pyszczek na indiańskim ramieniu mrucząc rozkosznie.
Ogier dostęp do beli siana ma, ale mało z niej korzysta zafascynowany klaczą-matką w rui. Natomiast młoda Dakota dostała swoje siano na podwórku i skubie.
Prowadzenie gospodarstwa ekologicznego zgodnie z rozmaitymi wymogami wymusza coraz większą ilość makulatury na prowadzenie rozmaitych bzdurnych rejestrów które muszą być na bieżąco aktualizowane. Przy takiej ilości kontroli jakie nękają gospodarstwo Indianki, nie może sobie pozwolić na brak takiego sprzętu jak sprawna drukarka, kopiarka czy skaner.
Indianka ma za dużo roboty i niewiele sił, by pozwolić sobie na takie marnowanie czasu i energii. Zatem na gospodarstwie MUSI być własna, pewna drukarka. Indianka kupiła dwie najtańsze, lekko używane. Jak się jedna schrzani, to druga zadziała i Indianka będzie mogła dokumentację przerabiać płynnie. Poza tym jedna jest przeznaczona do starego komputera, a on ma starą wersję Windows, więc musi mieć drukarkę, która jest z tą wersją kompatybilna.
Także Indianka ma kilka tysięcy artystycznych zdjęć swojego autorstwa, których część będzie chciała wydrukować, by zapełnić nimi albumy i urządzić galeryjkę, gdy dom już będzie wyremontowany, a ściany gotowe na przyjęcie zdjęć i plakatów. Zatem nowy nabytek cieszy. Pora na jego montaż, uruchomienie, wgranie sterowników, konfigurację, przetestowanie i... do wydruku przystąp! :)
poniedziałek, 28 lutego 2011
Czas powieści...
I will think of you and I will be writing a book for you... ;)
My life is my inspiration and you are worth of my book, so I will write it for you...
I will try to do my best in order to make it exellant, fascinating novel... I hope you will be satisfied...
I think 3 years of exercises in writing on the blog will be usefull for me...
It was great time to have possibility to share with you my thoughts, experiences, etc.
Thank you very much for that time... and see you here in the future... hopefully, with my first novel... ;)
Kisses,
Drodzy moi czytelnicy, nadszedł czas powieści. Ten blog był wprawką szlifującą mój język i sposób wypowiadania się, swoistym pamiętnikiem i kopalnią materiałów do mojej książki, którą właśnie zaczęłam pisać.
Dziękuję Wam, za czas spędzony razem, za Wasze często inspirujące i podbudowujące mnie komentarze. Także za te pokazujące inne punkty widzenia i rozumienia świata. Dawniej pisałam blog poza siecią, gdyż przez kilka lat nie miałam dostępu do internetu. Był on wtedy jedyną moją otuchą w oziębłym i nieprzyjaznym środowisku w którym się przypadkiem znalazłam. Dodawał mi sił i utwierdzał w tym co robię. Natomiast blog pisany online wzbogacają Wasze cenne komentarze. Jeszcze raz dziękuję Wam za nie.
Gdy moja powieść będzie skończona – dam Wam znać.
Pozdrawiam wiosennie,
Indianka
sobota, 26 lutego 2011
Łazienka jak z bajki...
Komin
piątek, 25 lutego 2011
Jaskółek... ;)
Brat Brad żachnął się oburzony: „Gdzie tam! Siedzę w łazience i lepię jak jaskółka!” - tu brat Brad miał na myśli liczne dekory i cygara, które do wyklejenia zielonej łazienki Indianka zaprojektowała. Wiele drobnych elementów składających się na obróbkę okna, parapetu i półki. Pod czujnym okiem Indianki prawdziwy majstersztyk powstaje, tym razem już w drugiej łazience przy pakamerze.
"Ale teraz zrobiliśmy sobie przerwę z siostrą na kawę i oglądamy film...” - relacjonował brat. W rzeczy samej to brat pił kawę, a Indianka herbatę. Indianka kawy nie pije. Co najwyżej zbożową i sporadycznie cappucino. Bardzo sporadycznie.
Słysząc wypowiedź brata, Indianka wygrzewająca się przy piecu roześmiała się i dodała: „No, zaprawa się kończy – jutro faktycznie będziesz lepił kafelki jak jaskółka – na ślinę i glinę... :))) Ale gliny cała piwnica – jest materiał :))! Tylko pluć na glinę i lepić! ;)))”
„No jak mus to mus. Materiał się kończy i nie będzie czym lepić, to ulepisz mi zaprawę ze śliny i gliny – ekologiczna zaprawa ;)”
poniedziałek, 21 lutego 2011
Dłubaninka
obróbka łukowatego wejścia, wymiana kilku kafelków przy umywalce i jednego przy wc, oraz uzupełnienie paru pod termą. Także uszczelnienie kapiącego zaworu przy kaloryferze. No i położenie struktury na suficie, fugowanie i zaimpregnowanie fug, przykręcenie karnisza... To drobiazgi, ale pracochłonne i zejdzie na to co najmniej dzień lub dwa, zanim można będzie łazienkę zmyć i oddać do użytku. Już jest piękna, a po całkowitym wykończeniu będzie jak bajka... :) Indianka bardzo szczęśliwa z tego powodu, że nareszcie będzie miała piękną, czystą, wygodną i funkcjonalną łazienkę...
niedziela, 20 lutego 2011
Słoneczna, śnieżna niedziela
Natomiast język teściowej ma się znakomicie - rośnie bardzo intensywnie, także jeden bananowiec. Drugi bananowiec padł. Jedna juka przetrwała, druga zdechła. Fiołek alpejski nieżywy, także calanchoe. Fikusy padły (szkoda, że fiskus od mrozu nie pada... ;) ) Paprotka zwiędła, ale ją się zazwyczaj reanimuje przycinając krótko. Może jeszcze odbić... Begonie padły i chyba nie da się ich uratować, ale jedna mała wygląda na żywą...
Oby więcej takich mroźnych zim w domu nie było...
sobota, 19 lutego 2011
Mega piec Indianki
Trzeba przyjrzeć się temu wspornikowi i go wzmocnić jeśli konieczne i dopiero wtedy będzie można postawić gar. W tamtym miejscu i tak się nie nagrzeje ta woda tak, aby być gorąca, co najwyżej będzie letnia, ale letnia woda też jest przydatna, np. do pojenia zwierząt zimą, więc ostatecznie ten trzeci gar i tak tam wyląduje.
czwartek, 17 lutego 2011
Dzień gospodarski
Absorbujący remont
Agroturystyka to nie jest lukratywna działalność i inwestowanie w nią wielkich pieniędzy jest ryzykowne.
Raty spłaty zjadłyby rolnika, zanim by cokolwiek zarobił. Więc bezpieczniej dłubać pomaleńku.
No, ale i na tę dłubaninę Indianka musiała zaciągnąć komercyjną pożyczkę, bo np. wymiana instalacji hydraulicznej i założenie c.o. to kosztowna rzecz. Kafelkowanie i obróbki to z kolei prace staranne i pracochłonne, wymagające odpowiedniej temperatury, aby klej sechł. W domu za słaby piecyk c.o. i jest zimno.
Kupiła najtańszy jaki znalazła, moc niby odpowiednia, ale trzeba się przy nim narobić, aby dom podgrzać do 8 stopni... Poza tym taka temperatura jest niedopuszczalna dla ewentualnych gości agroturystycznych płatnych.
Gdyby ktoś chciał wynająć pokój, to będzie chciał mieć ciepło, co najmniej 20 stopni.
Po całym dniu palenia jest tak gorący, że można się oparzyć. Ponadto kafle długo to ciepło trzymają aż do rana.
Dzięki niemu użyte w garsonierze zaprawy dobrze schną. Garsoniera będzie kiedyś wspaniałą kawalerką do wynajęcia. Na razie roboty w niej na długie tygodnie. Niestety, nie wszystko da się teraz zrobić, bo Indianka dotacji nie dostała, a pieniądze z pożyczki już się skończyły... Brakuje kasy na materiały...
No i trzeba będzie przerabiać instalację wodną spieprzoną przez hydraulika z Filipowa oraz zabudowywać rury zostawione na wierzchu przez hydraulika ze Skierniewic. Słabo w Polsce z fachowcami, oj słabo, a jakość ich prac jest beznadziejna. Za to każden chciwy na forsę jak jaki popieprzony. Żeby chociaż dobrze zrobił, bez partaniny.
Indianka nie ma jak sfinansować tego remontu. Brat robi co może, ale jest już przemęczony i ma dość zimna, a poza tym kroi mu się wysokopłatna robota w Niemczech, gdzie zarobi górę pieniędzy.
Indianka gdyby nie konieczność bycia na gospodarstwie i doglądania inwentarza i dobytku, też by chętnie śmignęła do dobrze płatnej roboty za granicą... Może by po drodze poznała miłość swego życia? ;)
wtorek, 15 lutego 2011
Walentynki
Za to prace są wykonywane starannie i rzetelnie, bez obciachu. Już wyłania się piękna łazienka pistacjowa, a dokładniej pistacjowo-biała. Łazienka prawie gotowa, ale najbardziej pracochłonne detale jeszcze przed nami...
sobota, 12 lutego 2011
Struktura
Półeczka
Wczoraj Indianka pojechała dokupić zaprawy tynkarskie i klejowe, a brat obrabiał okna łazienkowe.
Drugi raz je obrabiał, bo jakiś kretyn z tych co to u Indianki remontowali wcześniej – dosypał wapna do gipsowego goldbanda czym zepsuł goldband. Wapno wypala gips. Brat raz obrobił okna tym zepsutym goldbandem i tynk wcale nie sechł, zupełnie nie tężał. Trzeba było wszystko zwalać i robić na nowo.
No, ale poradził sobie z tym zadaniem wczoraj i jeszcze zdążył piękną półeczkę w łazience pistacjowej wykonać. Indianka w tym czasie udała się po materiały budowlane. Za ostatnie pożyczone pieniądze kupiła 10 worków zaprawy i unigrunt. Zaprawa świeża, nie otwierana, więc nie powinno być numerów, że coś nie schnie lub nie wiąże. Zatem do poniedziałku łazienka pistacjowa powinna być gotowa. Ahh... cudo to będzie... :)
piątek, 11 lutego 2011
Indianie kafelkują
Mama będzie dumna ze swoich dzieci, gdy zobaczy ich wspólne dzieło...
środa, 9 lutego 2011
Wymarzony urlop
Co, jeśli nie Egipt?
Kotki rezydentki
Przybył brat
Energiczny, silny chwat.
Na pewno się tutaj bardzo przyda...
Szykuje drewno na jutro, bo jutro nie będzie czasu na to – trzeba będzie napalić w piecu i zabrać się za kafelkowanie.
Indianka przez ostatnie dnie zbierała, porządkowała i segregowała narzędzia, więc są wszystkie pod ręką i robota powinna iść sprawnie.
niedziela, 6 lutego 2011
Rozległa odwilż
I co dalej?
To były czasy hippisowskie. Wszyscy jarali trawę. Potem przyszła kolej na mocniejszą kokainę.
Gospodarka nierentowna, niedofinansowana – skarbonka bez dna, bez profitu.
Agroturystyka to nie jest lukratywny interes. To jest dodatkowa działalność przy gospodarstwie rolnym, które musi się utrzymywać z produkcji rolnej.
Najwięcej można zarobić na handlu.
Nie musi zarabiać bajońskich sum. Wystarczy, by miała na swoje skromne potrzeby i na wycieczki dookoła świata, oraz na zagospodarowanie i rozwój gospodarstwa.
Dotacji dla młodego rolnika nie dostała również z powodu idiotycznego kryterium (prowadzenie gospodarstwa przez nie dłużej niż rok). Natomiast banki w owym czasie dysponujące kredytami preferencyjnymi dla rolników, także się wypięły, bo wg ich kryteriów trzeba było być gospodarzem przez co najmniej 3 lata i uzyskiwać dochody z gospodarstwa. Indianka trafiła w feralną dziurę finansową. Natomiast dotacje obszarowe zależne od ilości hektarów są w przypadku gospodarstwa Indianki niewielkie. Ledwie starczają na zakup paszy, zakup zwierząt hodowlanych, usługi weterynaryjne i inseminacyjne, zakup podstawowych ręcznych narzędzi rolniczych. Często trzeba było wybierać. Albo to, albo to.
Są zdani wyłącznie na siebie. Jeśli mają morze kasy lub wpływy z innych działalności – poradzą sobie jakoś, o ile ciężka praca na wsi im nie zbrzydnie. Najmą maszyny i robotników rolnych do pomocy i nimi będą obrabiać ziemię. Ale jeśli będą zdani wyłącznie na pracę swoich rąk, bez wsparcia maszyn – to żaden sobie nie poradzi lepiej niż poradziła sobie Indianka.
Brzydzi się zarówno prostytucją jak i polityką. Ani do jednego, ani do drugiego się Indianka nie nadaje i nie chce nadawać. Za porządna na to jest. Nie potrafiłaby sprzedawać swoje ciało za pieniądze, nie potrafiłaby też odnaleźć się w śliskich i pokrętnych układach politycznych. A zarówno prostytucja jak i polityka przynosi łatwe pieniądze. Zarówno prostytutka jak i polityk nie musi się narobić by górę forsy zarobić.
Nie wie, czy kogoś takiego spotka, bo większość mężczyzn w jej wieku już jest we związkach, stałych związkach, a Indianka z zasady nie rozbija cudzych związków. Takie zachowanie to poniżej jej godności.
Tamten okres już minął i zahartował Indiankę. Wie, że tak naprawdę może polegać tylko na sobie.
Wtedy, gdy były one bardzo potrzebne – nie było ich. Teraz są jakby przeterminowane.
Czemu nie działa? Bo podstawą wszelkiej przyjaźni tutejszej jest materializm, to, co możesz zyskać na takiej przyjaźni. Indianka biedna, nie ma maszyn rolniczych, więc niepotrzebna miejscowym jej przyjaźń.
Nie ma ona pożądanego na wsi sprzętu rolnego, który by można od niej pożyczać, więc nie warto się z nią przyjaźnić. Przeważnie nie ma też kasy, więc nie można na niej zarobić, więc też niepotrzebna jej przyjaźń i kontakty z nią.
Zwierzęta są kochane. Szczere, dobre, oddane. Niezdolne do podłości.
Żyła tu tak długo otoczona zimną znieczulicą ludzką, że współczesne gesty sympatii od różnych ludzi odbiera ze zdziwieniem i niedowierzaniem. Ceni je, ale nie przecenia, bo wie, że człowiek w życiu jest tak naprawdę sam, a jak przysłowie mądre mówi „łaska pańska na pstrym koniu jeździ” – znaczy – dzisiaj sympatia jest, a jutro już jej nie ma... ;) Ale są też prostolinijne, dobre, wierne dusze, takie jak dusza Indianki. Takie dusze Indianka ceni najbardziej... :)