RANCHO NA MAZURACH GARBATYCH - Życie w harmonii z Naturą... Blog dzielnej kreatywnej romantyczki z miasta, gorącej patriotki kochającej swą Ojczyznę i jej piękną Naturę oraz życie w harmonii z nią, wielbiącą tradycję i tradycyjną kuchnię polską, historię, zwyczaje, obrzędy i polskość oraz jej słowiańskie korzenie, wiodącej sielskie życie na rancho pełne pracy i wyrzeczeń, realizującej z pasją swe marzenia o cudownym raju na Ziemi :) Blog Serbii (Indianki) to jedyne źródło prawdy w tym kraju.
Gorąco. Od samego rana gorąco. Znajoma mówi, że woda w jeziorach już cieplutka. Warto by było trochę popływać. Robota w ogródku czeka na dokończenie. O zwierzęta trzeba zadbać. Część pastucha przestawić, a jeden rozebrać. Najpierw obowiązki, a jeśli starczy czasu i sił – trochę relaksu w jeziorze.
Indianka obudziła się grubo przed piątą rano – sama z siebie. Zrobiła sałatkę warzywną z kilku ugotowanych ziemniaków, jednego pomidora, jednego ogórka i dwóch grubych garści ziół z jej łąk. Całość doprawiła przyprawami i olejem rzepakowym o smaku czosnkowym. Zaparzyła herbatę ziołową. Zjadła to naprędce przyrządzone śniadanie i wyszła na podwórko. Wystawiła kilka roślin do aklimatyzacji. Zeszła w dół ku rzeczce z zamiarem przyprowadzenia kozy do dojenia. Będąc na dole, zauważyła zrzucony drut i taśme pastucha przenośnego. Poszła wzdłuż pastucha w kierunku wjazdu na gospodarstwo, sprawdzić, czy aby bramka nie rozerwana. Pół pastucha odgradzającego dwa sady od siebie stało normalnie, ale druga część była rozerwana w kilku miejscach. No to konie poszalały – pomyślała. Co prawda ten pastuch miała zaplanowane rozebrać i przestawić go w inne miejsce. Konie jej w tym “pomogły” :) Rozebrała część rozerwanego pastucha i przestawiła go w inne miejsce odgradzając kwaterę wypasaną, od tej co ma być na razie nie wypasana.
Mimo wczesnej pory, na dworze było już bardzo gorąco. Po wysiłku związanym z przedzieraniem się przez nierówny teren wróciła do domu zdyszana i zlana potem. Schroniła się w chłodniejszym domu, by ochlonąć trochę i przemyć wodą spoconą twarz. “Skoro o tej wczesnej porze jest już tak gorąco, to co dopiero w południe się będzie działo?” – pomyślała. W taki żar nie da się pracować. Chciała coś posiać na działce, ale nie odważy się wyjść na nią w pełnym słońcu. “Może kapelusz trochę pomoże? Może zanurzyć się w ubraniu w wodzie i tak wejść na działkę? Zanim wyschnie, trochę ochłodzi ciało.” – pomyślała Indianka.
Konie schroniły się w stajni w cieniu. Całymi dniami się tam ukrywają przed żarem i owadami.
Trzeba będzie im dosypać tam słomy, bo napaskudziły.
Wczoraj na urodziny Indianki przyjechał mega pozytywny Irlandczyk – niesamowicie serdeczny, otwarty, hojny. Mówi bardzo szybko, z fantastycznym, irlandzkim akcentem, mimo to Indianka go doskonale rozumie. Wkrótce ma dojechać Szkot i tutaj może być trudniej, jako że nawet Irlandczyk ma trudności ze zrozumieniem co Szkot mówi, a co dopiero Polka. Indianka kiedyś, gdy była w Szkocji nie rozumiała ani słowa, mimo, że angielski już wtedy dobrze znała. Potrzebowała tygodnia aby zacząć rozumieć szkocki akcent i szkocką angielszczyznę.
Fajne są takie porównania rodzajów angielszczyzny. Przydałby się jeszcze Anglik i Amerykanin dla porównania wymowy. No, Australijczyk tu już był... :) Australijczyka rozumiała dobrze.
Indianka obudziła się w bojowym nastroju. Bez apetytu zjadła nudną kromkę chleba z margaryną.
Pora coś zaradzić na to ubóstwo żywieniowe. Wypiła herbatę. Podumała i zabrała się do pracy.
Indiance nie dano zainwestować w agroturystykę i ją uruchomić, rzucono jej tyle kłód pod nogi, by nie mogła tej fajnej działalności uruchomić, więc postanowiła spożytkować swoje talenty organizacyjne w inny sposób. Zajęła się organizacją swojego farmerskiego biura. Na regałach piętrzą się dokumenty rozmaite, stosy korespondencji, teczki, teczuszki i teki. Pora to wszystko sensownie ogarnąć, opisać, uszeregować, tak, by było łatwo dostępne na zawołanie. Teczki są w zasadzie opisane, ale trzeba przejrzeć ich zawartość i uporządkować. Indianka założyła też Rejestr Korespondencji z podziałem na Korespondencję Przychodzącą i Wychodzącą, tak, by w razie potrzeby można było szybko znaleźć dane pismo.
Będzie musiała także podszkolić się w procedurach administracyjnych, tak, by skutecznie przeciwstawiać się betonowym instytucjom, które ze skóry wyłażą by nic jej nie pomóc oraz skłonne są szkodzić i często robią to świadomie i podstępnie.
Oczywiście robią to wbrew ogólnej idei powołania tych instytucji. Te instytucje powołano dla dobra obywateli, a nie po to by ich gnoić. Ale niestety w tych instytucjach pracują ludzie, część z nich jest daleka od ideału urzędnika i ci lubią nadużywać swojej pozycji w celach podłych.
Indianka jest jedna – te instytucje mają całe sztaby urzędników, których zadaniem jest spławić petenta byle czym, byle tylko nie pomóc. Te instytucje są dobre tylko w wyciąganiu pieniędzy od obywateli, ale gdy obywatel znajduje się w ciężkiej sytuacji – lekceważą go totalnie. Indiance jest ciężko i nie może pozwolić, by ją byle czym zbywano. Musi się przed tym nieczułym na ludzkie tragedie betonem bronić, jak tylko potrafi. Więc czyni co może.
Indianka na prace biurowe poświęciła dziś cały dzień. Opracowała także etykiety adresowe, potwierdzenia nadania przesyłki poleconej. Uszykowała też imponującą korespondencję do wysłania, pięknie i starannie opisaną z każdej strony.
Na kopercie nakleiła etykietkę z adresem jej gospodarstwa, wydrukowała starannie wypełnione potwierdzenie nadania przesyłki poleconej, wypełniła rejestr Korespondencji Wychodzącej o nowy wpis. Zadowolona ze starannie i dobrze wykonanej pracy biurowej, postanowiła zajrzeć do zwierząt, a potem ugotować sobie obiad. Praca w polu i ogrodzie czeka. No, ale w niedzielę trochę podziałała w ogrodzie. Jeden dzień w tygodniu trzeba zmarnować na biurokrację by urzędy ją żywcem nie zjadły. Bo po to tak naprawdę są utworzone – by zatruwać ludziom życie. Gdy potrzebna pomoc – zero pomocy, albo jakieś żenujące ochłapy. Najlepiej te instytucje to są wyszkolone w wyrywaniu forsy ludziom. Po trupach. Byle się nachapać. Ale pomóc?? Nie ma żadnej pomocy! Mimo, że ustawa mówi, że trzeba pomóc, to tej pomocy nie można się doczekać.
Na godzinę dziewiątą przybyła szacowna komisja z Urzędu Gminy. Auto zaparkowało tuż pod zniszczoną przez wichurę oborą, pod dziurą w ścianie wielkości samochodu.
Pani urzędniczka wyszła z auta i stanęła twarzą w twarzą do tej dziury.
Ja tu żadnych zniszczeń nie widzę!” – rzekła uroczo melodyjnym głosem kobieta w przyciemnionych okularach.
“To niech pani zdejmie okulary, to pani zobaczy!” – obruszyła się Indianka twardą, zachodniopomorską polszczyzną pozbawioną tego mazurskiego, swoistego zaśpiewu,
(Ciąg dalszy tej scenki w mej powieści pt. Rancho na Mazurach Garbatych)
Indianka posiała dziś skiełkowane słoneczniki w ogrodzonym ogródku, który wcześniej pełnił funkcję wybiegu dla kur. W doniczkach w domu – cukinie i dynie oraz ogórki – też skiełkowane.
Ogierek starannie wyjada trawę na pastwisku w miejscu gdzie Indianka ma zamiar posiać i posadzić warzywa.
Ziemia sucha, twarda. Czeka na deszcz by ją przekopać.
Natomiast ten kawałek co go przekopała kilka tygodni temu, częściowo porósł trawą, ale część jest całkiem czysta i gotowa do siewu, tyle że nie może tam nic siać, bo jest nieogrodzone.
Przymierza się do ogrodzenia tego fragmentu, ale będzie trudno, bo nie ma aż tak wiele tyczek i drutów.
Może siatkę z balotów wykorzysta aby kozy i kury się tam nie ładowały. Poprawi kultywatorem ten kawałek i posadzi ziemniaki tam. Jak coś tam wlezie, to ziemniaków jej z ziemi raczej nie wygrzebie
Czyli plan na jutro – ogrodzić działkę pod ziemniaki. Tam gdzie czysto, można je już posadzić. Ziemia była głęboko skopana i jest odchwaszczona, powinno ładnie tam rosnąć warzywo.
ps. Pozdrowienia dla moich wiernych czytelników! :) Nie dajecie wyspać się królewnie! :))) Pamiętam o Was i będę pisać dalej, choć może nie tak często, bo czasu i sił brak :)
Dzień mokry, pochmurny, wczoraj lało - na razie jeszcze nie. Niebo mocno zachmurzone – niechybne lunie niebawem znowu. Indianka zamiarowała jechać zapłacić raty bankowe, ale niestety poranne prace biurowe przeciągnęły się do południa i już nie ma wielkiego sensu by jechać do miasta, bo chciała przy okazji zajść do KRUSu i do lekarza. Nie zdąży już, a dwa razy nie ma ochoty do miasta jechać... Więc trzeba odłożyć ten wyjazd na kolejny dzień. Napisała całą stertę pism, nakserowała załączników od niej wymaganych, naszykowała pełną teczkę korespondencji do wysłania i złożenia. Ufff... Nie sądziła, że te prace biurowe pochłoną aż tyle czasu. Myślała, że od 6.00 do 9.00 rano się wyrobi. Wszak tak szybciutko klika i pisma wprost wypływają jej spod palców jedno po drugim jak fale zalewające brzeg plaży w Świnoujściu. A tu nic z tego. Już 13.00. Zje jakiś lanczyk i zaprojektuje dowody nadania by mieć gotowe zaadresowane blankiety usprawniające i przyspieszające jej prace biurowe. Kiedyś, gdy pracowała w sądzie, bardzo usprawniła sobie pracę biurową. Tak bardzo, że dała radę prowadzić jednocześnie dwa decernaty – swój i swojej Mamy (która skręciła nogę i musiała iść na zwolnienie, a martwiła się bardzo o czekające na załatwienie sprawy). Mało tego, jeszcze z innych decernatów podrzucali jej korespondencję do załatwienia. Zdecydowanie za szybko i zbyt efektywnie pracowała
:))).O, jeszcze jedna rzecz do wysłania. Paczuszka dla Mamy z okazji Dnia Matki. Trzeba ją uszykować na jutro do nadania.
Indianka udała się na mały spacerek. Ciepło dziś i słonecznie. Trawa rośnie, żaby kumkają. Przeszła się i zrobiła kilka fotek.
W sadzie swoim odkryła bezczelne oznaczenia trasy kopania rowu pod kabel internetowy. Dokładnie przez rząd jej drzewek owocowych. Wściekła się.
Wyraźnie napisała w piśmie do Telekomunikacji i wykonawcy robót, że się nie zgadza by ten kabel ciągnęli jej przez sad. Jest inna trasa – krótsza, tańsza i nie kolidująca z jej sadem. Złożyła wniosek o przeprowadzenie światłowodu krótką trasą – od północy, przez jej pastwisko. Od trasy przebiegu światłowodu do jej domu jest ledwo 500metrów, a oni chcą nadkładać drogi i ten kabel ciągnąć okrężną trasą przez 6km i zniszczyć jej sad. Czy to niegospodarność, złośliwość czy zwykła głupota? A może wszystko razem? Zniszczyć komuś sad, czyjąś pracę – to chyba złośliwość. Indianka musi znów zainterweniować, bo nawet nie raczono jej odpowiedzieć na jej podanie o zmianę przebiegu trasy światłowodu.
Do tego od 10 lat Telekomunikacja nie wywiązała się z dostarczeniem utraconego w 2002 dostępu do szybkiego internetu w związku z przeprowadzką z miasta na wioskę.
Dotacja na agroturystykę nie była dotacją dla rolników, tylko dla tych, co mają firmy albo pensje poselskie i kupili ziemię rolną aby nie płacić ZUSu lub kupili ziemię po to by nią spekulować lub potraktrować jako lokatę kapitału - w czasach, kiedy nie opłaca się zakładać lokat bankowych. To oni mają zdolność kredytową i biorą dotacje. Drobny rolnik nie ma szans z niej skorzystać by uruchomić nową działalność i musi nadal klepać biedę.
No, obecnie problem braku traktora odpłynął w śnieżną dal, jako że właśnie śniegu nawaliło bogato :))) Całe szczęście, że Indianka nic nie posiała na zewnątrz w te parę cieplejszych dni co były :) Byłaby to praca na darmo i nasiona by się zmarnowały.
