poniedziałek, 13 czerwca 2011

Drzewka owocowe

Indianka chętnie przyjmie sadzonki drzewek i krzewów owocowych, każdą ilość, o każdej porze roku. Najchętniej drzewka tradycyjne, wysokopienne. Nawet teraz. Było gorąco, teraz pogoda, temperatura i wilgotność jest w sam raz do posadzenia. Indianka wie jak sadzić, by się drzewko przyjęło nawet o tej porze. Najwyżej w tym roku drzewko nie zaowocuje, ale przyjąć się przyjmie. Każdy kto się do Indianki wybiera w gości będzie chętnie widziany z drzewkami owocowymi.

Pogodny poniedziałek

Indianka wcześnie rano wstała i bosymi nogami weszła w zroszoną trawę. Poszła do sadu i w międzyrzędziu pomiędzy drzewkami owocowymi ustawiła koniom kolejną kwaterę do wypasu trawy. Konie bardzo dokładnie trawę wyjadają, tuż przy samej ziemi. Zębami koszą trawę lepiej, niż jakakolwiek kosiarka mechaniczna. Nie niszczą też drzewek tak jak kozy czy krowy to robią. Krowa łbem lubi się czochrać o drzewa i drzewka i czasem nawet chapnąć kiść liści owocowych. Natomiast kozy dla sadu to prawdziwa cicha, szybka i skuteczna zagłada. Absolutnie nie można ich do sadu wpuszczać luzem. Ogryzą korę, zjedzą liście i gałązki. Jeśli je wypasać, to tylko na lince tak, by nie mogły sięgnąć do drzewek.

 

Indianka kóz w ogóle do sadu nie wpuszcza. Pasą się na swojej łące z dala od sadu. Jedynie konie mają zaszczyt wyjadania międzyrzędzi w sadku. Ten rodzaj pielęgnacji sadu, to najbardziej ekologiczny z możliwych. Konie starannie wygryzają trawę i jednocześnie nawożą świeżym obornikiem glebę. Trzeba tylko umiejętnie manewrować pastuchem elektrycznym udostępniając koniom same międzyrzędzia pomiędzy drzewkami. Koń drzewek nie zjada, chyba, że ugryzie przez pomyłkę razem z trawą. Może co najwyżej podeptać drzewka i je połamać jeśli są już zdrewniałe. Podeptać tylko wtedy, kiedy drzewka nie zauważy, więc wystarczy wbić obok drzewka biały palik i koń na palik się pchać nie będzie bezmyślnie. Konie mają to do siebie, że przeszkody omijają. Jeśli drzewko jest jeszcze niezdrewniałe, trącone sprężynuje i nie łamie się. Bardziej trzeba zabezpieczać te zdrewniałe drzewka.

 

Klacz Indiana znalazła bramkę na pastwisko zabezpieczoną tylko jednym wysoko umieszczonym drutem i ma chęć bryknąć na swoją obszerną łąkę, na której pasła się wcześniej. Trzeba będzie tam zamocować dodatkowy drut z klamką, bo konie muszą zostać w sadzie i go dokładnie wykosić. Ponadto konie muszą karnie chodzić w pastuchu, aby go nie przerywały i nie tratowały drzewek. W tym celu należy pastuch w sadzie wzmocnić drutem. Sznurki elektryczne nie zawsze się sprawdzają. Gdy są nowe – tak, ale stare i porozrywane nie przewodzą prądu jak należy. Są za to lepiej widoczne dla koni. Więc Indianka rozpina pastuch elektryczny składający się ze sznurka elektrycznego lub taśmy elektrycznej i dodaje drut. Drut jest niezawodny i zawsze tłucze porządnie.

 

Koń dobrze wyuczony potrafi karnie chodzić w pastuchu składającym się ze zwykłego sznurka bez prądu. Bywa, że chodzi tak dnie całe i tygodnie, zanim się zorientuje, że nie ma zagrożenia czyli nieprzyjemnego prądu. Bywa także, że już wie, że prądu  nie ma w sznurku, ale z przyzwyczajenia go nie forsuje. Po prostu porusza się w ramach pastucha po swoim pastwisku. Konie są bardzo czułe na prąd. Nie znoszą prądu w pastuchu. Dobrze wyuczone karności – grzecznie pasą się w ramach wyznaczonych przez pastuch.

 

Niemniej jednak, zalecana jest bieżąca kontrola pastucha. Indianka wie, kiedy można konie zostawić w pastuchu bez prądu, a kiedy nie. Zna zachowania i tendencje swoich koni. Wie, który do czego jest zdolny. Ogierowi wystarczy jedna linka lub drut by go nie przerywał, ale Indiana gdy widzi jeden drut lub taśmę – potrafi pod nią się prześlizgnąć na soczystsze pastwisko obok za pastuchem. Robi to częściowo z przekory, bo to dość przekorna klacz. Lubi się wygłupiać i stroić sobie żarty z misternie uplecionego pastucha.

 

Indianka ma za mało palików, mimo, że co roku kupuje kolejne partie. Łatwo ulegają one połamaniu. W piwnicy leży stos ze 100 połamanych tyczek. Indianka teraz nie ma kasy, by kupić nową partię tyczek, więc musi bazować na tej ilości co ma i wspomagać się drzewami.

Drzewa służą jako punkty naciągania pastucha i jego stabilizatory. Dobrze mieć pastuch naciągnięty na drzewach, a pomiędzy nimi wstawione paliki polipropylenowe. Zwłaszcza miejsca załamań pastucha czyli kąty wymagają mocnego zaczepu, bo mają tendencję do wyginania palików. W takich miejscach powinny być drzewa do naciągnięcia i stabilizacji pastucha. Jeśli w miejscach załamań nie ma drzewa, najlepiej byłoby wkopać masywny słupek drewniany.

 

Konie to wdzięczne kosiarki. Nawet jeśli napotkają na swojej drodze niezabezpieczone drzewko, potrafią starannie obgryźć trawę wokół niego, nie ruszając samego drzewka.

 

Dlatego warto używać je jako naturalne, żywe, ekologiczne kosiarki. Trzeba to tylko robić umiejętnie i dobrze wyuczyć swoje zwierzęta dyscypliny pastuchowej.

niedziela, 12 czerwca 2011

Udana niedziela

Indianka tę niedzielę spędziła nader pożytecznie. Wywiozła z 10 taczek obornika do nowopowstającego warzywnika, wzmocniła pastuch dla koni, udostępniła koniom kolejny kawałek zielonej łąki, przestawiła na nowe osty kozę, które ta ochoczo zaatakowała i poczęła z lubością chrupać, przywiozła kilka wiader żyznej, czystej od chwastów i nasion ziemi, którą to ziemię usłużne krety wykopały dla Indianki nad rzeczką, nasypała ową pulchną ziemię do pojemników i doniczek, które wstawiła do domu, posiała kolejną partię nasion, posadziła ukorzenione w wodzie rośliny domowe do doniczki, posadziła młode kaktusiki, które mnożą się jak popaprane, a które przywlokły się za Indianką na Mazury przypadkiem (przez pomyłkę zabrane z klatki schodowej przez jednego z kierowców chłodni, którą Indianka przybyła 9 lat temu na Mazury), a są bestie odporne i przetrwały największe mazurskie mrozy i nie chcą dobrowolnie zdechnąć i mnożą się i wciąż mnożą psując feng szui na parapetach domu Indianki. Wieczór zimny dość, czuć chłód przez grube mury domu. Dobrze, że Indianka zabrała te nieskiełkowane nasiona do domu – tutaj nie zmarnują się, a wzejdą na pewno.

 

Ostatnio wysiała 4 palety roślin. Dwie w domu i dwie na dworzu. Te wysiane w domu już skiełkowały i rosną, a te co na dworzu siane – ani jeden kiełek się nie pokazał. Istnieje ryzyko, że nasiona zgniją w zimnej nocami ziemi, więc Indianka zabrała te dwie paletki do domu. Nowa taczka idealnie nadaje się do przewożenia pojemników na nasiona – ma dno dostatecznie płaskie i obszerne by się w niej zmieściły pojemniki w całości. W taczce stalowej przełamywały się na pół niestety, bo ona ma bardzo stromy przód. Indianka bardzo zadowolona ze swojej nowej taczki :). Dawniej cieszył ją każdy zakup nowego ciucha, eleganckiej torebki czy kosmetyka, teraz cieszy ją zakup użytecznej taczki :) Oh, jakżesz zmieniły jej się upodobania... ;)))

 

Kodeks Indianki

Gdy jesteś sama na gospodarce, a ogrom pracy jest ponad Twoje siły, nie masz maszyn ni kasy by sobie zagospodarowanie ziemi zmechanizować lub by nająć cudze maszyny, a jesteś pracowita i uparta – stosuj kilka zasad pioniera – czyli osoby, która jest zdana tylko na siebie.

Oto one:
  1. Metoda małych kroczków.
  2. Zasada unikania pustych przelotów.
  3. Wykonuj różne drobne czynności mimochodem.
  4. Wykorzystuj siły natury i swoją wiedzę o faunie i florze.
  5. Bądź elastyczna i adaptuj siebie i siły przyrody do swoich zadań.
  6. Dbaj o swoje wysokie morale.
  7. Snuj marzenia, rób projekty i szukaj możliwości wsparcia swoich planów.
  8. Pozytywne wibracje.
  9. Oszczędzaj swoje nieliczne złotówki, czas i energię.
  10. Zadbaj o siebie.
  11. żyj w zgodzie z naturą
  12. Umacniaj się w wierze w słuszność Twojej misji.
  13. Rozważna alokacja sił i środków
  14. Metoda dwie pieczenie przy jednym ogniu
  15. Metoda Efekt Motyla
Oto przykłady:
Ad. 1. Metoda małych kroczków
Jesteś chora, źle się czujesz lub po prostu nie masz siły ani ochoty by danego dnia pracować i porywać się na wielkie i męczące przedsięwzięcia? Zmuś się do pojedynczych, małych czynności, najlepiej takich, na które masz ochotę w danym momencie, to nie odczujesz, że pracujesz. Czyli np. popraw pastuch elektryczny, przestaw kozy, daj jeść psom, wywieź taczkę lub dwie obornika, pozbieraj trochę szkieł z siedliska, wkop jedną czy dwie rośliny. Staraj się robić codziennie cokolwiek, by zaległości nie rosły, a by Twe morale zadowolenia z siebie i swojej pracy utrzymywało się na właściwym poziomie.

Ad. 2. Zasada unikania pustych przelotów
Wywozisz taczką na pole obornik. W drodze powrotnej załaduj taczkę drewnem, kamieniami lub żyzną ziemią ogrodową do doniczek lub na jałowe rabaty, by nie wracać z pola z pustą taczką i by zaoszczędzić czas i siły dzięki jednoczesnemu wykonaniu dwóch zadań przy użyciu jednej taczki.

Ad. 3. Wykonuj różne drobne czynności mimochodem
Idziesz przez podwórko i widzisz w piachu szkło, kawałek sznurka lub jakiś śmieć? Pochyl się i zabierz go do worka na śmieci. Idziesz i widzisz kawałki patyków, gałązek walające się po drodze? Pozbieraj i wrzuć na stertę do palenia.

Ad. 4. Wykorzystuj siły natury i swoją wiedzę o faunie i florze
Nie masz czym zaorać ogródka? Umiejętnie użyj do tego celu kopyt koni lub bydła.
Masz zarośnięte podwórko? Wpuść na nie konie na kilka dni i pozwól by wystrzygły je króciutko tuż przy ziemi.

Ad. 5. Bądź elastyczna i adaptuj siebie i siły przyrody do swoich zadań.
Praży Słońce, tak, że nie idzie wytrzymać na dworze i oczywiście pracować? Idź do stajni lub obory w cień, gdzie kamienne mury powodują, że temperatura jest wewnątrz kilka stopni niższa niż na dworze i ładuj taczki obornika i wywoź je na krótkie dystansy by jak najkrócej przebywać na Słońcu. Np. ściółkuj jałową rabatę pod warzywa dyniowate lub równaj podwórko w miejscach wgłębień. Wapnuj ściany stajni i obory.

Leje i wieje. Rób porządek w oborze lub w domu.

Jest ciepło, sucho, ale wieje. Siej duże nasiona aby Ci ich nie wywiało z rąk.

Chcesz przyspieszyć kiełkowanie nasion? Namocz je dzień lub dwa przed wysiewem.
Jeśli na dworze za zimno na wschody – siej w domu w pojemnikach lub stosuj włókninę lub folię na obsiany nasionami grunt.

Ad. 6. Dbaj o swoje wysokie morale.
Zapisuj codziennie co dokonałaś danego dnia i delektuj się swoimi najdrobniejszymi dokonaniami i swoją pracowitością, gdyż pamiętaj, iż zasadniczo jesteś wielka, a na Twoją wielkość składają się te drobne, acz liczne pracowite zabiegi oraz Twa niezmierzona wyobraźnia i pomysłowość.

Ad. 7. Snuj marzenia, rób projekty i szukaj możliwości wsparcia swoich planów.
Pozwól sobie marzyć i nie ograniczaj się w swych marzeniach, bo marzenia są przyjemne i mają terapeutyczną moc, ponadto silna wiara w nie działa cuda i pozwala je urzeczywistniać.
Najpierw marz, planuj, projektuj, a potem szukaj sposobów na realizację swych marzeń. Nie zrażaj się brakiem kasy lub pomocy - wykorzystuj dostępne dotacje unijne, stosuj wolontariat, wymianę barterową usług i towarów. Bądź otwarta na pożyteczne inicjatywy z zewnątrz, lub sama je inicjuj jeśli takich nie ma w Twojej okolicy.

Ad. 8. Pozytywne wibracje.
Utrzymuj kontakt i otaczaj się ludźmi pełnymi pozytywnej energii, unikaj wampirów energetycznych naładowanych złymi emocjami. Unikaj wyrachowanych bazyliszków, lub, jeśli to niemożliwe, ograniczaj kontakt z takimi do absolutnego minimum.

Ad. 9. Oszczędzaj swoje nieliczne złotówki, czas i energię.
Nie masz kasy na PKS – łap okazje, chodź na stopa.
Nie masz czasu by chodzić do wsi po chleb lub na pocztę czy do internet cafe by wysłać pocztę? - Piecz chleb w domu. Załóż sobie internet w domu.
Nie masz czasu by prać ręcznie? Kup pralkę automatyczną.
Masz do dyspozycji toporną i ciężką w obsłudze taczkę budowlaną, która pożera Twoje siły w szybkim tempie – kup lekką ogrodową, to wtedy zaoszczędzisz połowę sił i kręgosłup Cię nie będzie bolał od pchania ciężkiej taczki pod górkę, lub będzie bolał mniej.

Masz do wyboru wydać 15zł na PKS lub kupić za to 10kg mąki? Weź rower i jedź po tę mąkę, jeśli pogoda i zdrowie dopisuje. Po drodze zobaczysz urokliwą przyrodę i może znajdziesz jakieś ciekawe sadzonki na poboczach dróg, które wzbogacą Twój ogródek lub Twoją fototekę.

Ad. 10. Zadbaj o siebie.
Błagam Cię, zadbaj o siebie, o swoje potrzeby. Wykąp się, uczesz, zrelaksuj, ładnie ubierz, poleniuchuj przed TV lub pospaceruj po Twoich włościach lub okolicy...
Kup sobie coś smacznego lub ładnego... Choćby mały drobiazg. Pamiętaj - to Ci się należy.

Ad. 11. żyj w zgodzie z naturą
Przebywaj dużo, najlepiej cały dzień na świeżym powietrzu. Poddawaj swe ciało wiatrowi, Słońcu, deszczowi. Napawaj się śpiewem ptaków i spokojem otaczającej Cię natury. Ciesz oczy pięknem roślin i zwierząt. Przyglądaj się im, dotykaj, głaskaj, wąchaj, smakuj.
Zamiast kupować sztuczne zapachy, rwij kwiaty bzu, jaśminu i stawiaj je w sypialniach i łazienkach... Zamiast kupować warzywa, owoce, jajka, mleko i mięso – używaj produktów z własnego gospodarstwa. Jeśli okresowo nie masz ich lub masz za mało – staraj się stosować naturalne substytuty np. rwij zioła zastępujące warzywa, zbieraj ślimaki zastępujące mięso kozie lub krowie. Jeśli Twój sadek jeszcze nie owocuje, rwij dzikie owoce z przydrożnych drzew. Jeśli skończy Ci się herbata – zbieraj rumianek, liście róży, miętę i parz naturalne herbaty.
Jeśli dolega Ci coś – zbieraj zioła i parz zdrowotne herbatki zależnie od dolegliwości, np. jeśli masz miesiączkę parz kwiaty krwawnika.

Ad. 12. Umacniaj się w wierze w słuszność Twojej misji.
Pamiętaj, że to co robisz jest dobre i ma sens, a owoce Twych starań powoli zaczynają nabierać kształtu, powoli przybliżają Cię do Twego wymarzonego raju, mimo kłód rzucanych Ci pod nogi przez złych, zawistnych ludzi.
Pamiętaj, że oprócz ludzi złych, są też w Polsce i na świecie ludzi dobrzy i z takimi staraj się utrzymywać kontakt.

Ad. 13. Rozważna alokacja sił i środków
Jest ważna, zwłaszcza wtedy, gdy zarówno siły jak i środki są bardzo ograniczone.
Zwłaszcza wtedy, istotne jest gospodarowanie swoimi skromnymi zasobami, tak, by jak najefektywniej je wykorzystać.

Przykład:
Indianka miała do dyspozycji skromną kwotę z odzysku (zwrot za uszkodzony dawniej kupiony towar), w sumie niecałe 150zł.

Do zapłacenia ma kilka rachunków, w tym rachunek za prąd, za internet, za wodę i za wywóz śmieci, nie licząc KRUSu. Skromne zapasy żywności także się skończyły i należy je uzupełnić. Jednocześnie od dłuższego czasu Indiance doskwierał brak wygodnej, lekkiej taczki do wywozu obornika z obór. Stara taczka rozpadła się, a stalowa taczka budowlana była za ciężka i za toporna do wywożenia obornika, tym bardziej, iż od czasu wypadku na gospodarstwie Indianka cierpi na bóle kręgosłupa, które się nasilają, gdy pracuje fizycznie lub gdy odbywa długie marsze na Olecko i z powrotem.

Indianka po długich namysłach wybrała zakup taczki, ponieważ: ma do wykonania pilną robotę która nie może czekać – m.in. do wysprzątania są obory oraz co pilniejsze – skwerki przeznaczone na warzywnik trzeba szybko wyściółkować obornikiem, aby stworzyć warunki do uprawy dyniowatych, które są bardzo żarłoczne, jeśli chodzi o zasobność gleby w składniki pokarmowe. Dynie sadzi się rzadko, bo rozrastają się bardzo przykrywając powierzchnię ziemi dużymi liśćmi. Nadmiar obornika nie zaszkodzi im, bo Indianka zrobi dołki pod sadzonki w ten sposób, aby bezpośrednio nie stykały się z obornikiem. Jednocześnie obecność ściółki w postaci obornika zapobiegnie zachwaszczaniu poletka, nim urosną duże liście dyni, które zagłuszą ewentualne chwasty. Podczas deszczów, woda będzie wypłukiwała składniki odżywcze z obornika do gleby, w której będą posadzone dynie i w ten sposób dynie będą zasilane niezbędnymi dla nich składnikami odżywczymi.

Prąd i internet jeśli Indiance wyłączą – zapłaci za miesiąc, w międzyczasie dynie już zaczną kwitnąć i jest szansa, że zaowocują w tym roku dając Indiance pożywienie. Dla niej i dla ewentualnych wolontariuszy, którzy być może trafią na rancho by pomóc jej trochę w pracach gospodarskich oraz dla jej rodziny w mieście, która ją wspiera finansowo w miarę swoich możliwości.

Indianka chciała kupić taczkę na dwóch kółkach, ale ta była droższa o 70zł, więc kupiła tę najtańszą na jednym kółku i dzięki temu starczyło jej jeszcze na zakup mąki do wypieku chleba i na zakup niewielkiej ilości brakujących nasion, celem zastąpienia tych, które nie wzeszły lub sadzonek, które padły.

Wróciła PKSem, bo za PKS płaci się 7,50zł plus 1zł za bagaż w przypadku taczki, a taryfa by kosztowała 40-50zł czyli koszmarne marnotrawstwo pieniędzy.
Szczęściem kierowca wpuścił Indiankę z tym majdanem i nawet pomógł jej się z tą taczką ulokować w PKSie, bo w bagażnikach autokarowych nie było miejsca czy zepsute czy coś tam z nimi nie tak.
Wracając z PKSu z tą taczką 3km na piechotę Indianka robiła sobie po drodze przystanki i zbierała zioła. Zebrała pół taczki kwiatów czarnego bzu – to lecznicze zioło. Czyli optymalnie wykorzystała swoją wyprawę do miasteczka. Wróciła z taczką, mąką, ziołami, a nawet dwoma pojemnikami na nowe sadzonki.
Indianka woli wysiewać nasiona w pojemnikach, bo ma większą kontrolę nad nimi i widzi czy kiełkują. Gleby dla nich na razie nie ma skopanej i kopać nie ma zamiaru, bo to dynie i cukinie, które rzadko się sadzi, więc tylko pojedyncze dołki na podrośnięte sadzonki wykopie i w nie wsadzi sadzonki, gdy podrosną. Zanim je tam posadzi, najpierw chce glebę wyściółkować i użyźnić obornikiem, który i tak musi wywalić z obory.

Ad. 14. Metoda dwie pieczenie przy jednym ogniu
Powyższa czynność polegająca na wywożeniu obornika i użyźnianiu nim warzywnika zalicza się do tejże metody. Jednocześnie Indianka oczyszcza oborę i nawozi warzywnik. Dwa pożyteczne zadania są wykonywane za jednym zamachem.

Ad. 15. Metoda Efekt Motyla
Jeśli Indianka ma do wykonania kilka różnych zadań, w pierwszej kolejności wybiera to zadanie, które wywoła największy rezonans w jej życiu. Czyli np. jeśli ma do zmycia naczynia i nasiona do wysiania – wybiera siew nasion, gdyż posiane nasiona wykiełkują, urosną i zaowocują dając Indiance pożywienie. Im szybciej wysieje te nasiona, tym szybciej one wykiełkują i zaowocują.

Pochmurna sobota

Indianka wcale nie uważa, że pochmurna sobota, to brzydka sobota. Każda pogoda ma swój urok i cel. Dzięki braku prażącego słońca oraz dzięki wszechobecnej podeszczowej wilgoci, Indianka mogła wreszcie rozstawić przenośny pastuch w sadzie i wpuścić tam konie na wyżerkę. Konie, widząc Indianki manewry z polipropylenowymi tyczkami i elektrycznymi sznurkami, niecierpliwiły się przy bramce. Ledwo Indianka ustawiła jako tako pastuch, wpuściła na świeżą, zieloną i mokrą, bujną trawę spragnione konie. Konie zaczęły chrupać ochoczo trawkę, a Indianka kończyła rozstawiać, poprawiać i umacniać wybieg.

 

Następnie poprawiła ogrodzenie ich poprzedniego pastwiska, które konie już wygryzły, chociaż mogłyby tam jeszcze skrócić tu i ówdzie trawę. Na tym poprzednim pastwisku zostały sterczące ponad wygryzioną trawą osty i pokrzywy. Osty uwielbiają pasjami kozy, więc Indianka sprowadziła kozy na wyżerkę tych ostów. Natomiast pokrzywy trzeba będzie wykosić wykaszarką, bo ani kozy, ani konie ich nie zjedzą, a rosną w miejscu, gdzie Indianka chce posiać rzodkiewkę, sałatę i koperek.

 

Jedną z kóz, taką, co najlepiej wyjada trawę – Indianka ustawiła na poboczu przy wjeździe na gospodarstwo, aby zaoszczędzić sobie wykaszania wykaszarką. Koza ochoczo rzuciła się na trawę.

 

Indianka ma wreszcie upragnioną taczkę. Już ją wczoraj wypróbowała. Dobrze chodzi – lekko i jest zwrotna. Po deszczach narobiło się pod oborami błota, a podjazd pod jeden skwerek jest śliskie i ciężko na niego nawet z lekką taczką wjechać, poza tym Indianka ślizga się w swoich sandałach, więc postanowiła ubrać kalosze i w nich podziałać z taczką trochę.

 

Niestety, w kaloszach woda. Dach na strychu przecieka i jakoś naciekło wody do nich.  Trzeba było wodę wylać i odczekać teraz aż kalosze obeschną. Indianka nie cierpi wkładać nogi do oślizgłych kaloszy.

 

Natomiast te drugie, eleganckie kaloszki gdzieś się zawieruszyły. Indianka musi poszukać na strychu – może tam je znajdzie. W sandałach jest dziś za zimno i za mokro by chodzić po mokrej trawie i błocie. Już się przeziębiła i pociąga nosem...

 

Za to dzięki deszczowi, Indianka nie musi podlewać swoich sadzonek. Przynajmniej z tej strony ulga.

 

Na wzmocnienie czeka też pastuch przy sadzie północnym. Po deszczach, kołki które w upale nie udało się wbić głębiej – będzie można teraz wbić głęboko w ziemię, aby były bardziej stabilne.

 

Indianka jakaś taka senna, zmęczona. Jeśli uda się jej znaleźć suche kalosze – wywiezie chociaż kilka taczek obornika.

 

Najważniejsze, że konie i kozy zadowolone – jedzą, to co im smakuje najbardziej...

sobota, 11 czerwca 2011

Taczka

Indianką od świtu po podwórku targały dylematy - co zrobić: zapłacić
rachunek za prąd, a może za internet, a może kupić taczkę czy kupić coś do
jedzenia??? Decyzja była trudna, bo finans za krótki by starczyło na
wszystko, co niezbędne.

czwartek, 9 czerwca 2011

Magiczny deszcz

Nareszcie spadł cudowny, odświeżający deszcz zmieniając magicznie całą
naturę wokół.

Znikło gdzieś ostre Słońce, kolory nabrały głębi i połysku.

Deszcz nawilżył ziemię tym razem konkretniej. Podwórko powinno się
zazielenić po tym deszczu. Pojawiły się kałuże. Za 3 dni podwórko będzie
znowu zielone.

Indianka wywiozła kilka taczek obornika walcząc z bezsennością. Jakaś taka
przemęczona jest.

Za to deszcz ulżył jej w pracach ogrodowych - dziś nie musi podlewać roślin.
Także tyczki będzie można poprawić, gdy ziemia zmięknie.

Indianka zmokła troszkę. Deszcz pokręcił jej włosy. Weszła do domu i
spogląda przez okno na jasnozielone łąki, ciemnozielony las i niebo w
kolorze błękitu paryskiego...

Cudowna jest natura i cudownie żyć na jej łonie z dala od zgiełku i brudu
miejskiego...

Wokół spokój, cisza przetykana śpiewem ptaków... po podwórku kręcą się
koźlęta... liżą słoną lizawkę... Na łące w mokrej trawie pławią się konie...

Dzięki Ci Panie Boże za ten cudowny, ożywczy deszcz...

Wiosenne porządki i prace ogrodowe

Wiosenne porządki i prace ogrodowe z każdym dniem przeradzają się w letnie porządki i prace ogrodowe.

 

Z warzyw posianych w kwietniu na dworzu w gruncie nic nie wzeszło. Noce za zimne były. Wiele z tych roślin posianych w domu w pojemnikach nie wzeszło lub padło – do końca nie wiadomo dlaczego. Może za zimno, może za bogata ziemia, może za dużo nawozu... A może z nasionami coś nie tak?

 

Tak czy inaczej – na razie Indianka nie ma żadnych warzyw do jedzenia. Warzywa ma tylko wysiane w pojemnikach, w których się hartują na dworze. Jeszcze są za małe by je wysadzać do gruntu, poza tym ziemię trzeba skopać, a to nie będzie łatwe, bo gleba sucha i twarda, spieczona przez Słońce. Tylko tam, gdzie Indianka wcześniej kopała można by było coś posiać, ale na razie tam konie chodzą i wygryzają trawę wokół, więc nie ma co się tam z sianiem warzyw pchać. Kopanie jest męczące i pracochłonne, więc Indianka wysiewa kolejne warzywa w pojemnikach – bo szybciej i łatwiej i ma się lepszą kontrolę nad wschodami.

Dzięki pojemnikom może wysiać więcej roślin i narobić rozsadę, którą wysadzi do gleby, gdy rozsada podrośnie i ziemię dla niej przekopie. Więc rosną w pojemnikach siewki ogórków, dyń, cukinii... Do gruntu wysiała przy ogrodzeniu trochę fasoli i bobu, groszek.

No, ale nadal trzeba się natrudzić sporo przy odchwaszczaniu kolejnego kawałka ziemi, zanim się tam cokolwiek posieje. Pomalutku wysianych nasion przybywa.

 

Konie wygryzły trawę w miejscu zaplanowanego ogródka, ale pokrzyw nie ruszyły, więc trzeba będzie je wykaszarką wykosić, albo wyrwać ręcznie. Indianka ma nadzieję, że może konie choć te pokrzywy trochę sponiewierają, póki ona zajęta siewem warzyw w pojemnikach i donicach i przerabianiem pastucha dla koni...

 

Ten deszczyk co pokropił ostatnio – za słaby się okazał. Ziemia nadal bardzo sucha i zbita. Twarda jak skorupa. Ziemia w pojemnika błyskawicznie wysycha – trzeba codziennie podlewać dwa razy rano i wieczorem i to ostrożnie, by nie wypłukać nasion.

 

Wczoraj Indianka ogrodziła pastuchem część sadu. Szpilki nie daje się w ziemię wbić, a co dopiero szpadel, a tam Indianka chce wkopać kilka drzewek. Oj, przydałby się ten deszcz...

Taki konkretny...

 

Ale – nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Ziemia sucha więc brak błota przed oborami – łatwiej wywozić obornik z koziarni i stajni i ściółkować nim ziemię w ogródku. Zarówno ogórki jak i dynie lubią ziemię po oborniku.

 

Taczka ogrodowa rozwaliła się, a ta budowlana bardzo ciężka i niewygodna jest, no ale nią Indianka trochę obornika wywiozła i stara się wywozić codziennie po kilka taczek i tym obornikiem wyrównywać nierówności gleby w ogródkach przydomowych. Gdy skończy ściółkowanie suchej gleby – rośliny w pojemnikach powinny być na tyle duże, że będą nadawały się do wysadzenia w grunt. Trzeba będzie w obornikowej ściółce zrobić dołki w ten sposób, aby wysadzane rośliny nie dotykały bezpośrednio obornika, coby ich nie popalił.

 

Obornik w oborach suchy lub mocno podeschnięty jest, więc lekki do ładowania i wywożenia. Tylko ta taczka taka ciężka sama w sobie, a z ładunkiem jeszcze bardziej...

No, ale metodą małych kroczków czyli wywożąc po kilka taczek dziennie zrobi się porządek zarówno w oborach jak i wyściółkuje ziemię w ogródkach pod ogórki i dynie...

 

Ciekawe czy coś w tym roku urośnie?

 

Poza ściółkowaniem czeka Indiankę uszczelnianie ogrodzenia ogródka, aby kozy nie dostały się do środka i nie zjadły warzyw. Te wszystkie zabiegi zajmują czas. Indianka cały dzień pracuje siejąc nasiona, podlewając rośliny, wywożąc obornik, przestawiając i poprawiając pastuch elektryczny. Od rana do wieczora. W dużym upale, gdy nie można wytrzymać w Słońcu, Indianka wchodzi do chłodniejszej obory i ładuje taczkę obornikiem. Potem ją wywozi szybko do ogródka i następnie ucieka z powrotem do obory naładować kolejną.

 

Ponadto chodząc po siedlisku zbiera kawałki szkieł, patyki, sznurki, folie. Szkła były wyzbierane z powierzchni po poprzednich gospodarzach, ale konie biegając wykopały z głębszych warstw ziemi kolejne szkła, które trzeba znowu wyzbierać. Indianka dzięki takim szkłom, patykom i sznurkom po kostkach siana robi dziennie z setkę skłonów, a że kręgosłup doskwiera, więc to nie jest przyjemna czynność. Raczej męcząca i dokuczliwa.

Lepiej wyzbierać szkła niż potem wyciągać je z kopyt i łap, albo swojej własnej stopy.

 

Dzięki takim drobnym zabiegom, porządek na siedlisku i wokół niego rośnie. Coraz mniej patyków, szkieł, sznurków. Coraz czyściej. Indianka sprząta ziemię mimochodem, bo ma inne zajęcia pilne do zrobienia, poza tym gdy się specjalnie idzie by wyzbierać szkła – to nie można ich znaleźć. Widać je tylko pod kątem, gdy pada na nie Słońce. Wtedy gdy Indiance kawałek szkła błyska, pochyla się i zbiera co leży w piachu.

 

A propos drzewek i krzewów owocowych – Indianka chętnie przyjmie takowe jesienią – teraz za sucho by kopać w ziemi... Co najwyżej kilka sadzonek teraz można by jeszcze wkopać. Indianka narobiła sztobrów ałyczy i próbuje je ukorzenić. Również narobiła sztobrów agrestu i zaraz go posadzi...

 

Ktoś radził, aby drzewka szczepić. Indianka ściągnęła instrukcję, jak to zrobić, ale nie ma podkładek gotowych do szczepienia. Poza tym wymogi unijne wymagają sadzonek drzewek o wysokości minimum 80cm. No, ale nauka szczepienia w planach. Teoria już jest ściągnięta. Na następną wiosnę nauczy się szczepić drzewka.

 

Indianka myśli o posadzeniu drzew owocowych wysokopiennych, tradycyjnych. Jeśli ktoś ma takie siewki, to chętnie je przyjmie – nawet teraz – zadołowałaby je i na jesieni by je wkopała na ich stanowiska.

 

Pastwisko koni wypasione – susza, trawa nie odrasta. Na szczęście urosła trawa w sadzie i Indianka tam wpuści konie lada dzień – niech jeszcze popracują pod oborą, na tym kawałku co ma być ogródek kopany.

 

Poza pracami ogrodowymi i gospodarskimi, Indianka ma też stertę korespondencji do przerobienia. Ta korespondencja jest trudna i zajmuje wiele czasu oraz wymaga wiedzy prawniczej, której Indianka nie posiada i musi wynajdować ją w internecie, który chodzi tutaj baaaaardzo wooooolnooooo... i znalezienie czegokolwiek w necie zajmuje wieki i doprowadza do szewskiej pasji...

 

Tak oto dzieląc obowiązki gospodarsko-ogrodowo-papierowe Indianka sobie tutaj ładnie radzi...

 

Nikt do pomocy przy remoncie się nie zgłosił – lato, szczyt budowlany i prawdziwi fachowcy którzy chcą pracować mają pełne ręce roboty, więc szanse na remont domu niewielkie.

 

Gdyby Indianka nie miała tyle obowiązków gospodarskich i papierowych, to by się sama zabrała za ten remont i zrobiła ile da rady własnym sumptem. No, ale na razie ma pełne ręce roboty w zagrodzie, więc nawet nie próbuje nic robić w domu... 

wtorek, 7 czerwca 2011

Dobry deszcz

Nareszcie pokropił łagodny, dobry deszcz. Najwyższy czas, bo już podwórko i całe siedlisko mocno spieczone, trawa sucha, wygolona do ziemi przez konie. Podczas ich kłusa kłęby kurzy wzbijają się w powietrze. Ten deszcz położy kurz i trawa ładnie się zazieleni na nowo, tworząc zielony dywan na podwórku.

Niech troszkę więcej popada, to ziemia zmięknie na tyle, że będzie można rozstawić pastuch w sadzie i wpuścić konie na wykaszanie trawy.
Na razie dostały nowy sektor z bujną trawą pod oborą. Z lubością nurzają się tam w wysokiej, zielonej trawie... Niech wygryzą ten kawałek, to Indianka jakby tak lepiej popadało, skopie ziemię pod warzywa. Na razie ziemia jest tak twarda, że jest to niemożliwe.

Ostatnimi dniami było tak gorąco, że nie dało się pracować na dworze. Indianka ruszała się jak pszczoła w miodzie - noga za nogą próbując realizować swoje ogrodowe i wypasowe zamiary. Trzeba było uciekać w cień. Mimo to, Indianka i tak opaliła się mocno i jest śniada niczym jaka Cyganka...

poniedziałek, 6 czerwca 2011

żywe kosiarki

Wokół sianokosy. Wyposażone w sprzęt bogate rolasy koszą swoje łąki traktorami z podłączonymi kosiarkami rotacyjnymi lub listwowymi. Indianka nie ma maszyn, ani szansy by kupić sobie traktor i osprzęt, ale na szczęście ma sprzymierzeńców naturalnych – swoje żywe kosiarki czyli konie i kozy.

Kozy słabo wyjadają trawę, za to konie robią to idealnie, dokładniej niż jakakolwiek kosiarka mechaniczna. I robią to same, chętnie i za darmo. Takie samojezdne ekologiczne kosiarki. Stosunkowo tanie w utrzymaniu i praktyczne. Nie skażają środowiska spalinami, nie trzeba trwonić kasy na zakup benzyny czy ropy oraz nowych części. Konie wygoliły siedlisko do cna. Pora na desant na sad. Tyczki przenośnego pastucha czekają w pogotowiu by je rozstawić.

Indianka dopiero co dostała od Mamy kasę na opłacenie rat i rachunków, bo inaczej byłoby krucho. Wszak nie dostała ani grosza dotacji rolniczych, a raty i rachunki trzeba płacić. Zapłaciła raty i część najpilniejszych rachunków. Wszystkich rachunków opłacić nie mogła, bo pilnie potrzebne tyczki do pastucha przenośnego do wypasu koni w sadzie. Koni do sadu nie można puścić luzem, bo mogą pouszkadzać sadzonki młodych drzewek. Konieczny jest umiejętny wypas kwaterowy. W tym celu Indianka używa przenośnego pastucha. Kolejno udostępnia koniom międzyrzędzia, by wykaszały trawę w nich.

Weekend minął pogodnie i owocnie. Indianka całe dnie spędzała na dworze działając w ogródku i na siedlisku. Hartowała sadzonki i przygotowywała ogródek do posadzenia flanców warzyw. Nie wszystkie posiane w domu warzywa wzeszły, a część tych co wzeszła nie wiedzieć czemu nagle padła. Być może użyty do podlewania nawóz wypalił rośliny. Dawka była niby w sam raz dla roślin doniczkowych, ale młode kiełkujące warzywa prawdopodobnie popaliła, możliwe że ten fatalny efekt spotęgowała zbyt bogata w obornik ziemią. Indianka przedobrzyła tym razem.

Szkoda, bo wiele pięknych sadzonek padło. Indianka narobiła się na darmo. Do pojemników na warzywa nosiła ziemię z bardzo daleka. Specjalnie dla wzrostu tych roślin paliła w piecu. Chuchała na nie i dmuchała. Sadzonki już były całkiem spore.

Natomiast warzywa posiane w kwietniu na zewnątrz nie wzeszły. Prawdopodobnie wymarzły w nocnych przymrozkach lub sparciały w mokrej i zimnej ziemi. Na Suwalszczyźnie klimat jest bardzo zimny. To polski biegun zimna. Tu wiosna i wegetacja zaczyna się o 3 tygodnie później niż w innych częściach kraju. Suma summarrum – z warzyw na razie kicha. No, ale cóż. Bywa. Nowe nasiona świeżo posiane powinny rosnąć jak burza – jest bardzo ciepło teraz i przymrozki nie grożą. Można już siać na zewnątrz, wprost do gruntu. Te kilkanaście ocalałych sadzonek aklimatyzuje się na dworze od kilku dni. Jeśli przetrwają – będą owocować szybciej niż te posiane dopiero co. Aby uzupełnić padnięte sadzonki warzyw, Indianka dokupiła nowych nasion i już prawie wszystkie wysiała. Na razie w pojemniczkach, bo ziemia nieskopana i wymaga dużo pracochłonnych zabiegów.

Ponieważ po deszczach darń bardzo rozrosła się, Indianka wykorzystała konie do wykoszenia trawy do cna. Po trawie została sucha ściółka. Ziemia jest bardzo sucha i twarda. Nie da się kopać w niej tępym szpadlem. Ten ulubiony ostry szpadel brat gdzieś posiał gdy był.

Indianka kombinuje jak się dobrać do czarnej ziemi bez kopania. Wokół wybiegu dla kur ma poukładane kamienie. Pod tymi kamieniami jest czarna ziemia. Odkłada kamienie na bok odkrywając czarną ziemię, dziobie tę ziemię szpadlem i próbuje skopać darń sąsiadującą z tymi czarnymi dziurami w ziemi. Idzie to ciężko, ale po kawałeczku się udaje. Ziemię dziobie szpadlem, darń wyciąga graczką. Powoli szykuje rządek pod fasolę, bób, groch. Ciekawe czy cokolwiek urośnie? Na bób i groch trochę późnawo, ale nie dało się wcześniej nic zrobić. Ogier najpierw musiał wyżreć trawę z ogródka, a Indianka musiała odpowiedzieć na 100.000 pism urzędowych... ;)

Ogier mimo, że ze dwa tygodnie bawił na ogródku, obijał się. Zamiast wyżerać trawę, latał wzdłuż ogrodzenia i wyciągał szyję ponad nim próbując dojrzeć pasące się na łące klacze. Oczywiście ryczał jak zarzynany dinozaur, bardzo wyrywając się do klaczy. Więc wyżarcie trawy zajęło mu duużo czasu. W dodatku przy ogrodzeniu tak ubił kopytami ziemię, że jest twarda jak beton. No tam to się szpadla na pewno nie wbije, co najwyżej kilof. Indianka górnikiem ani kamieniarzem nie jest i rozbijać ziemi kilofem nie ma zamiaru. Musiała porzucić swój zamiar posiana fasoli i grochu przy ogrodzeniu z powodu tej strasznie ubitej ziemi. Jeśli popada przez kilka dni deszcz, to ta ubita ścieżka się da skopać. Na razie nie ma szans.

Konie wokół siedliska wygoliły trawę do samej ziemi. Pora je przerzucić na sad. Zajmie to trochę czasu. Trzeba rozstawić nowy pastuch i doprowadzić do niego mocnotłukący prąd. A tu kolejna sterta wnerwiających spraw terminowych czeka na odpowiedź Indianki. Trzeba jakoś pogodzić zabiegi gospodarskie z papierami. Szkoda dnia na tę makulaturę, ale samo się nie zrobi. Indianka znów będzie musiała się wybić z ulubionego rytmu ogrodowego i wbić się w rozporządzenia, ustawy, przepisy itp. itd.

Taki los rolnika unijnego. Biurokracja unijno-rolnicza rośnie z każdym rokiem zabierając cenny czas rolnika i jeżąc się od zdradliwych pułapek prawnych tworzonych przez posłów i decydentów, którzy najwyraźniej rolników nie lubią, skoro im takie numery prawne co rusz wycinają. A rolnicy to rozproszona grupa zawodowa, która nigdy nie będzie się w stanie zjednoczyć by zawalczyć o swoje prawa tak jak to z powodzeniem udało się górnikom, stoczniowcom czy pielęgniarkom.

Rolnik jest, był i zawsze będzie na przegranej pozycji w stosunku do innych grup zawodowych. Współczesne szkoły rolnicze powinny uczyć nie tylko produkcji rolnej i hodowli zwierząt, ale i przepisów unijnych i krajowych, by rolnik umiał omijać te prawne rafy i sprawnie wokół nich lawirować, bo bycie rolnikiem we współczesnych czasach wymusza obszerną znajomość prawa unijnego i jego licznych przepisów, nakazów, zakazów, ograniczeń, wymogów, zaleceń i co tam jeszcze jajogłowi wymyślą by utrudnić życie rolnikom.

Narzuca się polskim rolnikom zachodnie normy, ale to w Wielkiej Brytanii wybuchła epidemia choroby wściekłych krów, to w Niemczech wyprodukowano i puszczono na rynek wieprzowinę z dioksynami, to w Niemczech dopiero co zmarło 20 osób zatrutych kiełkami skażonej bakteriami coli fasoli. Nasz kraj jest czysty i zdrowy, żywność najzdrowsza i najsmaczniejsza w całej Europie. To od nas Zachód powinien się uczyć, jak wytwarzać zdrową i smaczną żywność, a nie że paniczyki ze skażonej przemysłem zachodnioeuropejskiej wylęgarni chorób rozmaitych pouczają nas Polaków, jak mamy wytwarzać zdrową i smaczną żywność...  

wtorek, 31 maja 2011

Przyjmę sadzonki drzew owocowych

Indianka poniosła duże straty w swoim młodym sadzie i w związku z tym przyjmie sadzonki drzew owocowych.
Osoby posiadające zbędne sadzonki proszone są o kontakt za pośrednictwem emaila lub odnośnika "komentarz".
Korespondencja zawierająca emaile i inne dane osobiste zawarte w komentarzu będą ukryte dla publiczności.
Pozdrawiam,
Indianka

Dziadek Jędrek

Pan Dziadek Jędrek proszony o ponowny kontakt na Creative.Indianka (at) vp . pl w sprawie kóz.
Pozdrawiam,
Indianka

Promocja firmy budowlano-wykończeniowej

Wypromuję w internecie na moim blogu firmę budowlano-wykończeniową, która pomoże mi bezpłatnie lub na kredyt wykończyć parter domu. ZA DARMO wykonam także tej firmie internetową witrynę firmowo-reklamową w dwóch językach – w polskim i angielskim. Wykonam dokumentację fotograficzną z różnych etapów wykończeniówki. Bezpłatnie zajmę się zbieraniem zleceń dla tej firmy od innych inwestorów oraz sporządzaniem umów o wykonanie usług budowlanych.

Zajmę się także zamówieniami materiałów budowlanych i wykończeniowych oraz narzędzi dla tejże firmy oraz reklamacjami. Po prostu zajmę się marketingiem usług budowlanych firmy budowlanej oraz prowadzeniem jej biura. Mam doświadczenie zarówno w marketingu jak i prowadzeniu biura oraz biegłą znajomość języka angielskiego i maszynopisania. Mam doświadczenie w projektowaniu stron www i korespondencji emailowej. Ogólnie jestem oblatana w internecie od wielu lat, o ile mnie pamięć nie myli – od 15 lat.
Nie robię błędów ortograficznych ani stylistycznych. Piszę szybko i dobrze. Byłabym nieocenioną współpracownicą. Jeśli jest firma mocna w pracach fizycznych, a kulejąca w tym w czym ja jestem dobra – możemy nawiązać współpracę i nawzajem się uzupełniać z obopólną korzyścią.

Czekam na odzew i konkretne propozycje współpracy.

Pozdrawiam,
Indianka

Proszę o odpowiedź poprzez odnośnik „komentarze” lub na email: Creative.Indianka (at) vp . pl

NIE PYTAJ CO INDIANKA MOŻE ZROBIĆ DLA CIEBIE,
ZAPYTAJ SIEBIE CO TY MOŻESZ ZROBIĆ DLA INDIANKI... ;)
A ZAPRAWDĘ POWIADAM CI - BĘDZIE UZDROWIONA DUSZA TWOJA! :)))



Wakacjoremont

Wakacjoremont czyli przyjemne z pożytecznym :)
Indianka ani nie dostała dotacji unijnych z ARiMR, ani z Urzędu Gminy nie otrzymała wnioskowanego wsparcia na remont kuchni - jest bez grosza, bez środków do życia. Jednak dzielna kobita ani myśli się poddawać! :)

Jest lato, ciepło - pora na remont! Indianka chce co najmniej jedno pomieszczenie wyremontować tego lata i jeszcze tego lata zacząć wynajmować pokoje.

Potrzebuje pomocy w remoncie domu. Niestetu nie ma kasy, ale może zaproponować osobie lub osobom, które by się podjęły tego remontu - bony na przyszłe darmowe wakacje dla nich i ich rodzin oraz przyjaciół w jej domu i na jej pięknym, zacisznym gospodarstwie już po remoncie, lub pieniądze za usługę budowlaną lub wykończeniową z przyszłych zysków z agroturystyki na podstawie umowy o dzieło (o wykonaniu
usług budowlanych lub wykończeniowych z odroczonym teminem płatności).

Wierzy, że w tym czterdziestomilionowym narodzie znajdzie się ktoś, kto jej pomoże wyremontować starą, zdewastowaną chałupę. Zaczyna się lato, czas ucieka - trzeba działać.

Chętnych do remontu prosi się o kontakt na Creative.Indianka (at) vp . pl (zamiast "at" wpisać "@")

Okolica piękna, spokojna, cicha, w pobliżu stawy, jeziora, las. Już teraz
można przyjechać z rodzinami pod namiot lub campingiem, a po remoncie domu dla tych, którzy
pomogą Indiance bezpłatnie przy tym remoncie, w zamian również bezpłatnie użyczy pokoi z łazienkami na czas ich urlopu.

Zakres pomocy przy remoncie jak i zakres udzielonego na jej podstawie bezpłatnego urlopu będzie ściśle ustalony podczas szczegółowych negocjacji.

Indianka spodziewa się fachowej pomocy przy remoncie, bo sama ma zamiar potem świadczyć fachowe usługi agroturystyczne na wysokim poziomie.

Jeśli jest ktoś kto ma w sobie dobrą wolę, umięjętności budowlane i wykończeniowe oraz chęć działania i chciałby pomoc przy remoncie chaty biednej kobiety połączyć z pobytem w pięknym, urokliwym miejscu oraz jednocześnie zapracować na bony na przyszłe, darmowe urlopy na rancho, lub na wypłaty dywidend z przyszłych zysków z agroturystyki - zapraszam! :)

Wszelkie szczegóły do ustalenia emailowo lub na miejscu. Pomoc na podstawie umowy o dzieło, w której będzie określony sposób zapłaty - czy to bezpłatne bony urlopowe, czy też dywidendy z przyszłych zysków z agroturystyki. Będzie możliwość zamiany bonów na dywidendy i odwrotnie...

Dzielnych śmiałków z umiejętnościami wykończeniowymi i umiłowaniem pięknej mazurskiej przyrody - zapraszam! :)

Historia domu bez hipokryzji

Po opublikowaniu wczorajszego posta, Pani Gabriela poprosiła, by nie pisać w
internecie o poprzednich właścicielach gospodarstwa. Indianka się w
pierwszej chwili zgodziła, ale przemyślała sprawę i zmieniła zdanie.
Indianka i inni ludzie mają prawo znać historię jej domu i gospodarstwa -
jak żyło się tu dawniej. To nic zdrożnego. Po co to ukrywać, skoro i tak to
nie jest tajemnicą? Indianka nie znosi fałszu, obłudy i hipokryzji i mimo
protestów Pani Gabrieli, historia domu Indianki nie pozostanie tajemnicą,
ponieważ nigdy nią nie była! Pani Gabriela może się obrażać jeśli chce, ale
nie ma racji i kiedyś to zrozumie. Ponadto każdy, kto przybywa na
gospodarstwo Indianki, musi się liczyć z tym, że może zostać opisany na jej
blogu, jako że Indianka stara się wiernie relacjonować to co dzień powszedni
przynosi. Indiankę wnerwia, że lokalna ludność akceptuje sianie plotek za
plecami i przylepianie łatek, natomiast gdy się prawdziwe historie
publicznie naświetla - wielu plotkarzom gul skacze... ;))) To niech skacze.
Skoro mają odwagę za plecami Indianki pleść różności - to niech mają odwagę
zmierzyć się z faktami opisanymi online ;)) Miejscowi zwykli bezkarnie robić
różne karygodne rzeczy, ale gul im skacze, gdy się to opisuje :))) Jeden z
nich nawet się na Indiankę rzucił z pieściami i siekierą, gdy opisała jak
jego syn chamsko się do niej odniósł i dostawiał, a inny rąbnął jej kupę
drzewek i układał krzyże pod oknami domu sugerujące, że ma Indiankę chęć
zabić, gdy zgłosiła kradzież na policji. Ci ludzie nie znają słowa
"przepraszam". Gdy popełnią błąd - idą w zaparte i brną dalej.
Prymitywne, chamskie typy mają to do siebie, że nie widzą nic złego w swoich
występkach, natomiast nie potrafią zaakceptować opisów swoich grzechów.

Cała okolica dobrze pamięta poprzednich właścicieli gospodarstwa, miejscowi
często Indiankę o nich zagadują, wspominają ich, więc Indianka nie widzi nic
w tym nagannego, że pamięć o nich uwieczni na swym poczytnym blogu. Wszak to
prawda - Sznele i Labuskowie tu dawniej zamieszkiwali na gospodarstwie
Indianki. Pamięć o nich jest żywa u ludzi starszych, ale nowe pokolenie nie
zna poprzednich gospodarzy. Z takich małych rodzinnych historii składa się
historia całej Polski.
A o ile Indiance wiadomo, historia w Polsce już nie jest zakazana, a wręcz
wykładana w szkołach od podstawówki wzwyż. W związku z powyższym, wznawia
swojego wczorajszego posta:

Indianka miała niespodziewanych i niezwykłych gości. Mianowicie, w jej
skromne progi w odwiedziny zawitało małżeństwo z Niemiec. 50letnia Ślązaczka
z
rozrzewnieniem wspominała wakacje swojej młodości, które zwykła spędzać na
gospodarstwie Indianki - dawniej gospodarstwie Sznelów i Labusków.

Podobnie jak Indianka - wszystkie wakacje spędzała na wsi, tyle że w
przeciwieństwie do Indianki - spędzała je na Mazurach. Pani Gabriela była
gościem domu Sznelów i Labusków w każde wakacje od 11 do 25 roku jej życia,
więc dobrze pamięta jak tu było dawniej...

Indianka z ciekawością słuchała wspomnień Pani Gabrieli... o tym, że za
młodości kobiety, owe ponad 25 lat temu tu na tym gospodarstwie nie było ni
prądu, ni bieżącej wody, oraz tradycyjnie już - dojazdu do gospodarstwa
;))), że o internecie nie wspomnimy - gdyby w tamtych czasach był internet -
to komuna w kilka miesięcy by się rozpadła w drobny mak ;))).

W ówczesnych czasach zamiast prądu były tu lampy naftowe, a wodę brało się
ze studni...

Oczywiście nie było łazienek, a młodzież w wakacje spała na strychu stajni,
bo w domu na poddaszu straszył duch - ten sam duch, co i Indiankę we
współczesnych czasach nawiedzał manifestując swoją obecność głośnymi
krokami chłopskich nóg obutych w ciężkie buciory typu gumofilce... Te same
kroki słyszała ponad 25 lat temu Pani Gabriela, więc to duch stary,
zasiedziały od wielu lat. Pani Gabriela podejrzewa, że mógł to być duch
Bronka Sznela, który zmarł w kuchni na krześle. Widać w takich buciorach
chodził za życia i po śmierci mu to zostało.

Dom był skromny, bez wygód, ale pełen życia - mieszkała tu duża rodzina.

Pani Gabriela przeżyła tu wspaniałe chwile, poznała też swoją pierwszą
miłość... niejakiego Gałażyna... W tamtych czasach we wsi mieszkało więcej
ludzi... U sąsiada nie było stawów rybnych, a na potańcówki chodziło się do
domu Kapałów, gdzie była salka taneczna... Dzieci i młodzież pluskały się w
wodach rzeczki, która płynie przez ziemię Indianki... Wypoczynek był prosty
i bezpretensjonalny... Dawał mnóstwo radości przybyszom ze Śląska... Na
gospodarstwie było wiele krów, świń, był traktor i maszyny rolne oraz ziemi
było więcej o połowę... Gospodarstwo sięgało aż do żwirówki powiatowej
wiodącej do Sokółek i droga gruntowa wiodła także do żwirówki i tamtędy
rodzina wyjeżdżała z gospodarstwa na wieś lub do miasta. Zimą saniami, bo
inaczej się nie dało przez pole przejechać. Obecnie od kilku lat
właścicielem tego kawałka ziemi jest Karol Wąsewicz, a drogę gruntową, którą
dawniej przez pół wieku albo i dłużej jeżdżono na gospodarstwo Indianki -
zaorał i skasował odcinając Indiance dojazd do domu od strony północnej.
Indianka kiedyś go prosiła, by mogła przejechać tą gruntówką z klaczą do
krycia, bo była mokra wiosna, a od strony południowej potworne błoto
uniemożliwiało przejazd przyczepie konnej. W odpowiedzi na jej prośbę, Karol
Wąsewicz wziął koparkę i rozkopał drogę, a kilka miesięcy później całkiem ją
zaorał i zlikwidował. Klaczy nie udało się zawieźć do krycia i rok stała
jałowa generując straty Indiance. Wniosek taki, że Labusek, gdy sprzedawał
tę ziemię powinien był zabezpieczyć w umowie dojazd do gospodarstwa od
północy, to by taki Wąsewicz problemów potem nie mógł robić. No ale cóż -
nie zabezpieczył. Nie przewidział, jak ktoś komuś może potem utrudniać
życie.

Indianka sama gospodarzy na gospodarstwie, bo współcześni kawalerowie wolą
lekkie, beztroskie życie w mieście niż harówę na gospodarce. Natomiast 25
lat temu cała rodzina Szneli i Labusków zamieszkująca gospodarstwo
gospodarzyła. Siali zboże, sadzili ziemniaki... Mieli warzywnik przy
domu...
- Wspomina Pani Gabriela.

Natomiast teraz Pani Gabriela jest dzieciatą mężatką - powtórnie wyszła za
mąż za Włocha i oboje mieszkają w Niemczech...

Indianka pokazała kobiecie i jej mężowi stare zdjęcia, które zabezpieczyła
od zniszczenia. W 2002r. Indianka znalazła rozsypane zdjęcia w chlewiku, gdy
kupiła to gospodarstwo. Wiele, starych zdjęć. Tylko część ocalała -
większość była umaczana w błocie, zawilgocona i zniszczona, podeptana lub
podarta.

Stało się tak, gdyż po sprzedaży przez rodzinę Labusków tego domu młodej
parze z Łodzi, dom stał długo pusty i stał się łupem okolicznych
szabrowników i złodziei, którzy ten dom regularnie plądrowali i dewastowali
oraz urządzali sobie w nim libacje.

Po prostu ten dom to była prawdziwa melina, w której przyjeżdżający nad
stawy sąsiada wędkarze, po połowach urządzali sobie popijawy, dewastując i
niszcząc dom i to co w nim znaleźli. Nie uszanowali też i zdjęć poprzednich
właścicieli...

Pani Gabriela ze wzruszeniem oglądała te ocalałe zdjęcia z lat jej
młodości... Indianka obiecała, że je zeskanuje i wyśle jej emailem na
pamiątkę...

Indianka żałowała, że nie może zaproponować małżeństwu noclegu, ale
niestety - dom rozgrzebany remontem, niewykończony i nie nadaje się do
wynajmu...

Szkoda, bo Indianka bez kasy, chętnie by zarobiła parę złotych na remont i
dalsze inwestycje w gospodarstwo i przy okazji dowiedziałaby się więcej na
temat historii tego domu i ludzi tu ongiś żyjących...

No, ale obiecała Pani Gabrieli, że jak tylko uda się jej ten dom
doprowadzić do stanu używalności dla zagranicznych gości - na pewno się do
Pani Gabrieli
odezwie i zaprosi ją wraz z mężem na wakacje i wspomnienia dawnych lat...

poniedziałek, 30 maja 2011

Historia domu...

Pozostanie jego tajemnicą... ;)))

czwartek, 26 maja 2011

Padlina na łące

Indianka idąc drogą, zobaczyła, jak bezpańskie psy szarpią coś na łące sąsiada. Odgoniła psy i podeszła bliżej zobaczyć, co tak szarpią... Jej oczom ukazał się straszny widok - rozszarpane szczątki maleńkiego
cielęcia... Widać było, że nie żyło już od dłuższego czasu - od wielu dni, a może i tygodni... Wskazywał na to postępujący rozkład ciała i smród, który widać zwabił psy... Zwłoki były już częściowo zmumifikowane - wysuszone przez słońce...

wtorek, 17 maja 2011

Makulatura

Indianka tonie w stosach makulatury. Rok temu kupiła regały, aby to badziewie wreszcie ogarnąć, uporządkować. Z grubsza uporządkowała, posegregowała, pozakładała teczki tematyczne, opisała je i stara się mieć wszystko w należytym porządku. Usprawniła swoją wydajność biurową poprzez zakup nowego drukarko-kopiarko-skanera. Wreszcie udało się jej uruchomić skaner.
Ma w zasadzie już prawie wszystko by prowadzić sprawną korespondencję z różnymi instytucjami i osobami. Brakuje czasu, tuszu i pieniędzy.
Na szczęście ma internet, który umożliwia jej jako tako sprawne realizowanie tejże korespondencji mimo braku tuszu na wydruki i pieniędzy na znaczki pocztowe.
Internet słabo chodzi i ostatnio zawodzi, ale Indianka pracuje nad tym, by działał sprawniej.
 
Jest wiosna, pora siewu warzyw i porządków w obejściu, pora na budowę ogrodzenia, pora na dosadzenie drzewek - ale Indianka musi siedzieć w domu i przerabiać makulaturę. Na półkach leżą stosy pism terminowych czekających na odpowiedzi. Indianka próbuje pismo po piśmie analizować i odpowiadać na nie. Kilka wysłała, kilka czeka na załatwienie. W dodatku niektórzy lokalni ludzie złej woli dostarczają Indiance nowych problemów. Znajomy znawca lokalnego środowiska mówi, że te niektóre lokalne typy to złośliwe i mściwe skurwysyny, które nie przepuszczą okazji, by dokopać idealistycznej Indiance, tak ich razi jej prostolinijność, szczerość i wysokie ideały, których nie rozumieją, bo są zbyt przyziemni i zbyt głupi na to by je rozumieć... No cóz - trzeba sobie jakoś radzić z tymi typami... Indianka, gdy przeprowadzała się na Mazury, nie miała pojęcia, że tu taka mafia i korupcja rozwinięta... Szkoda życia na walkę z wiatrakami, ale Indianka nie pozwoli się byle komu gnoić...
 
Indianka stara się sprostać licznym wyzwaniom samotnego prowadzenia gospodarstwa... Gospodarstwo od początku nie dofinansowane, brak kasy na podstawowe potrzeby... Brak kasy na zaplanowane inwestycje... :(
 
Leci już 9 rok walki o przetrwanie. Walki o urentownienie gospodarstwa, o zdobycie źródła dochodu... Już niewiele brakuje do urentownienia, ale ciągle brakuje. Odebranie dotacji przez ARiMR pokrzyżowało plany.
Za dużo tych kłód pod nogi samotnej osoby ciężko harującej na gospodarce od lat. Brak dotacji to brak możliwości skończenia remontu domu pod agroturystykę, która ma przynosić dochód.
Także nie ma za co kupić traktora i osprzętu do pielęgnacji sadu, pastwisk i robienia siana na zimę. Nie ma za co ogrodzić się przed lokalnymi szabrownikami i zwierzętami nachodzącymi ziemię Indianki...
 
Tyle lat ciężkiej pracy, wyrzeczeń i taki cios... cios za ciosem... Ile trzeba mieć w sobie nienawiści by tak szkodzić samotnej, bezbronnej kobiecie...? :((( Co to za ludzie tutaj mieszkają??? Skąd w nich tyle podłości? :(((
 

wtorek, 10 maja 2011

Wsiowe zagryziaki czyli przepychanki na drodze

Sąsiadujący wieśniak od lat szykanuje Indiankę. Wsiowy matoł nie umie pojąć, ze Indianka ma prawo do sprawnego dojazdu do gospodarstwa i ze musi taki mieć.
 
Indianka przed laty uprosiła Gminę, by wyżwirowała odcinek drogi na kolonię, na końcu której mieszka Indianka. Przyjechały ciężarówki ze żwirem. Niestety, ani jedną łopatą żwiru nie posypano ani jednej dziury na odcinku 500 metrów – odcinku końcowym, na końcu którego znajduje się wjazd na gospodarstwo Indianki. Za to wieśniakowi wysypano dwie ciężarówki żwiru wprost na jego prywatne podwórko. Ciężarówkę żwiru wysypano także na drugie podwórko, przy którym znajduje się dacza, podobno jakiegoś policjanta z Suwałk. No, na dziury w drodze już nic nie starczyło.
 
No, ale wieśniakowi takie antysąsiedzkie działanie nie wystarczyło. Traktorem zaorał drugą drogę, którą Indianka na skróty jeździła do sklepu do sąsiadującej wioski.
 
Pieprznięty wieśniak w ten sposób zaorał drogę, ze wyorał słupki graniczne.
Następnie wsadził w drogę kilka szybkorosnących badyli wierzby, tak, by zwęzić światło pasa drogi, która wg planów ma w tym miejscu 6 metrów szerokości. Z 6 metrów zrobił 3 metry. W ten sam sposób w drogę wbił swoje słupki, tak, by równarka równając drogę nie mogła jej poszerzyć do wymiarów umożliwiających swobodne mijanie się dwóch samochodów. Matoł skasował tez miejsce na rowy odwadniające, bo tam, gdzie one by wypadały postawił słupki jego ogrodzenia.
 
Rok temu, gdy Gmina wzięła się za odkrzaczanie totalnie zarośniętej drogi pod lasem, synalek wsiowego zagryziaka wezwał policję, by utrudnić prace konserwacyjne na drodze. W związku z tym z drogi nie wycięto wszystkich sterczących drzew, gałęzi i krzaków, bo synalek i jego matka awanturowali się, ze to rzekomo ich drzewo, co okazało się kłamstwem. Niestety, całe te bzdetne zamieszanie wypłoszyło robotników interwencyjnych, którzy nie oczyścili drogi do końca, tak jak to było zaplanowane.
Na drodze m.in. zostało stare, spróchniałe, rozpadające się drzewo z majtającą się ogromną gałęzią, która niebezpiecznie sterczy na środku drogi.
 
Teraz, w wielką sobotę świąt Wielkanocnych, wsiowy warchoł samowolnie wkopał betonowy słupek graniczny (bez pomiarów geodezyjnych i bez udziału uprawnionego geodety) na drodze na wprost wjazdu do gospodarstwa Indianki oraz przyciągnął łańcuchami podczepionymi do ciągnika dwa potężne głazy i złośliwie je umieścił na wprost wjazdu do gospodarstwa Indianki.
 
Mało tego, jego samica bezczelnie przestawiła pastuch Indianki graniczący z drogą.
To nie pierwszy raz, ze babsztyl wpieprza się Indiance w pastuch i na jej pole.
Indianka ma z takimi chamami do czynienia od lat.
Indianka musi codziennie sprawdzać, czy jej ogrodzenie stoi na swoim miejscu, bo baba w ten sposób pastuch Indianki przestawia, ze gdy będzie jechać równarka – zniszczy drzewka owocowe, które na skraju pola ma posadzone Indianka.
 
Indianka zgłosiła sytuację na policji, ale policja nie okazała się pomocna. Podobnie, jak nie była pomocna przy kradzieży drzewek z pola Indianki. Indianka jest przekonana, ze to właśnie rodzina wsiowego matoła okradła Indiankę z drzewek. Okradli na złość, tak jak na złość odstawiają szopki z drogą, pastuchem, żwirowaniem itd.
 
Indianka zgłosiła sytuację w Gminie, jak na razie bez odzewu. Indianka nie wie do kogo się zwrócić o pomoc, bo ma dosyć użerania się z miejscowymi chamami. Do kogo się udać...?

poniedziałek, 9 maja 2011

Indiańska lodówka

Indianka otworzyła lodówkę i krzyknęła: "żarcie?!"
A lodówka odpowiedziała: "żarcie, żarciee, żarcieee, jakie żarcie???!" ;)))