piątek, 24 sierpnia 2018

Psy molosy


Molosy (z łac. molossus – z krainy Molossów[1]) – nazwa dużych psów z ras o ciężkiej, zwartej budowie, silnie umięśnionych, zwykle o krótkim pysku, wywodzących się prawdopodobnie od jednego przodka. Nazwa pochodzi od greckiego plemienia Molossów (psy Molossów[1]). Współczesne rasy psów molosowatych są użytkowane głównie jako psy pasterskie i stróżujące.

Spis treści

Rys historycznyEdytuj

Dokładne pochodzenie przodków współczesnych molosów nie jest znane. Prawdopodobnie przybyły z Azji(Asyria lub Tybet) i zostały sprowadzone do Europy przez starożytnych Rzymian, a następnie rozprzestrzeniły się po kontynencie. Zyskały dużą popularność jako psy bojowe, myśliwskie i stróżujące[1].
W Historia animalium Arystoteles określił molosy jako rasę (ang. Molossian breed of dogs[2]), która w pogoni nie różni się zasadniczo od innych, ale w roli psów pasterskich jest lepsza z powodu rozmiarów i odwagi, z jaką te psy odpierają ataki dzikich zwierząt[2].
Molosy wykorzystywano w bitwach i do psich walk[1]. Z czasem wyselekcjonowano rasy psów mniejszych oraz łagodniejszych, użytkowanych do pilnowania stad zwierząt hodowlanych, a także w ratownictwie górskim i wodnym.
Głowa mastifa angielskiego pręgowanego
Mastif tybetański
Selekcja ukierunkowana na małe rozmiary zaowocowała uzyskaniem takich ras jak buldog francuski

Molosy w klasyfikacji FCIEdytuj

W klasyfikacji FCI psy molosowate zaliczono do grupy II, w sekcji Molossoid breeds – molosy, oraz w sekcji małych psów molosowatych (small molossian type dogs)[3].
Sekcja molosów została podzielona na dwa typy:
Rasy zaliczone do sekcji małych psów molosowatych:

Rasy nierejestrowane w FCIEdytuj

Brak komentarzy:

Fałsz Kozłowskiej

Ta głupia pinda z fundacji Molosy Adopcje, gdyby była porządnym człowiekiem przysłałaby mi dobrego psa do obrony owiec, zamiast mi kraść całe stado na podstawie oszczerstw, które sama wymyśliła.
5 komentarzy:

Owczarek kaukaski



Owczarek kaukaski

Owczarek kaukaski (ros. кавказская овчарка) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana na Kaukazie, na terenie dawnego Związku Radzieckiego, pierwotnie przeznaczona do pilnowania stad owiec przed drapieżnikami i złodziejami, w okresie zimnej wojny wykorzystywana w wojsku i milicji, a po upadku Muru Berlińskiego – jako pies stróżujący i obronny.

Rys historycznyEdytuj

Stara rasa psów pasterskich, wywodząca się z Kaukazu (Armenia, Azerbejdżan i Gruzja), przez długie lata hodowanych w izolacji. W końcu lat sześćdziesiątych trafiły do Niemiec Wschodnich, gdzie były wykorzystywane jako psy patrolującedo pilnowania granic, zwłaszcza Muru Berlińskiego. Po rozebraniu Muru kilka tysięcy psów tej rasy znalazło schronienie w Niemczech i w Polsce. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono dopiero w roku 1984.

Zachowanie i charakterEdytuj

Psy tej rasy są zrównoważone, niezależne, nieufne wobec obcych, czujne, stanowcze i terytorialne– na własnym terenie nie tolerują obcych. Często wykazują skłonności dominacyjne. Mogą sprawiać problemy niedoświadczonemu opiekunowi. Nieumiejętnie prowadzone stają sięagresywne.
Owczarek kaukaski

UżytkowośćEdytuj

Pierwotnie wykorzystywane jako psy stróżujące, strzegące stad owiec przed dzikimi zwierzętami i rabusiami. Obecnie wykorzystywane głównie jako psy stróżujące i obronne[3].

Zdrowie i pielęgnacjaEdytuj

Odporny na zimno, źle znosi warunki miejskie, zdecydowanie bardziej odpowiada mu pobyt na wolnym powietrzu.
https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Owczarek_kaukaski
Brak komentarzy:

czwartek, 23 sierpnia 2018

Szałwia lekarska



Szałwia lekarska (Salvia officinalis L.) w pełni zasługuje na swoją łacińską nazwę – salvere, co oznacza "leczyć", "ratować". Szałwia, dzięki specyficznemu zestawowi zawartych w niej substancji, znalazła bardzo szerokie zastosowanie w lecznictwie. W jej liściach są znaczne ilości olejku eterycznego, którego głównym składnikiem są tujon, cyneol, kamfora, bornel, pinen. Ponadto zawiera taniny i flawonoidy.
Roślina jest źródłem garbników i goryczy, kwasów organicznych, karotenu i związków żywicowych, a także witamin (witamina A,witamina C, witaminy z grupy B) i minerałów (wapń, magnez, potas, sód, cynk, żelazo). Dzięki temu szałwia nie tylko leczy ciało i poprawia jego wygląd, ale jeszcze dobrze wpływa na samopoczucie.

Szałwia lekarska na powstrzymanie laktacji

Gdy kończy się okres karmienia piersią, wiele matek ma problem z powstrzymaniem wypływu pokarmu. Wtedy z pomocą może przyjść szałwia – picie 2 szklanek dziennie ciepłego naparu z jej liści już po tygodniu wyraźnie ograniczy laktację. Taka kuracja jest też skuteczna w sytuacji tzw. nawału pokarmu, który grozi zapaleniem piersi. W porozumieniu z doradcą laktacyjnym warto wtedy zastosować odpowiednie dawki herbatki szałwiowej.
Nie przegap

Szałwia lekarska na dolegliwości miesiączkowe i menopauzalne

Fitoestrogeny, których w szałwii jest znaczna ilość, a także garbniki i olejek eteryczny, o działaniu rozkurczowym i przeciwzapalnym, sprawiają, że jest to bardzo "kobiece" ziele. Pomaga regulować obfite miesiączki i zmniejsza towarzyszące im dolegliwości bólowe. A w okresie menopauzy łagodzi uderzenia gorąca i zmniejsza częstotliwość występowania nocnych potów, które są wtedy zmorą wielu kobiet. Dodatkowo zaś ogranicza wahania nastrojów i pomaga uporać się z bezsennością.

Szałwia lekarska pielęgnuje skórę

W liściach szałwii są substancje o sprawdzonym, dobroczynnym działaniu na skórę. Olejek eteryczny i flawonoidy pomagają leczyć wypryski, trądzik, łuszczycę,grzybicę. Związki mineralne mają silne właściwości odżywcze, a witaminy i fitohormony zwalczają stres oksydacyjny, opóźniają starzenie się skóry i powstawanie zmarszczek. Dlatego szałwia jest cennym składnikiem różnych kosmetyków pielęgnacyjnych do skóry dojrzałej i z problemami – żeli do mycia twarzy i ciała, kremów, balsamów.

Szałwia lekarska na trawienie

Duża ilość garbników, goryczy i związków żywicowych poprawia pracę układu trawiennego. Aromatyczne listki dodane do potraw tłustych i wzdymających czynią je lżej strawnymi. Herbatka szałwiowa po posiłku pobudza wydzielanie soku żołądkowego i żółci, ułatwia trawienie i przyswajalność pokarmów. Pomaga też w leczeniu niestrawności i wzdęć, ponieważ przeciwdziała nadmiernej fermentacji i ma właściwości rozkurczowe. Dodatkowo obniża nieco poziom cukru we krwi. Stosowana regularnie – pobudza apetyt.

Szałwia lekarska zwalcza infekcje i zakażenia

Zawarte w szałwii taniny, olejek eteryczny i gorycz karnozol stanowią silną broń w walce z zakażeniami. Działają bowiem antyseptycznie i grzybobójczo, hamują rozmnażanie się bakterii odpowiedzialnych za rozwój wielu infekcji. Dlatego płukanie ust naparami z szałwii stosuje się do leczenia owrzodzeń jamy ustnej, aft i pleśniawek, krwawiących dziąseł, ale również do łagodzenia bólu gardła i zapalenia migdałków. Napar stosowany do picia i inhalacji, dzięki właściwościom ściągającym i wykrztuśnym, ułatwia oczyszczenie oskrzeli z zalegającej w nich wydzieliny.

Szałwia lekarska ogranicza potliwość

Duża ilość garbników i substancji ograniczających rozwój bakterii bardzo skutecznie radzi sobie z nadmierną potliwością wynikającą np. z nadczynności tarczycy, nerwicy czy zwykłej gorączki. Przeciwpotny napar z liści szałwii działa już po 2-3 godzinach od jego wypicia i bywa skuteczny nawet przez 3 dni. A przy silnie pocących się stopach i dłoniach warto także robić im kąpiele w naparze.
http://m.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/domowa-apteczka/szalwia-lekarska-zastosowanie-dzialanie-i-wlasciwosci_42103.html
Brak komentarzy:

Mięta pieprzowa

Już świeżą narwałam, zaparzyłam i piję ☺
Ku chwale wątroby! 😀

Mięta pieprzowa (łac. Mentha piperita L.), zwana także miętą lekarską, to zioło, któregowłaściwości i działanie doceniano już w starożytności. W lecznictwie znalazłozastosowanie ziele mięty pieprzowej ( Herba Menthae piperitae), liście mięty pieprzowej(Folium Menthae piperitae), olejek (Oleum Menthae piperitae) i mentol (Mentholum), który uzyskiwany jest z olejku z mięty pieprzowej przez wymrażanie.

Mięta pieprzowa na dolegliwości żołądkowe

W medycynie ludowej liście mięty pieprzowej oraz olejek miętowy stosowało się w bólach żołądka, zaburzeniach trawienia, jak nudności, niestrawność, a także w kolkach jelitowych. Obecnie liście mięty pieprzowej w postaci herbaty, nalewki, olejku i wyciągu są stosowane w dolegliwościach, takich jak skurcze górnego odcinka przewodu pokarmowego i dróg żółciowych, gdyż wykazują działanie rozkurczowe i obniżają napięcie mięśni gładkich.
W przypadku nadkwaśności żołądka mięta może powodować nasilenie dolegliwości
Za działanie przeciwskurczowe odpowiedzialne są flawonoidy oraz związki zawarte w olejku miętowym, a przede wszystkim sam mentol.
Miętę pieprzową można także stosować w niestrawności z zaburzeniami wydzielania soków trawiennych. Mięta pieprzowa zwiększa bowiem ilość soku żołądkowego, dzięki czemu ułatwia trawienie i przyswajanie pokarmów.
Ponadto można ją stosować w nieżycie żołądka oraz w syndromie drażliwego jelita.
Poza tym mięta pieprzowa przywraca prawidłowe ruchy perystaltyczne jelit, umożliwia odpowiednie przemieszczanie treści jelitowej oraz odejście gazów, a tym samym zapobiega wzdęciom.
Nie przegap

Mięta pieprzowa na schorzenia wątroby i dróg żółciowych

Przetwory z mięty pieprzowej mogą być stosowane w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, a także w lekkiej niewydolności wątroby i zmniejszonym wytwarzaniu żółci. Współczesna fitoterapia poleca jej stosowanie pomocniczo w kamicy żółciowej i żółtaczce oraz w okresie rekonwalescencji po przebytym zapaleniu wątroby.

Olejek miętowy na kaszel i nie tylko

W medycynie naturalnej olejek z mięty pieprzowej jest stosowany w nieżytach górnych dróg oddechowych i stanach zapalnych błony śluzowej jamy ustnej. Olejek miętowy można zastosować do inhalacji w łagodzeniu objawów zapalenia zatok, przeziębienia i  grypy. Wystarczy wlać 3-4 krople do gorącej wody.
W nieżytach górnych dróg oddechowych olejek z mięty można stosować także zewnętrznie - w obszarze piersi i nosa. Jednak z tej praktyki należy zrezygnować u niemowląt i małych dzieci, ze względu na możliwość wystąpienia skurczu krtani i oskrzeli.
Herbata z mięty pieprzowej - przepis
Zalej 1 łyżkę liści 1 i 1/2 lub 2 szklankami wrzącej wody i naparzaj pod przykryciem przez 10 minut. Następnie przecedź. Pij po pół szklanki na 1 godzinę przed jedzeniem w nieżytach żołądka i braku łaknienia. Po posiłku napar można stosować jako środek rozkurczowy, wiatropędny i żółciopędny.
Do płukania jamy ustnej i gardła można sporządzić napar z 1 łyżki liści na 1 szklankę wrzącej wody.
 

Olejek z mięty pieprzowej na ból głowy

Pliniusz Starszy zalecał napar z tego zioła jako środek łagodzący dolegliwości towarzyszące migrenie oraz otwierający umysł (jego uczniowie nosili wianki z mięty). Co więcej, liście mięty pieprzowej wcierało się w skórę. Zawarty w nim olejek łagodził migrenowe bóle głowy.
Ponadto olejek miętowy można stosować miejscowo w postaci maści lub balsamu w nerwobólach i bólach mięśniowych.

Mięta pieprzowa na opryszczkę i nie tylko

Liście mięty, w postaci nacierań oraz mazideł, wykazują działanie przeciwświądowe, miejscowo znieczulające i przeciwzapalne. Ponadto wywołują uczucie chłodu. W związku z tym w medycynie naturalnej zaleca się ich stosowanie m.in. w przebiegu ospy wietrznej.
Olejek miętowy działa podobnie jak liść mięty, niektóre jednak jego własności, np. odkażające, wyrażone są silniej, a inne znacznie słabiej. Najskuteczniej działa rozpylony w postaci aerozolu
Poza tym mięta pieprzowa może być stosowana, by przyśpieszyć proces gojenia nieestetycznych pęcherzy, będących objawem opryszki. Udowodniono naukowo, że wodne wyciągi z liści mięty hamują aktywność opryszczki pospolitej. Ekstrakty z liści Menthae piperitae wykazują w badaniachin vitro nie tylko działanie przeciwwirusowe, lecz także przeciwbakteryjne. Liście mięty w stężeniu 0,1-2,0% (w/v) hamują wzrost bakterii, takich jak Salmonella typhimurium(czerwona), gronkowiec złocisty i Vibrio parahaemolyticus. Działanie przeciwbakteryjne liści mięty jest przypisywane garbnikom i niektórym składnikom olejku eterycznego, zwłaszcza mentolowi i mentonowi. Według niektórych wykazuje aktywność również wobec grzybów drożdżopodobnych z rodzaju Candida oraz dermatofitów i grzybów pleśniowych.
Olejek z mięty pieprzowej - przeciwwskazania i skutki uboczne przedawkowania
Olejek miętowy, podany doustnie w dawkach większych od leczniczych, może wywołać ból brzucha, wymioty, a w dużych dawkach - zachwianie równowagi i głęboki sen. Ze względu na zbyt silne reakcje, jakie może wywoływać po przedawkowaniu, w lecznictwie nie jest stosowany samodzielnie.
Nie zaleca się go stosować samego także zewnętrznie, gdyż w niektórych przypadkach może wywoływać podrażnienia i zaczerwienienie skóry. W związku z tym lepiej go rozcieńczyć, np. oliwą z oliwek czy olejkiem z migdałów.
Ostrożnie należy go stosować u osób w starszym wieku lub u małych dzieci. Nie powinny po niego sięgać kobiety w ciąży.

Mięta pieprzowa - zastosowanie w kuchni

W przemyśle spożywczym mięta pieprzowa używana jest do wyrobu cukierków miętowych oraz niektórych likierów, a także gum do żucia.
W kuchni te chłodzące i orzeźwiające listki można dodać do lemoniady lub innych napojów mających gasić pragnienie podczas upałów. Świeże, zielone listki mięty można dodać także do twarożków i sałatek. Poza tym dobrze smakują z ziemniakami i jagnięciną.
Liście mięty należy przechowywać w przewiewnym i ocienionym miejscu, a po wysuszeniu w szczelnych pojemnikach, aby surowiec nie stracił olejku eterycznego.

Mięta pieprzowa - zastosowanie w kosmetyce

Mięta pieprzowa znalazła zastosowanie także w kosmetyce. Ze względu na sporą zwartość mentolu wchodzi w skład past i proszków do czyszczenia zębów oraz płynów do płukania jamy ustnej.
Olejek i mentol stosowane zewnętrznie mogą wywołać u osób nadwrażliwych pokrzywkę, świąd i przekrwienie skóry
Miętę pieprzową można stosować także w celu pielęgnacji włosów. Wystarczy dodać kilka kropli olejku z tej rośliny do butelki szamponu do włosów, by pozbyć się uporczywego łupieżu. Natomiast olejek wmasowany bezpośrednio w skórę głowy przyspiesza wzrost włosów.
Olejek z mięty pieprzowej to także sprawdzony sposób na spierzchnięte wargi. Olejek zmiękczy i wygładzi skórę suchych ust, a także lekko ją schłodzi.
Poza tym olejek z mięty pieprzowej, ze względu na orzeźwiającą woń, stosuje się do produkcji perfum, wód kolońskich i świec zapachowych.
http://m.poradnikzdrowie.pl/zdrowie/medycyna-niekonwencjonalna/mieta-pieprzowa-zastosowanie-i-dzialanie-miety-pieprzowej_39832.html
4 komentarze:

Zioła o właściwościach odchudzających



Nie ulega wątpliwości, że skuteczne odchudzanie wymaga odpowiedniej diety oraz aktywności fizycznej, natomiast tak zwane diety cud nie przynoszą żadnych dobrych rezultatów. Warto jednak pamiętać o tym, że niektóre produkty mogą ułatwić walkę z nadwagą. Osoby, które lubią korzystać z darów natury, powinny zwrócić uwagę na zioła, które wykazują właściwości wspomagające odchudzanie.

Mięta pieprzowa
Pierwszym z tych ziół jest mięta pieprzowa. Wyciąg z tej rośliny zwiększa wydzielanie soku żołądkowego oraz żółci w wątrobie, poprawia trawienie i przeciwdziała wzdęciom. Miętę pieprzową stosuje się między innymi przy bólach brzucha, nieżycie przewodu pokarmowego, kolce jelitowej i lekkiej niewydolności wątroby. Mięta wykazuje także inne właściwości prozdrowotne. Działa antyseptycznie i przeciwskurczowo oraz pobudza układ nerwowy.

Krwawnik pospolity
Krwawnik pospolity wspomaga procesy trawienne, zwiększa wydzielanie soku żołądkowego i sprawia, że składniki pokarmowe są lepiej przyswajane. Krwawnik jest także doskonałym środkiem dezynfekującym i przeciwzapalnym. Nie można jednak używać go w nadmiernych ilościach. Zaleca się picie 1-2 szklanek naparu, przygotowanego z jednej łyżki krwawnika. W przypadku tego ziela należy zachować ostrożność także ze względu na fakt, iż u osób uczulonych może powodować reakcję alergiczną w formie wysypki.

Lubczyk lekarski
W redukcji tkanki tłuszczowej może pomóc także lubczyk lekarski. Wyciągi z tej rośliny wspomagają pracę układu trawiennego i zapobiegają nadmiernej fermentacji jelitowej. Co więcej, lubczyk lekarski łagodzi niestrawność, wzdęcia oraz bóle brzucha. Jest stosowany również przy chorobach dróg moczowych, niewydolności nerek oraz górnych dróg oddechowych.

Poziomka pospolita
poziomka
Wbrew pozorom, słodkie owoce to nie jedyne pożyteczne części poziomki. Wyciąg z liści tej rośliny wykazuje bowiem właściwości wspomagające przemianę materii. Poziomka poprawia trawienie, a jednocześnie działa bakteriobójczo. Jest także przydatna w przypadku bolesnych menstruacji, stanów zapalnych oraz dolegliwości nerek.

Imbir
Na uwagę zasługuje również imbir. Roślina ta zdobyła dużą popularność między innymi dzięki Angelinie Jolie. Aktorka twierdzi bowiem, że udało jej się szybko powrócić do wagi sprzed ciąży dzięki piciu herbaty z imbiru. Imbir zawiera substancje, które wspomagają trawienie i przyśpieszają spalanie tkanki tłuszczowej, a także są pomocne w walce z cellulitem. Warto pamiętać o tym, że imbir ma również inne prozdrowotne właściwości. Rozgrzewa, wspomaga leczenie przeziębień, działa antybakteryjnie, antywirusowo i przeciwzapalnie. Przygotowanie naparu z imbiru nie jest trudne. Wystarczy zetrzeć na tarce kawałek korzenia (30-40 gram) i wycisnąć sok, a następnie zmieszać go z wodą. Do smaku można dodać odrobinę miodu.

Szałwia lekarska
Szałwia lekarska to kolejne zioło, które zwiększa wydzielanie soku żołądkowego i reguluje pracę jelit. Jest często wykorzystywana przy nieżytach przewodu pokarmowego, ponieważ zawarte w niej substancje ograniczają wzrost saprofitycznej flory bakteryjnej, zapobiegają nadmiernej fermentacji, zwiększają wydzielanie żółci oraz przeciwdziałają bolesnym wzdęciom, będącym skutkiem skurczów jelit i gromadzenia się gazów. Dodatkowo szałwia wykazuje właściwości ściągające i antyseptyczne. Jest wykorzystywana przy ranach i owrzodzeniach skóry, bólach zębów, anemii, astmie, zaburzeniach miesiączkowania i zapaleniu oskrzeli. Szałwii nie powinny jednak stosować osoby z ostrym nieżytem żołądka oraz ludzie chorujący na nowotwory, które są pobudzane przez hormony estrogenne.

Skrzyp polny
Skrzyp polny wykorzystywany jest przede wszystkim jako ziele poprawiające kondycję włosów oraz łagodny środek moczopędny. Jednak ta roślina zwiera także krzemionkę, która jest substancją wspomagającą przemianę materii. Skrzypu polnego nie powinny stosować osoby, u których zdiagnozowano ciężką niewydolność serca albo nerek. Należy też mieć na uwadze fakt, że skrzyp zawiera antywitaminę B1, tak więc długotrwałe stosowanie go może doprowadzić do niedoboru tiaminy.

Mniszek lekarski
Mniszek lekarski, zwany także pospolitym, zwiększa wydzielanie soku żołądkowego oraz wspomaga trawienie pokarmów. Ułatwia przepływ żółci do dwunastnicy i ogranicza stany skurczowe w przewodach żółciowych. Posiada także inne właściwości prozdrowotne, dlatego jest stosowany przy anemii, kamicy nerkowej, paradontozie, reumatyzmie, czyrakach i niewydolności wątroby.

Kruszyna pospolita
Popularnym łagodnym środkiem przeczyszczającym jest wyciąg z kruszyny. To zasługa znajdujących się w niej antrazwiązków. Najsilniej działa kruszyna świeżo zebrana, jednak w tej postaci bardziej podrażnia jelita. Ziele jest wykorzystywane także przy schorzeniach wątroby oraz pęcherzyka żółciowego.

Fiołek trójbarwny
fiołek
Mniej popularnym, lecz także zasługującym na uwagę ziołem jest fiołek trójbarwny, nazywany także bratkiem. Wyciąg z tej rośliny pobudza przemianę materii, natomiast zawarte w nim śluzy zwiększają uczucie sytości, a tym samym ograniczają łaknienie. Fiołek ma też pozytywy wpływ na stan skóry, wzmacnia naczynia krwionośne, łagodzi dolegliwości reumatyczne oraz podrażnienia oczu.

Ziołami, które posiadają właściwości wspomagające odchudzanie są również łopian, anyż, bazylia, majeranek, rozmaryn, tymianek, kolendra oraz korzeń lukrecji. Warto pamiętać o tym, że takie rośliny wyłącznie wspomagają walkę z nadwagą, a ich działanie zazwyczaj jest bardzo łagodne. Osoby, które chciałyby sięgnąć po coś o silniejszym działaniu, powinny zainteresować się suplementami diety regulującymi metabolizm. Ich działanie polega między innymi na podwyższaniu poziomu hormonu tarczycy oraz blokowaniu wydzielania kortyzolu. Nie trzeba obawiać się stosowania takich suplementów diety, ponieważ dopuszczone do sprzedaży preparaty są starannie przebadane, tak więc nie stwarzają zagrożenie dla ludzkiego zdrowia. Warto pamiętać, że skutki uboczne mogą pojawić się nawet w przypadku stosowania ziół, a zwłaszcza wtedy, gdy ktoś jest na nie uczulony bądź spożywa je w nadmiernych ilościach.
Brak komentarzy:

Zioła odchudzające



Osoby, które lubią korzystać z darów natury, powinny zwrócić uwagę na zioła, które wykazują właściwości wspomagające odchudzanie.
  • Mięta pieprzowa
  • Krwawnik pospolity. ...
  • Lubczyk lekarski. ...
  • Poziomka pospolita. ...
  • Imbir. ...
  • Szałwia lekarska. ...
  • Skrzyp polny. ...
  • Mniszek lekarski
  • łopian
  • anyż
  • bazylia
  • majeranek
  • rozmaryn
  • tymianek
  • kolendra
  • korzeń lukrecji.
Brak komentarzy:

środa, 22 sierpnia 2018

kwalifikacje i zakres uprawnień technika weterynarii



ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ROLNICTWA I GOSPODARKI ŻYWNOŚCIOWEJ z dnia 24 grudnia 1998 r.w sprawie kwalifikacji i zakresu uprawnień zawodowych osób nie posiadających tytułu lekarza weterynarii.(Dz. U. z 1999 r. Nr 3, poz. 24)
Na podstawie art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarskoweterynaryjnych (Dz. U. z 1991 r. Nr 8, poz. 27, z 1995 r. Nr 120, poz. 576, z 1997 r. Nr 60, poz. 369 i z 1998 r. Nr 106, poz. 668) zarządza się, co następuje:
1. 1. Osoba, ktora wykonuje zawod technika weterynarii, może wykonywać czynności o charakterze pomocniczym z zakresu zapobiegania i zwalczania chorob zwierząt, leczenia zwierząt oraz nadzoru nad warunkami sanitarno-weterynaryjnymi miejsc gromadzenia zwierząt, a w szczegolności:
1) iniekcje podskórne, domięśniowe i dożylne,
3) pobieranie krwi i innych prob do badań laboratoryjnych,
4) przygotowywanie zwierząt do zabiegow chirurgicznych oraz narzędzi i sprzętu weterynaryjnego,
6) asystowanie przy przeprowadzaniu zabiegów chirurgicznych, w tym zakładaniu szwów skórnych,
7) opieka nad zwierzętami leczonymi w warunkach ambulatoryjnych i terenowych,
8) zakładanie opatrunków zwykłych i gipsowych,
10) asystowanie przy nieprawidłowych porodach,
11) pomoc techniczna przy wykonywaniu sekcji zwłok zwierzęcych,
16) zabiegi fizykoterapeutyczne, z wyjątkiem zabiegow laserowych,
18) dezynsekcja zwierząt i dezynfekcja pomieszczeń inwentarskich,
19) udzielanie pierwszej pomocy weterynaryjnej w przypadkach:
a) niedyspozycji żołądkowo-jelitowych o przebiegu ostrym z zagrożeniem życia zwierzęcia,
d) porodu nie wymagającego cięcia płodu lub zabiegu chirurgicznego.
2. Czynności, o ktorych mowa w ust. 1, mogą być wykonywane tylko pod nadzorem lekarza weterynarii.
2. 1. Osoba, ktora wykonuje zawód weterynaryjnego kontrolera sanitarnego lub technika weterynarii i odbyła 3-miesięczną praktykę rzeźnianą i sanitarną oraz laboratoryjną w wyznaczonym przez wojewódzkiego lekarza weterynarii inspektoracie weterynarii, może wykonywać czynności o charakterze pomocniczym z zakresu badania zwierząt rzeźnych i mięsa, nadzoru nad warunkami sanitarno-weterynaryjnymi miejsc gromadzenia zwierząt i przetwarzania produktow pochodzenia zwierzęcego, a w szczegolności:
1) kontrolowanie stanu higienicznego magazynu żywca w rzeźni oraz stanu zaopatrzenia w ściółkę i wodę dla zwierząt,
2) prowadzenie dokumentacji sanitarno-weterynaryjnej,
3) sprawowanie kontroli nad warunkami sanitarno-weterynaryjnymi miejsc pozyskiwania mleka,
4) dokonywanie makroskopowej oceny mleka oraz pobieranie prób do badań laboratoryjnych,
5) kontrolowanie stanu higienicznego urządzeń i pomieszczeń w zakładach produkujących lub przechowujących środki żywności pochodzenia zwierzęcego,
6) kontrolowanie stanu higienicznego środkow transportu służących do przewozu zwierząt i środków żywności pochodzenia zwierzęcego,
7) pobieranie prob do badań laboratoryjnych,
8) sprawowanie kontroli nad warunkami sanitarno-weterynaryjnymi miejsc przetwarzania surowców pochodzenia zwierzęcego,
9) przygotowywanie dokumentow w celu sporządzenia protokołu kontroli sanitarnoweterynaryjnej,
10) sprawowanie kontroli nad likwidacją zwłok zwierzęcych i konfiskatą poubojową w rzeźniach,
11) wykonywanie rutynowych czynności z zakresu badania poubojowego zwierząt rzeźnych,
12) wykonywanie badania mięsa i jego przetworow w kierunku włośni.
2. Czynności, o ktorych mowa w ust. 1, mogą być wykonywane tylko pod nadzorem lekarza weterynarii.
3. Osoby, ktore w dniu wejścia w życie rozporządzenia posiadają kwalifikacje oglądacza do badania zwierząt rzeźnych i mięsa lub oglądacza do badania mięsa wyłącznie w kierunku włośni – trychinoskopisty, nabyte w trybie dotychczasowych przepisów, mogą wykonywać czynności o charakterze pomocniczym w zakresie badania zwierząt rzeźnych i mięsa, o których mowa w 2 ust. 1 pkt 1, 2 i 11, do dnia 31 grudnia 2010 r.
4. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
Minister Rolnictwa i Gospodarki żywnościowej: w z. R. Brzezik
Brak komentarzy:
Subskrybuj: Posty (Atom)