Wąwóz

Ja chcę powiedzieć, że jest w naszym kraju garstka zapaleńców, którzy porzucili wygodne miejskie życie na rzecz twardego życia na wsi – to są rolnicy z powołania, którzy mają w sobie wiele cennych inicjatyw i tych ludzi trzeba wspierać, a nie im utrudniać życie i zwalczać. A tak podstawowa rzecz jak droga do gospodarstwa, zwłaszcza gospodarstwa planowanego jako agroturystyczne – musi być w dobrym stanie, bo żaden potencjalny agroturysta z Warszawy nie będzie ryzykował naderwania sobie zawieszenia na potężnych wertepach.

Wąwóz jest piękny i nadaje się na romantyczne spacery, ale niestety nie do jazdy samochodami osobowymi i busami - gałęzie rysują karoserię, a nierówności drogi zagrażają zawieszeniom. Tutaj akurat jest pełnia lata i wąwóz wysechł, koleiny się zasklepiły, ale wystarczy kilka dni deszczu i glina uniemożliwia przejazd. Jeszcze z góry można z trudem zjechać, ale pod górę to już nie da rady.

Ja tego nie rozumiem, dlaczego, skoro w całej gminie są drogi konserwowane i remontowane, ten odcinek przed moim gospodarstwem jest ustawicznie pomijany corocznie od 6 lat.


To fakt, że nasza Wójt rządzi już chyba czwartą kadencję i układy gminne są ustalone i okrzepłe.
Spokrewnionym czy zaprzyjaźnionym rolnikom drogi się robi, obcym – nie. Zasiedziałym rolnikom się pobłaża, nowym - nie. Bamber, który przez 5 lat użytkował ten pas drogi od północy powinien być obciążony za jej użytkowanie zgodnie z prawem. Urząd Gminy zaniechał tego narażając budżet gminy na straty rzędu 7500zł, nie licząc kary grzywny za nielegalne użytkowanie pasa drogi gminnej przez samowolnego warchoła.


7500zł to jest tyle ile wystarczy na remont tego końcowego odcinka drogi gminnej przed moim gospodarstwem od południa mojego gospodarstwa. Gdyby Urząd Gminy ściągnął te pieniądze od zachłannego bambra – to by miał na remont drogi od południa. Są też małe granty do 5.000zł na małe projekty. Wąwóz jest na tyle ładnym miejscem, że warto w niego zainwestować podnosząc walory turystyczne mojej wioski. Sęk w tym, że jest tu potrzebna dobra wola Urzędu Gminy.


Tymczasem gdy ja zachodzę do Urzędu Gminy, to ustawicznie słyszę, że nie mają pieniędzy na remont tego końcowego odcinka. Robią wszędzie remonty dróg w całej gminie, konserwują po kilka razy do roku te same odcinki, a nigdy „nie mają pieniędzy” na ten kawałeczek przed moim gospodarstwem.

Ten wąwóz jest za wąski i za bardzo zakrzaczony, by nim swobodnie jeździć czymkolwiek.

Nawierzchnia jest gliniasto-kamieniasta, nierówna. Tutaj samochody osobowe do mnie jadące uszkadzają sobie podwozia, rysują lakiery, grzęzną w glinie, obijają sobie podwozia o sterczące kamienie.


Ten właśnie wąwóz trzeba poszerzyć - ściąć skarpy, wyrównać,zrobić odwodnienie co najmniej z jednej strony,drogę wyżwirować, wybrukować kocimi łbami której w mojej okolicy nie brakuje,

ściany wewnętrzne wąwozu wymurować kamiennym murem aby się nie osypywały na drogę po ścięciu skarp. W te ściany wstawić dreny, aby woda ze ścian wąwozu mogła spływać kanałami odwadniającymi wykonanymi w nawierzchni drogi. Przed ścinaniem skarp wąwozu należałoby wyciąć krzaki porastającej jego pobocza no i dokładnie wymierzyć geodezyjnie jak przebiega droga, czy aby który z sąsiadów nie zajął drogi, bo droga w planach ma 6 metrów szerokości (pas drogi ma 6 metrów szerokości). a może też okazać się, że planowa droga nie biegnie wąwozem tylko obok, dlatgo najpierw pomiary geodezyjne powinny być wykonane.

Ten wąwóz należy wyremontować i umocnić tak by nadawał się do jazdy cały rok, a jednocześnie zachować jego walory krajobrazowe. Kamienia na Mazurach jest pod dostatkiem, kilka kilometrów dalej jest kopalnia żwiru i kamienia.Poza tym każdy gospodarz na swojej ziemi ma sterty niepotrzebnych kamieni które może oddać na wybrukowanie tego wąwozu.

Wystarczy zajechać i załadować. W ścianie tego wąwozu można by wmurować kamienną tablicę pamiątkową mówiącą parę istotnych faktów o wsi i jej mieszkańcach. Na skarpach wąwozu można by posadzić eleganckie iglaki i byliny wieloletnie by ten wąwóz stał się piękną ozdobą wsi i podniósł jej walory turystyczne.

Są małe granty do wysokości np. 5.000zł - myślę że by to wystarczyło na remont i upiększenie tego wąwozu.

Moja wioska

Moja wioska, to maleńka liczebnie jeśli idzie o mieszkańców, a rozległa jeśli idzie o obszar, osada wiejska. Czukty składają się z luźno rozrzuconych wśród pagórkowatych pól i pastwisk kolonii. Na koloniach swoje siedliska mają poszczególne gospodarstwa. Praktycznie co kolonia, to inne gospodarstwo. Siedliska sąsiadujących gospodarstw są oddalone od siebie o setki metrów. Ja z mojego gospodarstwa widzę dachy 5 pobliskich siedlisk. Tylko w głównych Czuktach znajduje się kilka domów wiejskich stojących w zabudowie szeregowej tak zwanej ulicówce, pozostałe domy wiejskie znajdują się właśnie na oddalonych od Czukt o setki metrów, a nawet kilometry koloniach. Moja kolonia znajduje się 1,5km za wsią, a mój dom stoi w sercu gospodarstwa mego i znajduje się 2km od głównych Czukt.

Moja wioska to piękna osada wiejska, niezwykle malowniczo położona, o zachowanej jeszcze staromazurskiej (pruskiej) zabudowie kamienno-ceglano-dachówkowej. Obszar wioski obfituje w urzekające krajobrazy.

O każdej porze roku rozległe pastwiska i pola wioski tchną spokojem. Wiosną i latem łąki i zagajniki rozbrzmiewają intensywnym śpiewem dziesiątków gatunków ptactwa, a na pastwiskach pomrukuje głównie mleczne bydło. Ponieważ jest tu dużo wody w postaci kanałów melioracyjnych, strumyków, rzeczek, oczek wodnych i stawów – na duże odległości roznoszą się te dźwięki, także ja na swoim podwórku słyszę jak u sąsiada posiadającego siedlisko kilometr ode mnie pieje kogut lub ryczy bydłująca krowa, czy szczeka pies. Niekiedy nawet słychać podniesione głosy czy nawoływania gospodarzy.

Moja wioska to miejsce piękne zarówno pod względem przyrodniczym jak i architektonicznym.
Odpowiada mi jej także wybitnie rolniczy charakter - hoduje się tu głównie bydło mleczne.
Jeden gospodarz zajmuje się hodowlą ryb, a ja zajmuję się wszystkim po trochu: hoduję konie, krowy, kozy, kury, króliki i zakładam ekologiczny sad w tym roku. Gospodarstwo prowadzę metodami ekologicznymi. Moje gospodarstwo to jedyne ekologiczne gospodarstwo w tej wsi.

Blog Indianki

Witaj Mamo! :)))
Cieszę się, że podoba Ci się mój blog... To Ty mnie uczyłaś kiedyś pisać pierwsze wypracowania i dzięki Tobie zawsze sobie z nimi świetnie radziłam :) Natomiast ten blog faktycznie jest jednocześnie wprawką do napisania powieści, do której się przymierzam od lat. Jako 11-letnia dziewczynka zaplanowałam sobie, że gdy skończę 30 lat napiszę opasłą, frapującą powieść.
Ten blog to jednocześnie mój warsztat pisarski, który ma na celu udoskonalenie i rozwinięcie moich literackich zdolności. Wszak każdy diament jak i talent wymaga szlifowania, by błysnąć w pełnej krasie...

Pomysł z pisaniem dziennika jako takiej właśnie wprawki podsunął mi pewien rzecznik prasowy, który przychodził do mnie na korepetycje z języka angielskiego kilka lat temu jeszcze przed wyjazdem z miasta, gdy mu się zwierzyłam z moich planów, ale skarżyłam na brak czasu by zasiąść do właściwego pisania.

Ten blog pełni kilka funkcji: podnosi mnie na duchu i upewnia, że to co robię ma sens i warto, działa jako mój warsztat pisarski szlifujący moje umiejętności wypowiadania się w piśmie, dostarczy mi materiału do szeregu opowiadań, powieści i scenariuszy, pomaga mi przypomnieć sobie istotne zdarzenia do zeznań w sądzie w sytuacjach gdzie złamano wobec mnie prawo np. przy szczuciu kóz czy kradzieżach (np. ostatnio kradzież linki), stanowi platformę komunikacyjną z resztą narodu, dzięki temu, nie czuję się tutaj tak bardzo zapomniana i odizolowana. Dzięki temu blogowi mam kontakt z wieloma sympatycznymi osobami.

Pierwsze opowiadanie w zasadzie już napisałam kilka lat temu, tyle że w języku angielskim, w czasach, gdy studiowałam anglistykę.

Jednak jestem rodowitą Polką i moja polszczyzna jest znacznie obszerniejsza i bogatsza niż angielszczyzna i jako Polka powinnam pisać po polsku. Gdy już napiszę po polsku kilka opowiadań – potem samodzielnie je przełożę na angielski, no chyba, że napiszę kilka opowiadań od razu w języku angielskim. Why not :) Ale najpierw w języku polskim będę pisać. Tak chcę. Tak wypada. Jestem patriotką polską.

Kuruję się

Łykam antybiotyk co 8 godzin i inne przepisane leki. Wygrzewam się. Jestem głodna. Coś muszę sobie zrobić do jedzenia. Może naleśniki z serem.

Obrządek z pomocą zwierzyny

ufff... dzisiaj to słaba jestem niesłychanie, ale nie było wyjścia - trzeba było zająć się zwierzyną...

Zrobiłam obrządek, ale nie doiłam krów - dopuściłam byczki do krów i to byczki wydoiły krowy za mnie... Kozy wydoiłam ja. Potem powrót do łóżka. Nie zrobiłam obiadu i nie mam już chleba, ale jutro się tym zajmę. Dziś wygrzewam się w łóżku.

Jak Urząd Gminy dba o młodego rolnika

Ponad 6 lat temu kupiłam za gotówkę gospodarstwo we wsi Czukty w Gminie Kowale Oleckie na Mazurach Garbatych i wprowadziłam się z całym dobytkiem do mojej posiadłości, po to by zająć się hodowlą koni, agroturystyką, by założyć piękny ogród i wyrabiać swojską, zdrową żywność. Po to, by spokojnie żyć w zgodzie z naturą. To co robię, to robię z pasji, z miłości do ziemi i zwierząt oraz fascynacji tradycyjną wsią polską. Moi Dziadkowie pochodzili z Siemiatycz na Podlasiu, a po II Wojnie Światowej osiedlili się na maleńkim gospodarstewku we wsi podszczecińskiej, obecnej luksusowej dzielnicy Szczecina - Warszewie. To właśnie u Dziadków na Warszewie zostałam zarażona miłością do ziemi, przyrody, zwierząt i sielskiego stylu życia.

Mój Dziadek przed II wojną służył w Kawalerii Polskiej. Także pod Szczecinem zawsze trzymał konie – jednego lub dwa. Na tej wsi podszczecińskiej czułam się najszczęśliwsza – kochana i rozumiana. Nadal pamiętam smak babcinych frykasów – warzyw z własnego, bogatego ogrodu np. smakowitych, soczystych pomidorów, smak jaj od własnych wybieganych na podwórku kur, własnoręcznie przyrządzonych kiełbas i wędlin z mięsa dziadkowych wieprzków. To było piękne. Babcia wiele opowiadała mi też o ich dawnym życiu na Podlasiu. Te obrazy tak głęboko zapadły mi w sercu, iż gdy już jako dorosła, samodzielna osoba mogłam sobie na to pozwolić – zaryzykowałam moje ówczesne wygodne miejskie życie w mieście i rzuciłam się na głęboką wodę przyjeżdżając w zupełnie mi obce miejsce na dawnej Suwalszczyźnie, w rejon zwany Mazurami Garbatymi. Czar miejsca urzekł mnie i zawojował całkowicie i ten czar i urok rekompensował mi niedostatki.


Gdy tu jechałam, wiedziałam, że nie będzie łatwo, bo pieniędzy ledwo starczyło na zakup gospodarstwa i części materiałów wykończeniowych i budowlanych koniecznych do remontu zdewastowanego i rozszabrowanego domu wiejskiego. Niestety banki ku mojemu zaskoczeniu nie udzieliły kredytu inwestycyjnego, nie uznając zakupu gospodarstwa jako mego wkładu własnego w przyszłą działalność hodowlaną i agroturystyczną, a nieco później także ARiMR nie przyznała dopłaty 50.000zł dla Młodego Rolnika na zagospodarowanie się (miałam gospodarstwo kilka miesięcy dłużej niż przewidują durne przepisy), ale wierzę w to co robię i jestem pracowita, więc jakoś przetrwałam te pierwsze 6 lat ciężko fizycznie pracując, mimo braku finansów na zakup maszyn rolniczych. Za niewielkie dopłaty unijne należne mojemu gospodarstwu kupiłam zwierzęta hodowlane, ale niestety, nadal nie stać mnie na zakup ciągnika i niezbędnych maszyn rolniczych oraz na skończenie remontu domu pod agroturystykę. Co roku całe moje niewielkie dopłaty idą na zakup drogich pasz i nic mi nie zostaje. Jest mi bardzo ciężko. Gwoździem do trumny jest brak dojazdu do gospodarstwa. Jakakolwiek działalność nie ma tu szans na powodzenie, dopóki droga gminna przed moim gospodarstwem nie będzie przejezdna.

Normalne funkcjonowanie mojego gospodarstwa stale utrudnia problem z dojazdem do niego
– droga przed moim gospodarstwem jest nieremontowana i niekonserwowana od lat, mimo moich licznych podań i próśb skierowanych do Urzędu Gminy. Gmina lekceważy problem z drogą gminną przed moim gospodarstwem. Kierownik Wydziału Dróg Urzędu Gminy Kowale Oleckie – Krzysztof Locman, uważa, że wystarczy trochę podremontować drogę do sołtysowej, a dalej do mnie już nie trzeba. Uważa, że moje gospodarstwo ma mniejsze prawa, niż inne gospodarstwa w tej gminie i regularnie mnie zbywa, gdy upominam się o remont czy konserwację odcinka leżącego przed moim gospodarstwem.

Poprzedni właściciel mego gospodarstwa dojeżdżał do gospodarstwa śródpolną drogą gminną od północy.
Gdy jego sąsiad Tomasz Sawicki dowiedział się, że poprzedni właściciel mojego gospodarstwa wystawił gospodarstwo na sprzedaż – zachłannie zagrodził pas szerokości 50 metrów na odcinku długości niemal 500 metrów nie należącej do niego ziemi w tym pas drogi gminnej, po czym użytkował ten pas przez szereg kolejnych lat, a na samej drodze wykopał potężny jar, by nikt tamtędy nie mógł przejechać.


Wzdłuż tej zagrodzonej drogi gminnej biegła jednak wyjeżdżona druga droga polna, którą można było nadal dojechać do gospodarstwa jeszcze przez 2-3 lata dopóki nie kupił ziemi na której ona leżała nowy właściciel.
Wcześniej, poprzedni właściciel tego gospodarstwa na którym ta droga leżała, nie robił problemów z przejazdem, tym bardziej, że była to droga zwyczajowo wyjeżdżona od lat przez miejscowych. Jednak nowy właściciel - Karol Wąsewicz - rozkopał tę drogę, by nikt nie mógł nią przejechać.


Tak więc dojazd do mojego gospodarstwa od północy został całkowicie odcięty. Pozostała droga gminna od południa mojego gospodarstwa. Była ona od samego początku w zdziczałym stanie – zarośnięta, wąska, gliniasta, wertepiasta. Na coroczne i liczne moje wnioski i podania została częściowo poprawiona, ale nie ten 700 metrowy odcinek przed moim gospodarstwem, lecz dużo wcześniej na odcinku od wsi Czukty do przedostatniego domu należącego do męża obecnej sołtysowej Czukt. Nawet prywatne podwórko sołtysowej Naruszewiczowej wyżwirowano gminnym żwirem, ale ani jedna łopata żwiru nie poszła na głębokie koleiny pełne wody znajdujące się na drodze gminnej przed moim gospodarstwem. Odcinek od sołtysowej do mojego gospodarstwa pozostał nietknięty. Nic tu nie jest poprawiane od lat. Dodam, że jest to wyjątkowo trudny odcinek: znajduje się na nim wąski, gliniasty wąwóz, pełny wyłażących podczas deszczów z gliny kamieni, wąwóz gęsty od sterczących z obu skarp wąwozu gałęzi, a za wąwozem droga polna pozbawiona rowów odwadniających. Ten właśnie odcinek drogi od domu sołtysowej do wjazdu na moje rancho jest zupełnie nieprzejezdny przez większość roku.

Końcowy odcinek tej drogi wiodący od sołtysowej do mego gospodarstwa tj. ok. 700 metrów pozostał nietknięty do dziś dnia, mimo, że już idzie 7 rok jak tu mieszkam i prowadzę gospodarstwo. W tym właśnie wąwozie niejeden samochód osobowy uszkodził sobie miskę olejową, w tym właśnie wąwozie niejeden samochód ugrzązł i nie mógł podjechać pod górę ślizgając się w lepkiej glinie, w tym wąwozie niejeden samochód porysował sobie karoserię sterczącymi z dwu stron gałęziami niewycinanymi od lat krzaków.


Wąwóz wymaga wycięcia krzaków, poszerzenia drogi poprzez ścięcie skarp, umocnienia kamiennymi ścianami wewnętrznych skarp wąwozu by ziemia nie osypywała się na drogę, wstawienia dren odwadniających w tenże ściany aby umożliwić odpływ wód opadowych ze skarpy do rowów odwadniających, wykonania rowów odwadniających wzdłuż drogi z obu jej stron, wyżwirowania drogi, wyrównania nawierzchni i ułożenia bruku. Bez tych niezbędnych prac wąwóz nadal pozostanie nieprzejezdny przez większość roku, a zwłaszcza w deszczowe okresy. Dalszy odcinek poza wąwozem wymaga równania, żwirowania, wykonania rowów odwadniających wzdłuż drogi gminnej, które zapobiegną staniu wody na drodze.


Pieniądze na ten cel Urząd Gminy może pozyskać ściągając z bambra zaległe należności za nielegalne użytkowanie przez ok. 6 lat gminnego pasa drogi. To by było ok. 7500zł. Urząd Gminy może też postarać się o mały grant na zagospodarowanie terenu zielonego jakim jest urokliwy wąwóz. Grant w wysokości 5.000zł.
Urząd Gminy może połączyć siły organizowanego właśnie kursu brukarskiego i urządzić warsztaty brukarskie dla jego uczestników w tymże wąwozie wykorzystując siły uczestników, do wybrukowania wąwozu.


Przedewszystkim jednak jest też coś takiego jak gminny fundusz na remont i konserwację dróg. Ponadto kamienia na Mazurach nie brakuje – jest czym brukować. Kilka kilometrów od mojej wsi jest potężna żwirownia w której można zaopatrzyć się w kamienie. Ponadto, wielu gospodarzy posiada na swych polach kamieniska – wystarczy podjechać ciągnikiem z przyczepą i załadować ten budulec za darmo.


Po prostu jeśli Urząd Gminy by chciał, to znalazł by niejeden sposób, aby problem końcowego odcinka drogi gminnej w Czuktach naprawić.


Tymczasem moje podania i prośby by poprawiono ten odcinek pozostają bez reakcji ze strony Urzędu Gminy. Nic tu nie jest robione od lat. Droga gminna przed moim gospodarstwem nadal jest nieprzejezdna przez większość roku uniemożliwiając tym samym normalne funkcjonowanie gospodarstwa. Nie mam maszyn rolnych - muszę kupować paszę. Są wielkie problemy z dowiezieniem po tej drodze siana, słomy, zboża, problemy ze sprzedażą byczków, koźląt, jaj, mleka koziego, serów, zdrowej żywności, że nie wspomnę o ogromnych trudnościach w dowiezieniu na gospodarstwo zakupów z miasta czy materiałów budowlanych.


Moje gospodarstwo ponosi dotkliwe straty z powodu uchylania się Urzędu Gminy od wywiązywania się z jej ustawowego obowiązku dbania o stan dróg do niej należących, a ja sama mam utrudniony dostęp do świadczeń zdrowotnych takich jak pogotowie medyczne, a moje zwierzęta do świadczeń inseminacyjnych i weterynaryjnych. Nie mam samochodu – często korzystam z usług firm kurierskich i poczty – kurierzy i listonosze mają zawsze problem z dojazdem, skarżą się na ustawicznie fatalny stan drogi.


W 2002 roku straciłam pięknego, rasowego psa – weterynarz nie dojechał do chorego zwierzęcia z braku dojazdu. W 2005r. straciłam możliwość pokrycia klaczy – samochód z przyczepką konną nie był w stanie wyjechać przez ten gliniasty wąwóz – klacz stała rok jałowa – straciłam możliwość pokrycia klaczy. Rok temu – ten sam problem z kryciem klaczy. W zeszłym tygodniu małżeństwo rolników z Nowinki nie było w stanie przejechać tą drogą by dostać się na moje gospodarstwo – straciłam okazję sprzedania byczków. Przyszli, obejrzeli moje mięsne byczki - spodobały się, dogadaliśmy się co do ceny – ale nie dojechali swoim busem z przyczepką konną i musieli zrezygnować. Boksowali dwie godziny w błocie przed gospodarstwem, zanim się jakoś wydobyli z błota drogi gminnej.

W tym tygodniu w tym błocie na drodze gminnej znowu zakopał się kurier. Jakoś cudem udało mu się wyjechać. Ale w czwartek 12 marca 2009r. karetka pogotowia nie była w stanie dojechać do mojego gospodarstwa – musiałam sama słaniając się na nogach przejść o własnych siłach do karetki pogotowia kilometrowy odcinek drogi gminnej, bo na tej drodze przeszkoda w postaci potężnej, szeroko rozlanej kałuży uniemożliwiała dojazd do mojego gospodarstwa. Woda na drodze stoi, bo nie ma rowu odwadniającego.

Tym razem doszłam o własnych siłach. A jeśli zachoruję poważniej niż wczoraj? A jeśli od szybkości udzielonej mi pomocy będzie zależało nie tylko zdrowie, ale i życie moje? Czy ten bezduszny Urząd Gminy chce mieć moje życie na sumieniu?

Nie wiem co gorsze – czy to, że Urząd Gminy ryzykuje moim życiem, czy to, że przez Urząd Gminy Kowale Oleckie w 2007 i 2008r. straciłam możliwość wykonania płyty obornikowej i sprowadzenia zbiornika na gnojówkę. Mimo moich próśb i podań o poprawienie stanu drogi, która absolutnie nie nadaje się do przejazdu dla ciężkiego sprzętu typu gruszka z betonem czy tir ze zbiornikiem na gnojówkę, Urząd Gminy nie zrobił nic, aby stan drogi poprawić, w wyniku czego poniosłam stratę w wysokości 20.000zł – tyle dopłat unijnych straciłam przez Urząd Gminy Kowale Oleckie. To nie jest koniec strat z tytułu dopłat unijnych. Brak tejże płyty i zbiornika na gnojówkę uniemożliwi mojemu gospodarstwu korzystanie z innych programów unijnych współfinansowanych przez Unię Europejską, które za warunek stawiają posiadanie takowej płyty i zbiornika. Moje gospodarstwo nadal nie będzie mogło zagospodarować się i stać się rentowne i zarobić na siebie i na mnie. Urząd Gminy poprzez zaniechanie swoich obowiązków wobec mnie jako podatnika podatku rolnego bezpośrednio wpłynął na zahamowanie zagospodarowania i rozwoju mojego gospodarstwa.
W ten sposób Urząd Gminy działa na szkodę mojego gospodarstwa.


W ten sposób Urząd Gminy Kowale Oleckie “dba” o młodego rolnika, w ten sposób Urząd Gminy “ułatwia” start i zagospodarowanie się młodemu rolnikowi. Urząd Gminy ani nie wywiązuje się ze swoich ustawowych obowiązków dotyczących remontów i konserwacji dróg, a moje gospodarstwo na tym traci.


Artykuł na Pierwszym Portalu Rolniczym:
http://www.ppr.pl/artykul.php?id=153275&dzial=3988

Pogotowie medyczne

Wczoraj rano poczułam się na tyle chora i osłabiona, że postanowiłam wezwać pogotowie. Wpierw wahałam się czy wezwać karetkę, bo obecnie droga gminna przed gospodarstwem jest nieprzejezdna. Przez 6 lat, jak tu mieszkam, nie wzywałam nigdy karetki z uwagi na fatalny dojazd, oraz z uwagi na to, że przerwałam płacenie składek KRUS z powodu braku dochodu. Myślałam, że byłam nieubezpieczona. Ostatnio spłaciłam całe 6letnie zobowiązanie wobec KRUS w kwocie 6.000zł i starałam się o umorzenie odsetek od tej kwoty, z racji tego, że w ciągu tych 6 lat kilkakrotnie chorowałam, a nie korzystałam ze świadczeń zdrowotnych oraz miałam wypadek i byłam niepełnosprawna przez 8 miesięcy, a nie starałam się o odszkodowanie czy umorzenie składek co z racji wypadku mi się należało, jak też w ostatnich sześciu latach ponosiłam straty na gospodarstwie. Ponadto usłyszałam, że pewnemu rolnikowi będącemu w podobnej do mojej sytuacji oddział KRUS Suwałki umorzył samoistnie odsetki od sumy składek, gdy ten spłacił całe zobowiązanie.

Ja też spłaciłam całe zobowiązanie, ale mnie oddział KRUS Olecko nie umorzył samoistnie odsetek od tej kwoty. Musiałam napisać podanie o to. Kazano mi dostarczyć dowody na potwierdzenie moich słów i mimo, że dostarczyłam stertę dokumentów – kierowniczka nie umorzyła całej kwoty odsetek tj. 2200zł, lecz tylko jej małą część ok. 250zł, mimo że kierownik oddziału KRUS ma prawo umorzyć rolnikowi do 3.000zł odsetek.

Na moje zażalenie na tę decyzję, pani kierowniczka oddziału KRUS Olecko bezdusznie i głupawo odrzekła, że „trzeba było korzystać ze świadczeń. To pani wina, że mieszka pani w miejscu niedostępnym dla karetki. To pani strata, że pani nie korzystała ze świadczeń zdrowotnych. Ja pani całych odsetek nie umorzę.”

To nie jest żadna moja „wina” ani mój „wybór” czy „strata” że Urząd Gminy Kowale Oleckie nie wywiązuje się ze swoich ustawowych obowiązków i nie remontuje drogi gminnej przed moim gospodarstwem. Rozżalona betoniastą odpowiedzią kierowniczki oddziału KRUS Olecko, powiadomiłam o sprawie Olsztyn. Będę dalej walczyć o umorzenie tych odsetek. Należy mi się to umorzenie, bardziej niż temu rolnikowi podlegającemu pod oddział Suwałki. Tamten nie miał tak ciężkiej sytuacji jak ja mam, nie jest pozbawiony maszyn rolniczych, dojazdu do gospodarstwa, pomocy fizycznej rodziny, nie miał wypadku i upadku zwierząt na gospodarstwie. Skoro tamten oddział KRUSu mógł rolnikowi umorzyć odsetki w całości – to i ten olecki może.

Tymczasem o świcie bolało mnie serce, gardło, głowa, mięśnie. Czułam się fatalnie i okropnie słaba. Powiększone migdały dławiły mnie. Tak więc, skoro ledwo co zapłaciłam 6.000zł zaległych składek, plus opłaciłam bieżącą składkę za I kwartał 2009r. a babsztyl mnie nęka o spłatę odsetek od spłaconych składek KRUS, postanowiłam pójść za radą zimnego babsztyla i wezwać należną mi w takiej sytuacji karetkę.

Zadzwoniłam po karetkę. Karetka przyjechała niebawem, ale nie dojechała do mojego gospodarstwa. Stanęła ok. kilometr od mojego domu zakopawszy się w śniegu i błocie. Musiałam ten kilometr dojść do niej o własnych siłach. Poszłam powoli powłócząc nogami w mokrym śniegu i omijając głębokie i szeroko rozlane kałuże na drodze gminnej.

Na drogę ku mnie wyszedł jeden z ratowników medycznych. Resztę drogi ku karetce przebyliśmy razem. Wprowadził mnie do karetki, polecił zdjąć futerko i odstawić na bok torbę oraz położyć się na kozetce. Zostałam przypięta do kozetki pasami. Przykryto mnie moim ciepłym futrem. Karetka ruszyła. W karetce obok kozetki siedział drugi ratownik. Obaj ratownicy byli młodzi i odziani w czerwone kubraki. Takoż kierowca karetki. Ten ratownik, który mnie przyprowadził do karetki zaczął przeprowadzać wywiad na temat mojego bieżącego samopoczucia i przebytych dawniej chorób. Spisał dane z mojego dowodu.

Karetka rączo gnała ku miasteczku. Niebawem byliśmy na miejscu. Zostałam wwieziona na noszach do szpitala na izbę przyjęć. Przyszedł niewysoki, starszy lekarz, także czerwono odziany. Zbadał mnie. Przepisał receptę.
Poinstruował mnie, abym udała się do lekarza rodzinnego w sprawie dalszego leczenia.

Ratownicy polecili mi dostarczyć numer ubezpieczenia w ciągu tygodnia. Postanowiłam od razu go dostarczyć skoro byłam w mieście. Słabo się czułam, z minuty na minutę coraz gorzej, ale skoro już byłam w szpitalu zarejestrowałam się do ginekologa, u którego już jakiś czas temu miałam odebrać wyniki cytologii.

Do godzin przyjmowania przez ginekologa był jeszcze czas, więc pomaszerowałam z wolna do KRUSu, przychodni i do apteki.

Wzięłam z KRUSu zaświadczenie o ubezpieczeniu. Weszłam też do kierowniczki oddziału i powiedziałam jej o tym, że mam do niej wielki żal i pretensje, za to że mnie tak bezdusznie potraktowała w sprawie umorzenia odsetek. Przy okazji podpisałam wydrukowany przez nią email, który jej wysłałam wcześniej tego dnia.
Zaszłam do apteki wykupić leki. Wydałam 50zł z hakiem. Wróciłam do szpitala i zajęłam sobie kolejkę pod gabinetem ginekologa. Poszłam zanieść numer ubezpieczenia ratownikom medycznym. Spisali dane.
Wróciłam pod gabinet i opadłam ciężko na krześle. Było mi słabo. Ciężko dyszałam. Do ust wzięłam cukierek owocowy, by zabić głód gdyż byłam na czczo. Gdy nadeszła moja kolej, weszłam do gabinetu. Wizyta była krótka. Lekarz wydał mi wyniki badań. Zinterpretował wyniki, jako wskazujące na to, że nie mam raka ani żadnych komórek rakowych... Ufffff...

Następnie poszłam do przychodni wybrać sobie lekarza rodzinnego i zarejestrować się na wizytę.

Po drodze znowu przechodziłam obok budynku KRUSu, więc zaszłam zostawić dodatkowe dokumenty do mojego podania o umorzenie odsetek. Kierowniczki nie było – wyszła na rehabilitację. Zostawiłam dokumenty jednej z pracownic.

Następnie udałam się już prosto do przychodni.
„Do jakiego lekarza rodzinnego chce pani być przypisana?” zapytała rejestratorka
„Nie wiem. Nie znam żadnego. Do jakiegoś młodego mężczyzny.”
„haha... Nie mamy tu takich :)))„ - odrzekła ubawiona rejestratorka
„Pani poczeka 3 lata – moi synowie będą już wtedy lekarzami to się będzie mogła pani do nich zapisać” odezwała się jakaś pacjentka stojąca za mną. Uśmiechnęłam się. „Ale ja muszę dzisiaj wybrać. To może jakąś przyjazną dla ludzi panią lekarkę, bo ja wrażliwym pacjentem jestem.”
Rejestratorka zmieszała się troszkę. Większości lekarzy i tak nie było tego dnia, więc w końcu poleciła mi urzędującą tego dnia panią doktor. „W razie co, może pani zmienić za jakiś czas lekarza rodzinnego, jakby pani nie odpowiadał”. Wzięłam formularz do wypełnienia. Wypełniłam. Zarejestrowałam się na wizytę.
Do godziny przyjęć był jeszcze czas.

Pomaszerowałam z trudem do ODR zapytać o parę rzeczy. Przy okazji odebrałam mój miesięcznik rolniczy.
W Izbie Rolnej na dole odebrałam duplikat kolczyka dla byka.

Szybko musiałam wracać do przychodni by warować na moją kolej pod drzwiami gabinetu.
Weszłam do pani doktor po kilku pacjentach. Zbadała mnie. Skierowała dodatkowo na badanie krwi na obecność cukrzycy. Dużo piję płynów, dużo słodzę, często w środku dnia bywam senna, a moja babcia miała cukrzycę, więc jest ryzyko, że i ja mam lub będę mieć cukrzycę.

Zrobiono mi od ręki badanie krwi, korzystając z faktu, że byłam na czczo. Badanie nie wykazało cukrzycy, ale wyniki bywają zmienne i aby były miarodajne, trzeba by robić je częściej i to o różnych porach dnia. Dostałam skierowanie na aparat do pomiaru cukrzycy i receptę na paski do niego. Sama mam sobie robić badania krwi o różnych porach dnia. Mi to pasuje, bo mieszkam na głębokiej wsi i jeżdżenie do miasteczka PKSami i okazjami podczas, gdy mam robotę na gospodarstwie, której nikt za mnie nie zrobi, tylko po to by zbadać sobie poziom cukru we krwi byłoby dla mnie bardzo uciążliwe i wręcz niemożliwe.

W przychodni spotkałam się z ludzkim podejściem do człowieka. W szpitalu też obyło się bez ekscesów. Obsługa karetki profesjonalna. W Izbie Rolnej i ODR życzliwi ludzie. Tylko ta kierowniczka KRUSu mnie zdenerwowała, ale jej pracownice za to były wyrozumiałe, uprzejme i pomocne. W KRUSie też spotkałam jednego wyjątkowo życzliwego człowieka. Zaprosił mnie na szkolenie.

Wróciłam PKSem. Torba z lekami, aparatem do pomiaru cukru, sokiem i dokumentami jakoś mi strasznie ciążyła. Ledwo doczłapałam do domu przez zaśnieżone pola. Marzyłam o tym, by runąć jak długa w łóżku i już z niego nie wstawać, ale zwierzyna była głodna, więc rzuciłam im to co było pod ręką – po kostce siana i poszłam spać. Zasnęłam ciężkim snem. Samoistnie obudziłam się o właściwej godzinie by pobrać leki. Połknęłam antybiotyki i inne leki przepisane. Nastawiłam sobie budzik na kolejne pobrania leków i zasnęłam znowu ciężkim snem.

Chora i słaba

Rano obrządek zwierzyny, dojenie krów i kóz, serowarzenie, gotowanie obiadu, pożarcie nagotowanego obiadu oraz na koniec chwila relaksu przed komputerem i... nagły stres! Stresujące wici z netu! Znów mogę stracić kolejne dopłaty jeśli szybko się nie zorganizuję! Nie ma czasu na blogowanie, nie ma czasu na przyjemności – muszę się skoncentrować na tym co mi zapewni utrzymanie na tym polskim biegunie zimna, coś, co pozwoli mi się nareszcie zagospodarować na odpowiednim poziomie i da mi skończyć z tą trwającą już ponad 6 lat biedą!

Jestem obecnie chora, osłabiona i zawalona robotą po uszy, której nikt za mnie nie wykona, ale jednocześnie obudził się we mnie instynkt drapieżnego przedsiębiorcy i wchodzę na wysokie obroty ukierunkowane na sprawne zagospodarowanie się i być może otwarcie nowego biznesu.

Książki i audiobooki

Zostałam zasypana całą furą fantastycznych tytułów książek i audiobooków zarówno polskich jak i angielskich. Ta fura poczeka na późną wiosnę i lato, jako że nasilenie obowiązków farmerskich zaiste narasta lawinowo i Indianka na przyjemności nijak czasu nie będzie miała, no chyba, że w locie – przy okazji posłucha sobie audiobooki od czasu do czasu.

Nastała noc

Nastała noc. Obudziłam się po ciężkim, dziennym śnie. Nie pamiętam, kiedy zasnęłam. Spałam i śniłam o mieście i o nieznanym ukochanym. Obudziłam się pewna, że to już kolejny dzień. Ze zdziwieniem zobaczyłam, że to jeszcze wtorek nie minął i jest wieczór. Nieco doszłam do siebie, ale nadal czuję się osłabiona. Upiekłam sobie grzankę. Resztkę twarogu krowiego zalałam jogurtem i posłodziłam. Dawno nie robiłam twarogu krowiego – zapomniałam jak smakuje. Jak dla mnie to trochę pośmiarduje w porównaniu do twarogu koziego. Wyczuwam taki ostry, nieprzyjemny zapach w twarogu krowim. Twaróg kozi jest dla mnie bezwonny, delikatniejszy, miększy i tłuściejszy w smaku. Zdecydowanie wolę twaróg kozi. Zrobiłam sobie też moją ulubioną herbatę lipton. Dodałam plaster cytryny dla zdrowia. Na koniec żywcem zjadłam ząbek czosnku. Ten naturalny antybiotyk zawsze mnie powala swoją mocą.

Teraz mam chwilę czasu na obejrzenie zawartości paczuszek jakie do mnie dotarły w poniedziałek i pod koniec zeszłego tygodnia. Już się cieszę na te książki i audiobooki...

Paka pełna nabiału

Na dziś rano naszykowałam wielką pakę nabiału do wysłania do miasta.
Sery kozie, krowie, jogurt, jaja. Wyszło razem ponad 10kg. Pakę zatargałam przez zaśnieżone pola do drogi, skąd odebrał ją ode mnie listonosz do nadania w miasteczku. Dał mi też list.

Ledwo wróciłam, z drugiej strony nadjechał kurier z drugą paką tym razem dla mnie.
Paka pełna pięknych, sielskich kubków. Kubasy do mleka tak wielkie, że nadadzą się na budynie.

Rozpakowałam naczynia i delektowałam się przez dłuższą chwilę ich urodą rozstawiając je na półkach.

Zjadliwy wirus

Jestem zmęczona, śpiąca, osłabiona i serce oraz gardło mnie boli.
Niedawno byłam wśród ludzi i zarazili mnie jakimś zjadliwym wirusem.
Dopóki nie wyjeżdżam z rancza – całymi tygodniami, a nawet miesiącami jestem zdrowa, żadna grypa mnie nie atakuje. Wystarczy jeden wyjazd do miasteczka – już się jakieś cholerstwo przyczepia i mnie męczy.

Wczoraj byłam w Urzędzie Gminy w sprawie m.in. remontu i konserwacji końcowego odcinka drogi gminnej, tj. tego który biegnie bezpośrednio do mojego gospodarstwa. Znajomy internauta-rolnik mnie podwiózł, bo akurat wracał z miasteczka przez pobliską wieś. Nie bez trudu dojechał na moje podwórko. On i jego brat podwieźli mnie do Urzędu Gminy. Z powrotem wróciłam okazją do Sokólek. W Sokółkach zaszłam do Grabowskich z ofertą sprzedaży koźląt. Trochę tam posiedziałam, bo dziadek Czesław nie chciał mnie wypuścić. Nie mógł się nagadać ;) Jest bardzo schorowany i wiekowy, niepełnosprawny. Potem jeszcze trochę pogadałam z chłopakami, gdy się obudzili po dzień wcześniejszej libacji. Był obecny Mietek i Wojtek. Mietkowi zaproponowałam produkty spożywcze, jeśli mi wiosną pomoże sadzić drzewka. Ma się zastanowić. Zaproponowałam mu 2 jajka od wykopanego małego dołka pod drzewko lub inne nabiały zależnie od ustaleń.

Dzisiaj kurier ledwo dojechał i ledwo wyjechał ode mnie. Widziałam, jak na drodze przed moim gospodarstwem boksował się w błocie przez parę minut zanim wydobył się stąd.

Zmęczona niedziela

Jakoś mnie morzy zmęczenie i sen dzisiaj. Nie wiem skąd to zmęczenie. Może zebrało mi się z całego tygodnia. Chyba dzisiaj nie zrobię tego co sobie zaplanowałam, choć do końca dnia jeszcze daleko i może ożyję za jakiś czas.

Rano przyjechało busem z przyczepką konną małżeństwo rolników z Nowinki. Chcieli kupić moje mięsne byczki. Ugrzęźli w błocie przed gospodarstwem. Na gospodarstwo już nie dali rady wjechać. Przyszli na piechotę obejrzeć byczki. Byczki przypadły im do gustu. Chcieli je brać, ale nie mogli wyjechać z błota zwanego drogą gminną. Zadzwonili do sąsiadującego z moim gospodarstwem T.S. który ma kilka ciągników, by ich wyciągnął z błota. Zarozumiały bamber odmówił. Prosili też męża sołtysowej by ich ciągniczkiem wyciągnął. Też odmówił. Siedzieli tam 2 godziny, zanim się w końcu z tego błota jakimś cudem wydostali.

Przypadkiem naszłam ciekawy dysk internetowy, gdzie można lokować swoje zdjęcia, muzykę, filmy itp. Założyłam sobie na nim konto i mam zamiar tam wklejać zdjęcia. Aby tam się dostać, wystarczy kliknąć poniższy klawisz:

Corrida

Pracowity dzień i dość absorbujący. Obrządek. Odsadziłam byczki od krów wczoraj – dzisiaj całe moje bydło wyło rozdzierająco tęskniąc za sobą i wyrywając się do siebie. Z trudem udało mi się uwiązać oporne krowy.
Próbowałam je wydoić. To była prawdziwa corrida. Na pierwszy ogień poszła Hiacynta. Najpierw próbowałam jej umyć wymiona. Wierzgała bardzo wkurzona. Po pewnym czasie się uspokoiła i dała się spokojnie wydoić.

Gorzej było z Bernadettą. Choć mleko ze strzyków samo jej leciało, to nie dała się dotknąć. Wrednie kopała próbując mnie trafić boleśnie. Nie dawała się ugłaskać. Skrępowałam jej jedną nogę linką, ale niewiele to dało.
Poskrom był niezbędny, ale niefartownie nie dawał się nigdzie znaleźć. Nie było szans, abym ją wydoiła bez poskromu. W ostatnim momencie przyszło olśnienie – przypomniałam sobie, gdzie mogłam go położyć. BYŁ TAM! Był cały czas w oborze, ale kompletnie niewidoczny w ciasnym zakamarku.

Założyłam rozbestwionej krowie poskrom na słabiznę i grzbiet. Powierzgała, ale nie tyle co chciała. Ponownie zaatakowałam jej wymię z mokrą czystą ścierką by umyć jej strzyki i wymię. Po kilku próbach dopięłam swego.

Zdoiłam nieco mleka ze strzyków do przedzdajacza i postawiłam wiadro pod mleko właściwe. Jedną ręką trzymałam wiadro gotowa by je zabrać przy najmniejszej próbie wierzgnięcia łaciatej bestii. Drugą ręką doiłam wielkie, miękkie strzyki. Mleko tryskało leciutko. Aż się chciało doić dwiema rękami i momentami tak robiłam, ale przez większość czasu jednak uważałam na nieprzyzwyczajoną do dojenia krowę, aby mi mleka nie wylała.

Całe szczęście, że od tego momentu, gdy zaczęłam ją ręcznie doić – uspokoiła się całkowicie i skupiła się na żuciu świeżo wyłożonego dla niej siana. Zrozumiała, że nic złego jej nie grozi, że nie ma czego się bać, ale mleka całego nie chciała dać. Zatrzymała je w wymionach, jednak udało mi się większość wydoić, a potem po rozmasowaniu wymion wycisnęłam z niej wszystko co miała.
Na pewno krówce było przyjemnie – moje ręce delikatne i pieszczotliwe – o niebo lepsze od gryzących i szarpiących zębów 4 miesięcznego byczka. Za kilka dni obie krówki całkiem przywykną do mojego dojenia.

Potem wypuściłam byczki, by się napiły i przebiegły. No i nie mogłam ich zagnać z powrotem do ich boxu, gdyż wyrywały się do drugiej obory, gdzie krowy - ich matki - stały i wyły za byczkami. Byczki też wyły – całe moje gospodarstwo godzinami huczało głośnym i tubalnym rykiem mojego emocjonalnego bydła :D

Byczki uparcie truchtały wokół obory, przy okazji spulchniając ziemię wokół tego budynku. To bardzo pożyteczna inicjatywa byczków – skopały mi tym samym sporą grządkę pod warzywa. To doskonałe miejsce zarówno pod względem kaloryczności gleby jak i stanowiska. Do wody ze strumyka też niedaleko. Posadzę na tej grządce warzywa na wiosnę. Gdy już ta rabata będzie mocno skopana (liczę zwłaszcza na konie) posieję tam fajne warzywa i ogrodzę (jeśli kasę zdobędę) gęstą siatką, co by mi żadne zwierzę nie zżarło czy wygrzebało moje utęsknione warzywa. Wymyśliłam jak to szybko zrobić. Plastikową siatkę rozciągnę między ścianami budynku i drzewami i musi się trzymać. Potrzebna mi dłuuuga siatka. Trochę to zakosztuje.

Od wczoraj kwaśnieje mleko kozie na twaróg. Dzisiaj udoiłam około 7 litrów mleka krowiego do osobnego gara i na razie wstawiłam do lodówki do ustania się. Mam zamiar zebrać śmietanę z niego zanim nastawię na twaróg... A może zrobię jogurt? Dawno jogurtu nie robiłam. Już teraz mleka nie zabraknie dla mnie. Może masło zrobię? Klientom będę robić sery kozie – sobie zostawię mleko krowie do prób z serami dojrzewającymi. Jestem zachwycona, że wczoraj przypadkiem w końcu udało mi się znaleźć przepisy na moje ulubione sery: brązowy ser norweski, ser mozzarella i ser pleśniowy. Chyba już mam wszystko co potrzebne do experymentów z tymi rodzajami sera. „Szczęśliwy ten, kto robi ser” :) Muszę przyznać, że experymenty z mlekiem są wciągające... :)

Dzień szybko zleciał

Dzień szybko zleciał. Rano zostałam dłużej w łóżku by zregenerować siły po wczorajszej wyprawie na rozprawę. Potem śniadanko – jajecznica na podsmażanych liściach kapusty. Następne dorwałam wielkie emaliowane gary i zabrałam się za ich szorowanie, dezynfekowanie i wyparzanie. Tak samo ostro postąpiłam z wiadrem do udoju mleka. Następnie wyszłam z chaty i udałam się na obrządek. Napoiłam i nakarmiłam zwierzynę. Odsadziłam byczki od krów – jutro zacznę doić krowy. Będzie corrida. Muszę poszukać poskrom. Wydoiłam kozy. Mleko zaniosłam do domu i przecedziłam przez bardzo gęste sito. Część mleka użyłam do nastawienia chleba do wypieku. Przeszłam się do młodego sadku sprawdzić jak drzewka przeżyły zimę. Wyglądają na wymarznięte, ale jeszcze wcześnie jest – jest szansa, że odbiją. Poza tym nie wiem jak powinny wyglądać drzewka o tej porze roku. Nie mam doświadczenia. Tylko zgaduję, że wymarzły, bo nie widzę by pąki rosły. Wróciłam do domu i ugotowałam budyń. Teraz mam robić obiad, ale nie chce mi się. Muszę odpocząć troszku. Senna jestem. Dzisiaj strasznie wcześnie się obudziłam i jestem na czuwaniu wiele godzin, stąd to zmęczenie...

Serek dla kolegi

Kolega kupił ode mnie serek na spróbowanie. Serek mu smakuje - jadł dzisiaj na śniadanie i zachwalał :))). Ubawiła mnie rozmowa z nim... :))) Zwłaszcza jego zatroskanie, co ja z takim majątkiem jak 20zł zrobię :))))))

Indianka: Dostałeś ser?
pianista: Super ser. Dzięki. Właśnie jem kanapkę z nim.
Indianka: Smakuje? :)
pianista: Nio. Idę zrobić sobie drugą.
Indianka: haha :))
pianista: smakuje :)
Indianka: No to superrr...
pianista: Bardzo dobry.
Indianka: Można go zjeść tak jak jest, albo posypać ziołami, przyprawami, drobnosiekanymi warzywami lub po prostu cukrem :)
pianista: Dooobre masz kozy i to im muszę podziękować Ty je tylko doisz :)
Indianka: No to nie przeszkadzaj sobie w śniadanku ;))))))
Indianka: A kiedy dostałeś ser? Wczoraj?
pianista: wcoraj :) Napiszę Ci pozytywa :)
Indianka: To szybko dostałeś... :)
pianista: Doobry serek dobry. Powiedz mi jak zainwestujesz te 20 złotych?
Indianka: hahahaha :)))) hahahahaha :)))))))))
pianista: Nie, no, powiedz, powiedz.
Indianka: To widzę, że czujesz się poważnym inwestorem w mój raczkujący biznes serowy :D
pianista: na traktor za malo ale... grosz do grosza...
Indianka: Dołożę do rachunku i zapłacę rachunek :)
pianista: ooo
Indianka: Prozaiczne lecz prawdziwe :)
pianista: To dobrze czyli nie przepijesz - to mi się podoba :)
Indianka: haahhaha :)))))))))) Jaki Ty niemożliwy sknerusss... Kupił pół kilo sera i pyta mnie co ja z tymi pieniędzmy zrobię :D

Moja rodzina ze Szczecina...

... na bieżąco śledzi moje poczynania na Mazurach dzięki internetowi i temu blogowi :)))
Tato właśnie zadzwonił i udzielał mi rad jak mam postępować z obwiesiami tego typu co ci podejrzani handlarze bydła, którzy mnie ostatnio nawiedzili na rancho... ;)))

Fajny ten internet :)))). Przydatny :)

Miłego dnia, tato! :))) A sprawuj się ino dobrze, coby Mama nie musiała się skarżyć! ;)))

Rozprawa w sądzie

Wczoraj była rozprawa w sądzie o kradzież linki. Linkę zarąbał mi z podwórka wójt z Wiżajn przy okazji zakupu kóz w listopadzie 2008r., ale wójt na swoje miejsce wmanewrował swego syna i to jego syn był sądzony jako obwiniony. Wójt ma za dużo do stracenia - poza reputacją, także wysoką pensję wójtowską i stanowisko wójta.

English books

Mimo zmęczenia nie mogę spać... Jestem senna, ale chciałabym się w końcu wykąpać...
Z niecierpliwością czekam na zamówione pozycje m.in:

• THE COLONISTS by JACK CAVANAUGH
• ALBERTA BRIDES by LINDA FORD
• TAKE MY BREATH AWAY by TINA DONAHUE
• MY BOYFRIEND'S BACK -True stories of... love

Większość ludzi nie czyta książek. A ja właśnie będę czytać. Czytanie wzbogaca język, poszerza horyzonty, ukazuje alternatywne rzeczywistości i spojrzenia na świat.

Wizyta we wsi

Rano wybrałam się z serkiem na pocztę do wsi. Po drodze spotkałam jadącego autem listonosza i oddałam mu paczuszkę, a on mi dał list. Powiedział, że właśnie co widział Miecia u Grabowskiego.

Byłam już blisko wsi, gdy spotkałam listonosza, więc poszłam dalej do sklepu a potem wstąpiłam do Grabowskiego. Starzec zaprosił do środka rad z odwiedzin. W środku siedział całkiem zadbany Miecio i pitrasił obiad. Zasiadłam z nimi przy stole w maleńkiej, obskurnej kuchence. Starzec rozgadał się głośno. Opowiadał o różnych okolicznych ludziach, których ledwie znałam ze słyszenia lub nie znałam wcale. Opowiadał też o swoich rozmaitych perypetiach i ambitnych planach.

Obejrzałam resztę pomieszczeń w tym domku. Pokoje mieszkalne widać, że były jakiś czas temu odnawiane i są całkiem znośne do mieszkania, tyle że brudne i zaniedbane. Barłogi rozgrzebane, tylko u Miecia w pokoju pościel sprzątnięta porządnie była i pokoik jako tako ogarnięty, ale szyby w oknie i firanki brudne. Biały piec usmolony sadzą. Natomiast u "chłopaków" czyli Wojtka i Sławka było otwarte okienko. Podobno całe sprzątanie tego pokoju polega na wietrzeniu ;)
Wewnątrz na dwóch kanapach leżały rozmemłane barłogi. Z tyłu za nimi stały krzywo ustawione szafy. Ze środka sufitu sterczał żarówą w dół ogołocony z klosza żyrandol.

Ciekawostką był piec umieszczony pomiędzy dwoma pokoikami. Większa część wraz z drzwiczkami wystawała w pokoju Miecia - i tam Miecio rozpalił ogień.
Jedna ze ścian pieca była wpasowana w ścianę, tak, że kafle tej ściany grzały drugi pokoik.

Usiedliśmy na chwilę w pokoiku Miecia i chwilę pogadaliśmy. Dołączył do nas starzec z kuchni.
Dał mi wypatrzone przeze mnie sadzonki aloesu. A ja tak bardzo potrzebowałam aloesu w październiku dla klaczy, a on był tuż tuż... ;) Skwapliwie wzięłam te sadzoneczki. Mam nadzieję, że się przyjmą.

Potem wyszliśmy wszyscy na zewnątrz obejrzeć słomę, którą chciał mi opylić stary Grabowski.
Przy okazji oprowadził mnie po swoim siedlisku. Zajrzeliśmy w każdy zakamarek. Budynek gospodarczy ma imponujący - ustawiony w kształcie podkowy, duży, przestronny, jasny, stosunkowo nowy i przeraźliwie pusty.

A ile ma Pan ziemi? - zapytałam.
Blisko 20 hektarów - odpowiedział starzec.

Aż szkoda, żeby się taki potencjał marnował - pomyślałam, ale niestety - jego "synowie pijaki nie chcą robić" - jak mawia starzec. Wszystko marnieje, rozkradane przez okolicznych złodziei. Z żalem pokazał wybebeszony z co cenniejszych części ciągnik, który już nie pojedzie.

Po podwórku kręciły się kury, w wielkiej oborze stała samotna krówka z wyjątkowo małym wymieniem. Zdumiałam się widząc tak maluśkie wymię. Widać jakaś mięsna rasa niewydajna mlekowo. Biało szara mięsna jałówka. Wcześniej w sieni pokazali mi ile ta krówka daje mleka. Byłam zaskoczona zajrzawszy do kamionkowej beczułki - "tylko tyle mleka??? To wasza krowa tylko t y l e mleka daje??? To moja jedna koza taką ilość mleka daje ;)))))" - rzekłam ubawiona.

W oborze zajrzałam na poddasze do spichlerza na zboże. Dość dużo miejsca tam było.
Jeszcze więcej na parterze, gdzie cały rząd kojców dla świń był. Wszystko puste. Kurczę. Aż szkoda. Taki potencjał niewykorzystany - a w domu czterech chłopa siedzi. Normalnie szok.
Starzec to jeszcze rozumiem - schorowany. Miecio to przynajmniej coś robi - pomaga mu - pali w piecach, gotuje, karmi kury i krowę, chodzi po zakupy dla starca, cośkolwiek robi. Ale dwóch synów Grabowskiego - na gospodarce palcem żaden nie ruszy. Wolą iść pracować do lasu, a po robocie napić się zdrowo i nabałaganić w domu. Po prostu brak mi słów. Jak tak można żyć? Tak nie dbać ani o siebie, ani o majątek. Niektórzy nie potrafią uszanować tego, co dostali w takiej obfitości od losu.

Ja by zdobyć moje gospodarstwo, musiałam sprzedać moje mieszkanie w mieście, na które z kolei zapracowałam ciężką pracą ponad siły na statkach norweskich co i odchorowałam i moje gospodarstewko jest oczkiem w mojej głowie. Kocham moje miejsce ponad wszystko i dbam o nie jak potrafię i jak mi sił starcza. Nie mieści mi się w głowie, że ktoś może tak nie szanować swojego gospodarstwa i żyć tak podle, tak byle jak... Straszne... Jestem w szoku...

Wróciłam do domu z dość ciężką torbą zakupów głównie warzywnych. Kupiłam też ładny szklany dzbanek z wieczkiem hermetycznym. Dzbanek będzie doskonały do mojego twarożka. Serek będzie w nim widać w całej jego mlecznobiałej krasie ;)

Dokończyłam obrządek zwierzyny i pozamykałam zwierzaki w ich boxach. Weszłam do domu i przekąsiłam coś niecoś na szybko, bo zgłodniałam w międzyczasie. Wyprawa do wsi zmęczyła mnie. Położyłam się na chwilę do łóżka by odpocząć zanim zabiorę się za gotowanie obiadu. Zmęczenie jednak zamiast zmaleć urosło i zamieniło się w wielką senność i już nic mi się dzisiaj nie chce robić. Miałam w planie palenie w piecu, natarganie wiader wody i kąpiel, ale nie mam siły. Najchętniej osunęłabym się pod me dwie kołdry i wełniany koc i zasnęła snem sprawiedliwego nie zważając na nic.

The orange day

Dziś, a właściwie od wczoraj moją uwagę przykuwają wszelkie żywo pomarańczowe przedmioty.
I tak zafascynowana wpatrywałam się najpierw w pomarańczową teczkę na biurku i pomarańczowe donice na telewizorze, pomarańczowy wełniany koc na moim łożu, a w Olecku – nie mogłam oczu oderwać od pomarańczowej lampki na biurko i pomarańczowego kubka do mycia zębów. Ostatecznie kupiłam przydatne i ładne 3 butelko-dzbanki szklane z kolorowymi kapturami z tworzywa. Jeden z tych dzbanków oczywiście zwieńczony jest pięknym, pomarańczowym korkiem ;)

Rano byli handlarze bydła. Wili się jak piskorze, gdy zaczęłam im robić zdjęcia. Nawiali, gdy zażądałam okazania dowodu osobistego od tego, który zdecydował się kupić byczka. Na noc spuściłam psy i mam oko na podwórko i obory. Może zechcą wrócić po byczka ;) Na tę okazję mam porobioną całą serię ich zdjęć i ich ciężarówki na moim podwórku. Niech tylko mi coś zginie, to się ich znajdzie po rejestracji samochodu i namierzy po telefonach komórkowych.

W Olecku odebrałam duplikaty kolczyków dla byczków. Zaszłam do papierniczego i do Lewiatana.
W Lewiatanie moje bystre oko dojrzało domowe ciasta za ladą. Hmmm... Przyjechały tutaj aż spod Warszawy...
Ciekawe... Zapytałam dlaczego są sprowadzane aż spod Warszawy – to miejscowi nie potrafią piec ciast??
Zdumiało mnie to. Okazało się, że miejscowe ciasta pochodzą wyłącznie z piekarni – są to ciasta masowe i nie tak dopieszczone jak te domowe a takie domowe cieszą się większym zainteresowaniem. Z ciekawości kupiłam sobie dwa ciastka. Drogie jak cholera i zdeczka mdłe i oszukane. Sernik okazał się nie sernikiem, masa budyniowa okazała się masą jakąś masłowo-białkową. Pfe... Ale za to ładnie wyglądały. Zastanawiam się, czy mnie udałoby się upiec coś lepszego. Kupiłam sobie niedawno „Szkołę pieczenia” a trochę wcześniej fajny piekarnik. Jaja mam, mleko mam, śmietanę mam, masło zrobię, cukier i mąkę kupię – i będę ćwiczyć się w wypiekach. Murzynek i ciasta drożdżowe mi wychodzą, chleby różnie modyfikowane też, bułki się udały, budynie wychodzą. Czas rozwinąć się wypiekowo :)

Na poczcie wysłałam list i porozmawiałam z kierowniczką poczty na temat usprawnienia przesyłek. Jest szansa, że uda się to zrobić. Kierowniczka uśmiechnęła się szeroko, gdy zdradziłam jej, jakim fortelem zapewniłam sobie regularne co środowe wizyty listonosza :))) Mianowicie, zaprenumerowałam „Okazje”, które są doręczane przez listonoszy w każdą środę... :)))) Biedny Pan Marek – będzie musiał sobie kajak kupić by mi te prenumeraty dostarczać wiosną gdy zaczną się roztopy... ;))))). A ja zyskam regularny odbiór moich paczuszek... ;>

Słoneczny poniedziałek

Piękny dzień dzisiaj był. Udało mi się wczoraj wyłapać koźlęta i odseparować od matek, więc dziś więcej udoiłam mleka, bo od 3 kóz. Dają mało mleka coś, ale w sumie się trochę uzbiera na ten serek. Dzisiaj mi wyszedl wyśmienity serek. Odrobina została dla mnie. Upiekłam też świeżutki, pulchny chlebek - w sam raz pasuje mi do tego serka. Na obiad zupa tym razem.

Po południu zabrałam się za moje papierzyska i a nuż je segregować. Przeglądałam i porządkowałam papierki dopóki mnie to nie znużyło. W tle oczywiście toczyła się powieść Sienkiewicza - "Potop".
Trochę nieprzytomnie jej sluchałam zaabsorbowana papierzyskami, jednak to słuchowisko wielce mi uprzyjemniło porządki.

Lista prezentów miła sercu Indianki

Przeglądając sobie ostatnio oferty na Allegro, wpadłam na genialny pomysł ;)
Mianowicie, są tam fajne rzeczy na prezenty. Pomyślałam sobie, że stworzę listę prezentów, które bym chciała dostać :))) Jeśli ktoś z moich przyjaciół i znajomych będzie chciał mi zrobić prezent, znajdzie tu wskazówki co by mnie ucieszyło ;)))

Postanowiłam także, że podzielę prezenty na tanie i droższe. Przy czym „tanie” nie oznacza tu badziewne – można znaleźć fajne, niedrogie rzeczy – np. elegancki kubek z serii Country Kitchen – piękny i praktyczny prezent i w dodatku pasujący do mojej zastawy stołowej. Taki tani bo ledwo kilka zł kosztujący kubek bardziej by mnie ucieszył niż nietrafiony prezent za np. 40zł ;)

Z kosmetyków uwielbiam rzeczy pachnące egzotycznie np. bogactwem owoców cytrusowych, wanilią, miodem. Mleczko do kąpieli o zapachu waniliowym lub miodowym serii On Line - to moje ulubione ;)

Co fajne jest w zakupach na Allegro – to to, że osoba, która zechce mi zrobić prezent – nie musi go ze sobą targać z miasta – ale może mi go wysłać wprost od sprzedawcy na mój adres domowy. Fajna sprawa :)

Zatem oto ta lista (będę ją uzupełniać w miarę znajdowania rzeczy, które mi się podobają lub by mi się przydały):

KOLEKCJA JANE AUSTEN - ZESTAW 8 DVD (150zł)

Oto cała kolekcja (pojedyncze filmy w cenie ok. 25zł też można kupić)

Reżyseria:	Roger Michell, Simon Langton, Giles Foster, David Giles, Rodney Bennett, Diarmuid Lawrence
Obsada:	Kate Winslet, Hugh Grant, Emma Thompson, Tom Wilkinson, Gemma Jones, Alan Rickman, Ian Brimble, Elizabeth Spriggs, Greg Wise, Colin Firth, Kate Beckinsale
Gatunek:	Dramat
Rok produkcji:	1981-1996
Czas:	860 min.

Opis:

Ekranizacja sześciu powieści Jane Austin w platynowej kolekcji seriali BBC. Filmy opowiadające o podstawowym ludzkich uczuciach takich, jak miłość, przyjaźń, zazdrość, zawiść czy duma, a także ukazujące życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku. Nie brakuje w nich także perypetii młodych kobiet i ich zamążpójścia oraz związanych z nimi problemami społecznymi. Nakręcone na podstawie już historycznych powieści, ale pod otoczką kostiumów przekazane zostały prawdy uniwersalne. Wspaniała gra aktorska Colina Firtha w "Dumie i uprzedzeniu", która zrobiła z niego gwiazdę, a także popis aktorski Kate Beckinsale w "Emmie", który nie jednego chwyci za serce. Specjalny kolekcjonerski zestaw , zawierający 6 klasycznych romansów w doborowej obsadzie: DUMA I UPRZEDZENIE - 2 DVD Pan Bennet jest ojcem pięciu panien na wydaniu. Tylko dwie z nich: Jane i Elizabeth są dumą rodzica. Dobrze wykształcone i inteligentne, czego nie można powiedzieć ani o matce, ani o reszcie rodzeństwa. Z najstarszą panną - Jane wiązane są wielkie nadzieje na dobre zamążpójście i zabezpieczenie reszty rodziny przed finansowym upadkiem. Gdy tylko w okolicy pojawia się bogaty i przystojny pan Bingley matka robi wszystko, by tych dwoje ze sobą połączyć, popełniając przy tym wiele gaf. Wraz z panem Bingley'em przybywa pan Darcy, który już na samym początku zostaje odrzucony przez miejscową ludność za okazywaną dumę, wyższość i brak ogłady towarzyskiej. Jego uwagę zwraca Elizabeth, młodsza siostra Jane, którą poddaje swoim wnikliwym obserwacjom. EMMA Emma to piękna, bogata i mądra, ale impulsywna dama. Znana jest ze słabości do ingerowania w życie uczuciowe najbliższych. Niektóre próby swatania kończą się dla zainteresowanych katastrofą, a inni świetnie się przy tej okazji bawią. Przede wszystkim jednak Emma nie słucha głosu swojego serca i nie potrafi wybrać właściwego mężczyzny, a starają się o nią kochliwy pastor Elton, dziarski i nieodpowiedzialny poszukiwacz przygód Frank Churchill oraz prostolinijny i szczery sąsiad George Knightley. Przyjęcia, tańce, waśnie – to wszystko rozgrywa się w przepięknych plenerach angielskiej prowincji i tworzy niepowtarzalny nastrój filmu. MANSFIELD PARK - 2 DVD Ekranizacja powieści Jane Austen o takim samym tytule. Fanny Price to uboga dziewczyna wzięta na wychowanie przez bogate wujostwo. Mieszkając w Mansfield Park jest lekceważona przez swe dwie kuzynki: Marię i Julię oraz kuzyna Toma. Serdeczność okazuje jej jedynie młodszy syn Sir Thomasa, Edmund. Fanny doskonale zdaje sobie sprawę z niższości swej pozycji wobec nich, a pogłębia to dodatkowo ciotka Norris swymi uwagami. Jedyną szansą na ciekawe życie jest bogate wyjście za mąż, jednak to nie wchodzi w rachubę, gdyż dziewczyna już oddała swe serce Edmundowi. . PERSWAZJE Anne jest cichą, nieładną, niedocenioną córką baroneta. Za namową starszej przyjaciółki, przed ośmiu laty odrzuciła oświadczyny Fredericka Wentwortha i do dziś tego żałuje. Niespodziewanie spotyka go ponownie, ale on jest wobec niej pełen rezerwy, za to interesuje się młodziutką Louisą... OPACTWO NORTHANGER Adaptacja powieści Jane Austen o tym samym tytule. Młoda Catherine Moreland, niewinna i naiwna mieszkanka prowincji, wchodzi do zepsutego towarzystwa w Bath. Marzy o miłości rodem z gotyckich powieści. Gdy spotyka młodego Hery'ego Tilney'a, właściciela tajemniczego opactwa Northanger, ma problem z odróżnieniem prawdy od fikcji. ROZWAŻNA I ROMANTYCZNA Anglia, schyłek XVIII wieku. Gdy Henry Dashwood umiera, cały majątek dziedziczy zgodnie z prawem jego syn z pierwszego małżeństwa, John. Za namową swej snobistycznej żony, Fanny, John nakazuje opuścić posiadłość drugiej żonie zmarłego ojca i jej trzem córkom, Elinor, Marianne i Margaret. Kobietom wyznaczona zostaje niewielka renta roczna. Najstarsza z córek pani Dashwood, Elinor, jest inteligentną, praktycznie myślącą kobietą, którą otoczenie zaczyna postrzegać jako starą pannę. Jej młodsza siostra, Marianne, nie ma jeszcze dwudziestu lat i żyje w świecie romantycznych ideałów. Jeszcze przed opuszczeniem posiadłości ojca Elinor poznaje kuzyna Fanny, Edwarda Ferrarsa, nieśmiałego i zamkniętego w sobie młodego człowieka, z którym łączy ją nić sympatii.

Dodatki:	Bezpośredni dostęp do scen
Dźwięk:	Dolby Digital 2.0 : angielski, polski lektor
Napisy:	polskie
Obraz:	4:3
Licencja:	Płyta DVD bez licencji do wypożyczania
Stan płyty:	DVD nowe, ORYGINALNE w folii

__________________________________________________

Panowie - zbliża się Dzień Kobiet ;))))) Jest okazja :)))))
W pierwszej kolejności mam ochotę na "Rozważną i Romantyczną", ale wybór filmu z tych 6ciu powyższych pozycji oczywiście pozostawiam ofiarodawcy ;)

__________________________________________________

Lista prezentów tanich sprzedawanych najtaniej przez Pomocnicy Kuchenni na Allegro:

• Deska do krojenia Country Kitchen (PK) 5,50 zł
• Filiżanka ze spodkiem Country Kitchen (PK) 6,50 zł
• MASELNICZKA okrągła Country Home Collection (14zł/maselniczka)
• SALATERKA COUNTRY KITCHEN (20zł/salaterka)

oraz filmy:

• Rozważna i Romantyczna (25zł/film DVD)

Lista prezentów średniodrogich:

• CZAJNICZEK Z SERII COUNTRY HOME COLLECTION (34zł/czajniczek)

• DZBANEK z serii Country Home Collection (35zł/dzban)
• Naczynie do Lasagne Country Home 35zł

Lista prezentów drogich:

• Waza do zupy Country Home Collection poj. 7L 76,60zł
• Serwis kawowy 6 osób Country Home Collection 105zł
• KOLEKCJA JANE AUSTEN - ZESTAW 8 DVD (150zł/zestaw)
• Serwis Obiadowy 18 cz Country Home Collection 185zł
• Maszyny konne (kosiarka, żniwiarka, zgrabiarka, odwracarka, pług na kółkach, radło, wóz konny

Lista prezentów kosztownych:

• siodło skórzane western lub rajdowe skórzane 17''
• uprząż skórzana na parę koni (robocza lub wyjazdowa)
• dwukółka
• bryczka konna typu vis a vis
• samochód terenowy z napędem na 4 koła lub bus
• trailer do przewozu koni

Nowa lista z lutego 2015 roku:

Lampa naftowa

Wrzeciono

Kolowrotek

Krosna tkackie

Reczna lub nozna sprawna maszyna do szycia marki Singer

Lampki solarne

Zestaw fotovoltaiczny

Nowonarodzona Bogini

piątek, 27 lutego 2009, wieczór
Po wczorajszej wyprawie czuję się jak nowonarodzona bogini... Najpierw musiałam wypocząć do południa i się wygrzać, aby odegnać nadciągające przeziębienie i tak dziwnie się czułam, jakby lekko otumaniona. Potem gdy wstałam i zabrałam się za obrządek zwierzyny - samopoczucie znacznie mi się poprawiło, a teraz czuję się jak bogini ;) Mogłabym przejść kolejne 20 km bez zmrużenia oka... ;) Energia mnie rozpiera ;))))) To sie nazywa zlapac drugi oddech...

Siano przyjechało

Wczoraj przyjechało siano. Kupiłam moim zwierzaczkom paszę. Rozładowaliśmy siano na strychy oborowe. Potem podjechałam ciągnikiem ze znajomym do Sokółek, a dalej dziarsko z buta do Olecka okazjami. Dopiero po 8 km złapałam okazję wprost do Olecka. Późno dotarłam. Załatwiłam co miałam załatwić, zrobiłam nieduże, ale ciężkie zakupy i wróciłam znów okazjami robiąc kolejne 10km z buta zanim złapałam poszczególne okazje. W sumie wracałam aż trzema okazjami. Do domu dotarłam ok. 24.00. Głowa mi przemokła i przewiało mnie. Chyba będę chora.

W środę w końcu śmieciarze przyjechali i śmieci z mojego podwórka zabrali. Z ulga poozbyłam się nareszcie tego śmiecia, bo zwierzaki mi raz po raz rozciągały ten syf po podwórku. Teraz już nie mają co ciągać. W kanciapce chyba tam jeszcze coś niecoś jest, ale to wydłubie już do nowego wora na następny miesiąc do wywózki.

Trzy kozy wczoraj wydoiłam, więc jest nieco więcej tego mleka.

W Olecku kupiłam środki czystości, bo zupełnie mi się wszelkie płyny i mleczka do czyszczenia pokończyły. Kupiłam też eleganckie ociekacze do naczyń, bo bardzo potrzebne mi tutaj takie coś.
Do tej pory odciekałam naczynia na garach, ale to mi blokowało dostęp do wory zawartej w tych garach. Przy okazji kupiłam też tanie dwie torby typu jamnik. Są wygodne. Naładowałam do nich zakupów, zawiesiłam na sobie na krzyż by mi się nie zsuwały i tak obładowana niczym koń sakwami - maszerowałam dzielnie na moje rancho z Olecka po drodze łapiąc okazje.

ciężar był dużawy, ale równomiernie rozłożony, więc mi te torby nie zawadzały w marszu.
jednak zanim dotarła na rancho, to mi ten ciężar dał się we znaki. Kręgosłup mnie bolał, aż zesztywniał. Buty przemokły dopiero na ostatnim 500 metrowym odcinku, więc nie przemarzłam w stopy, a przemarznięcie w stopy to najgorsze co moze być.

Tylko głowę miałam nie okrytą, a akurat padał deszcz, więc przemokły mi włosy, a potem jeszcze przewiało mnie na końcowym odcinku, więc grzeję się dziś próbując zażegnać ewentualne przeziębienie i chorobę zatok. Mam nadzieję, że nie dostanę zapalenia opon mózgowych.

Audiobooks

Dziś już całkiem wróciłam do normalnego rytmu gospodarskich prac i obowiązków.
Zwierzyna napojona i nakarmiona. Koza wydojona. Spisałam też numery kolczyków moich kóz, by zrobić porządek w papierach. Kozy do mnie się garną – nawet koźlęta przede mną nie uciekają. Chyba nie mają mi za złe tego upiornego kolczykowania, albo zapomniały... Oby :)

Listonosz – młodszy zastępca mojego stałego listonosza - nie mniej miły i uczynny – przywiózł pocztę, a wraz z nią dwie zgrabne paczuszki. Jedna zawierała przyjemne do poczytania książeczki, druga audiobooki z rozwlekłą klasyką do posłuchania.

Audiobooki to fajna sprawa dla zapracowanych takich jak ja. Niezliczone obowiązki i mnogość zajęć, sprawiają, że na sięgnięcie po książkę zazwyczaj nie starcza mi czasu. Od dziś, mogę słuchać opasłych powieści bez większego wysiłku – wystarczy, że włączę CD player i wciągające słuchowisko toczy się swoim rytmem, a ja spokojnie mogę się zająć gotowaniem, serowarzeniem, pieczeniem, zmywaniem i tym podobnymi działaniami.

Dzisiaj włączyłam na próbę „Potop” Sienkiewicza i chociaż czytałam tę powieść dawno temu i oglądałam film – to jednak słuchanie tej barwnej i pełnej życia literatury sprawia mi dużą przyjemność i wciąga. Inaczej też ją odbieram niż kiedyś w dzieciństwie. Inaczej patrzę na sprawy tam opisywane niż patrzyłam na nie w dzieciństwie. Wiem znacznie więcej o życiu i ludziach i przez ten pryzmat odbieram teraz tę powieść.

Powieść zafrapowała mnie aż tak, że nie bardzo miałam ochotę rozmawiać z moim ojcem, gdy dziś zadzwonił w trakcie powieści. Powieść „Potop” to ponad 55 godzin słuchowiska. Bardzo mnie to cieszy. Mam słuchania na cały tydzień, a nawet dwa. Raczej na dwa – bo jednak kilka godzin dziennie spędzam poza domem robiąc obrządek.

Powrót do ranczerskiego rytmu

Powoli wracam do mojego ranczerskiego rytmu życia.

Kurs producentów sera - sery dojrzewające

Dzisiaj był 3 dzień kursu producentów sera i gwóźdź programu - warsztaty domowego wyrobu sera dojrzewającego. Nareszcie przećwiczyłam sobie porządnie wyrób tego sera. Teraz sobie jeszcze usystematyzuję wiadomości teoretyczne, przygotuję sprzęt i w przyszłym tygodniu spróbuję zrobić mój własny ser dojrzewający. Może on dojrzewać nawet rok! To niesamowite...

Fajne koncepcje

Mam fajne koncepcje na lato. Spróbuję kilka z nich zrealizować. Do odważnych świat należy. Nie ma co czekać na mannę z nieba (czytaj dopłaty unijne). Wszak moje pracowite rączki wiele potrafią. Do kreatywnego dzieła Izabella!

Jestem drugi dzień na kursie producentów sera w Potopach w Rutce-Tartak. Warsztaty serowarskie bardzo inspirujące, a samo szkolenie dopingujące. Wczoraj przerobiliśmy wyrób jogurtów, dzisiaj wyrób serów twarogowych, jutro mają być warsztaty dotyczące wyrobu sera podpuszczkowego – takiego, którego jeszcze nie wyrabiałam. Trzeba w końcu się przełamać i spróbować swoich sił w tym temacie.

Wieczorem pogaduszki przy drinkach. Sprośne kawały. Zmogło mnie zmęczenie, bo noc wcześniej z M.M. przegadałam pół nocy – sympozjum na szczycie pań serowarek :)

Jestem pełna podziwu dla tej kobiety – dzielna, drobna kobiecinka, a tak wiele zdziałała sama.
Prowadzi pierwsze powstałe w jej rejonie gospodarstwo agroturystyczne, wyrabia sery, świetnie gotuje.

Wszystko jest na jej głowie. Sama wychowała synów po śmierci męża. Dała radę sama na gospodarstwie.

Jej istnienie jest dla mnie utwierdzeniem, że to co Ja robię ma sens i że mnie się może udać utrzymać na mym kawałku ziemi, choć, startuję z gorszej pozycji – chociażby z tego względu, że wszystkiego mam dwu lub trzykrotnie mniej – mniej ziemi, mniej bydła, mniej dopłat, żadnego dochodu, żadnych maszyn rolniczych, gorszy dojazd do gospodarstwa, dom do remontu, żadnej pomocy, a jej syn z doskoku, ale jednak pomaga.

Jeszcze długa droga przede mną zanim stanę samodzielnie na nogi.

Ja gdy wyprowadzałam się na Mazury, też zakładałam, że będę się utrzymywała z agroturystyki.
Do agroturystyki przymierzam się od 6 lat – nie mogę zacząć, bo nie mogę skończyć remontu z braku odpowiednich funduszy i pomocy.

Ona doi ręcznie krowy – ja także doję ręcznie – krowy i kozy.

Ona mieszka na kolonii i ma słabą drogę oraz durnego sąsiada co nie zgadza się na poszerzenie i poprawienie drogi – ja tak samo.

Ona ma drugiego sąsiada co jej wjechał w gęsi samochodem i uciekł bezkarnie – ja mam sąsiada, który poszczuł mi psami kozy i uszło mu to na sucho.

Ona zajmuje się serowarstwem – i ja też. Ona świetnie gotuje – i ja też.

Ona jest zaradna i samodzielna – i ja też.

Ona jest sama i woli być sama niż być z pierwszym lepszym który się nawinie – i ja też tak wolę.

Ona jest starsza ode mnie i ma synów, ale mieszka na co dzień sama tak jak i ja.

Ona ma psy, koty i kury – i ja też.

Ona ma krowy i owce – ja mam krowy i kozy.

Ona ma linię brzegową dużego stawu rybnego – ja mam mały staw bezrybny.

Ona ma internet dopiero od dwóch lat – ja dopiero od roku po przerwie 5 letniej. Wiele podobieństw.

śródnocne obudziny

Nie wiem czemu obudziłam się sama z siebie o drugiej w nocy. Coś mi widać nie dawało spokoju.
Zajrzałam do komputera i znalazłam coś ważnego, co rozwiało moje wątpliwości.

Brakuje mi czasu za dnia. Do mniej więcej 15-16.00 robię obrządek, zajmuję się zwierzyną.
Potem gotuję obiad, zmywam naczynia i dzień się kończy. Nie mam siły zająć się sprawami papierkowymi, które piętrzą się stosami. Trzeba się jakoś inaczej zorganizować. Zredukować czas na obrządek - przynajmniej do czasu, dopóki nie uporam się z papierkami.

Chyba wiem co mnie obudziło. Gdy o świcie wyjrzałam przez okno - zobaczyłam moje bydełko na podwórku przed oborą. Wyłamały drzwi i wyszły na mroźny, nocny spacer. A to szelmy! Trochę to dziwne.

Rano uwinęłam się z obrządkiem i pomaszerowałam na Olecko. Złapałam okazję i zajechałam pod Olecko. Kawałek doszłam, zaszłam do Agencji Rolnej, zamówiłam duplikat kolczyka i ustaliłam czy facet w końcu przerejestrował kozy.

Potem na kursie dowiedziałam się, że ten facet który kupił ode stado kóz i przy okazji rąbnął mi linkę to - ni mniej ni więcej tylko to sam wójt Wiżajn we własnej swej wójtowskiej osobie. Ale numerrr! :))) Mam z nim sprawę w sądzie o tę linkę. Nie ma to czy tamto - wójt nie wójt - linkę musi oddać. A jak nie to zapłacić za moją stratę. To trzeba mieć sumienie, aby biedniej kobiecie bezczelnie zarąbać linkę do wiązania krowy. To mu pensji wójtowskiej nie starcza, że się musi posuwać do takich niskich zagrań?

Kolczykowanie koźląt

Kochchchany Danuś! xoxoxoxoxox
Wczoraj dotarła do mnie WIELKA PAKA! Paka pełna plastikowych pojemniczków na serki.
No to teraz spokojnie mogę się skupić na serkach – mam w co je pakować.
Choć, jeszcze kartoniki bywają problematyczne, z racji tego, że nie mieszkam w mieście i nie mogę skorzystać z tego co duże supermarkety wystawiają na zapleczu. Jednak podstawową i najważniejszą rzecz do pakowania nabiału Danuś przysłała. Grunt, że mam teraz pojemniczków bez liku – spokojnie mogę się skupić na wytwarzaniu samych serków.

Dzisiaj byki i konie z tych wczoraj i przedwczoraj wytarganych i popakowanych w wory śmieci zrobiły nielichy rozpizdziaj na całe podwórko. Miałam co sprzątać. Ponownie upchnęłam wszystko co się dało w wory i ustawiłam w rzędzie. Butelki i słoiki spakowałam do osobnych worków i zabrałam na ganek. Na razie ich nie wywalę. Mogą się przydać jako baza pod moje malowidła na szkle. Tylko trzeba będzie je porządnie odmoczyć i wyszorować, bo strasznie zarośnięte brudem. Natomiast reszta worów ze śmieciem wszelakim czeka na śmieciarzy. Tylko nie wiem czy się doczeka, bo powinni być w środę lub czwartek, a tu te dnie już minęły. Może śnieg ich wystraszył? Jednak listonosz dojechał, to i śmieciara by dojechała.

Mój plan wyduszenia więcej mleka z kóz spalił na panewce. Owszem, odseparowałam dwie kozy od ich koźląt, ale rano gdy je wypuściłam na podwórko ich meczenie zwabiło koźlęta, które zmyślnie wyskoczyły przez okienko koziarni na podwórko i dorwały się do wymion swoich matek. Co więcej, koza Agatka, która straciła koźlęta i którą regularnie doję – też została wyssana, gdyż jako jedyna dojna koza została w koziarni z koźlętami innych matek. Widać maluchy były tak zdesperowane, że dorwały się do cudzych wymion.

W związku z tym, że nie było kogo doić - z marszu wzięłam kolczykownicę i nowo zakupione kolczyki i zabrałam się za kolczykowanie koźląt. Poszło całkiem sprawnie, chociaż to niewdzięczne zadanie. Sama się dziwiłam, że wszystkie kolczyki udało mi się założyć dobrze za pierwszym razem i że żadnego kolczyka nie zepsułam, ani żadnemu koźlęciu ucha nie rozerwałam. Tylko jedna kózka się za mocno szarpnęła i jej się nieco krwi polało z ucha.

Wcześniej kolczykowaniem zajmował się weterynarz – ja nie byłam w stanie się przemóc, zresztą kiedyś kolczykowało się dorosłe zwierzęta, a to trudniej. Dwie osoby powinny być – jedna co trzyma zwierzę i druga co kolczykuje. Z reguły to ja łapałam i przytrzymywałam zwierzaka, a weterynarz z Kowal zakładał kolczyk. Kiedyś kozom zakładało się po jednym – teraz wymagają dwa. Krowom od razu zakładało się po dwa. Wcześniej nawet nie próbowałam zakładać kolczyków – wydawało mi się to tak trudne jak zrobienie zastrzyku. Miałam wiele obaw i nie wierzyłam w swoje siły. Bałam się, że pokaleczę za bardzo zwierzęta moimi niewprawnymi w kolczykowaniu rękoma.

Dzisiaj lekko wkurzona wyssanym mlekiem oraz mając w pamięci przykazania z ostatnio odbytego szkolenia rolniczego, według którego bezwzględnie jest wymagane kolczykowanie zwierząt pod groźbą grzywien – bez wielkiego namysłu chwyciłam narzędzie boleściwe, nałożyłam kolczyki i ruszyłam dziurawić uszka koźlaczkom... Maleństwa krzyczały, dygotały, wyrywały się. Mi też nie było do śmiechu. Sama niemniej dygotałam robiąc im krzywdę. To przykre, że zmusza się rolników do kaleczenia zwierząt. Te kolczyki to i tak nietrwała rzecz – zwierzęta gubią je często, a same kolczyki są bardzo drogie, biorąc pod uwagę, że to tylko maleńki kawałek plastiku. Obawiam się, że maluchy znienawidziły mnie za to co im musiałam dzisiaj zrobić. Być może nigdy już same do mnie nie podejdą. To okropne zadanie – kolczykowanie. Nie cierpię tego. Jak można zmuszać ludzi do kaleczenia zwierząt??? To było nieprzyjemne doświadczenie, ale od dzisiaj wiem, że nie muszę z kolczykowaniem czekać na weterynarza. Przynajmniej jeśli chodzi o koźlęta i być może kozy. Ale... byki? Co rusz zrzucają kolczyki... oj nie wiem czy dam radę sama założyć rozbuchanemu zwierzakowi kolczyk. Byk to silne bydle. Nawet taki 3 miesięczny już potrafi kopnąć i złamać nogę lub co najmniej porządnie stłuc.

Przedświtowe obudziny

Nastała środa. Obudziłam się tak jakoś strasznie wcześnie - przed świtem, mimo, że nie jestem do końca wyspana. Teraz zastanawiam się, co zrobić z tak wcześnie rozpoczętym dniem.
Nie, żeby mi pracy brakowało. Tyle, że zyskałam kilka extra godzin i zastanawiam się jak to wykorzystać. Nie chce mi się jeszcze wstawać z ciepłego łóżeczka. Poranki są zimne.
Porobię coś niecoś na komputerku i wstanę, bo prawdopodobnie śmieciarze dzisiaj przyjadą.
Przydałoby się te wytargane wczoraj śmieci upchnąć w wory i wybrać resztę śmiecia z kanciapki coby już całkiem czysto było, bo następna wizyta śmieciarzy dopiero za miesiąc.

Wybebeszyłam kanciapę...

Wybebeszyłam kanciapę przy krowach ze śmiecia. Sporo jeszcze zostało – nie sposób pozbyć się tego syfu w jeden dzień. Ktoś tam urządził sobie kiedyś wysypisko śmieci i ja teraz mam co zbierać.
Wydarłam podarte folie, butelki, zgniecione puszki i mnóstwo innego syfu zmieszanego ze słomą. Wytargałam to na podwórko – jutro chyba śmieciarze przyjadą po śmieci, to będą mieli co zbierać.

A kanciapę mam zamiar przysposobić na box dla byczków lub koźląt, a może kóz dojnych. Zastanowię się jeszcze. Na pewno się ten boksik bardzo przyda dla koźląt – będę mogła je trwale odsadzić od matek.

Pół dnia obrządek zwierzyny i porządki w boksiku, drugie pół dyżur w kuchni.
Ponieważ z TV, radio i internetu leje się chała językowa - postanowiłam wrócić do źródeł i zamówiłam sobie kilka klimatycznych, starodawnych książek do czytania i kilka audiobooków polskich klasyków i angielskich współczesnych pisarzy do słuchania.

Czytanie sobie zostawię na później - na lato raczej - teraz nie mam czasu czytać.
Natomiast audiobooki posłucham sobie z przyjemnością teraz - przy okazji pracy w kuchni.
Lubię słuchać pasjonujących powieści zarówno polskich jak i angielskich jednocześnie coś robiąc fizycznego.

Historia internetu

Nie miałam pojęcia, że historia internetu liczy sobie blisko 50 lat! To zadziwiające...
Jestem na prawdę pod wrażeniem - jak mogłam tego nie wiedzieć?

Tyle, że w czasach gdy Ja zaczynałam swoją przygodę z internetem, to chyba nie było takiego opracowania nigdzie. Kolega Szwed coś mi klarował na ten temat po angielsku, ale wtedy jeszcze słabo rozumiałam ze słuchu i tylko piąte przez dziesiąte pojęłam i szybko zapomniałam to co mi powiedział. Historii chyba mi nie opowiadał, tylko tłumaczył jak to działa i demonstrował na swoim sprzęcie. Wiedziałam tylko, że porozumiewa się z innymi informatykami w odległych zakątkach Szwecji i Norwegii przez modem używając łącz telefonicznych. Chyba też wspominał coś o możliwości kontaktu z Niemcami i Anglikami. W każdym bądź razie chwalił się, że jest znany w całej informatycznej Europie tamtego okresu czyli początku lat 90tych i że ludzie piszą do niego zwracając się z różnymi informatycznymi problemami.

Natomiast parę lat później na moim studium hotelarskim na informatyce nikt o internecie nie wspominał - zresztą wtedy w szkole nie było internetu - nawet wzmianki o nim nie było!

Link do strony z opisem historii internetu:

http://computersun.pl/internet/artykuly/historia-internetu-i_15.html

Walentyny

sobota, 14 lutego 2009
Zamówiłam sobie kilka klimatycznych pozycji przenoszących w dawny świat...
Co prawda nie mam czasu czytać – ale znajdę chwilę lub dwie dziennie by sobie poczytać coś przyjemnego i pełnego dawnej magii...

Mam chęć kupić kilka fajnych, masywnych kubków do mleka. Nadawałyby się też do budyniu i innych deserów.

Beznadziejny dzień

Dzisiaj beznadziejny dzień – absolutnie destrukcyjny. Negatywny.
Trzeba ograniczyć internet, który pożera mi zbyt dużo czasu i zabrać się za coś konstruktywnego.

Zmęczona...

Od wczorajszego powrotu ze szkolenia - tak mnie zmogło niesamowicie... jestem normalnie wyczerpana. Wczoraj był drugi dzień szkolenia rolniczego. Nieco mi się przejaśniło w pewnych istotnych dla mnie kwestiach. Gdy odpocznę i zrobię obrządek - doczytam sobie jeszcze to i owo.

ufff... dopiero późnym popołudniem zmusiłam się do wstania i obrządku.
Zajęłam się zwierzyną - napoiłam, nakarmiłam, posłałam. Wydoiłam kozę żywicielkę ;)
Na sam koniec odseparowałam 3 kozy by jutro wydusić z nich mleko zanim koźlęta się do nich dobiorą.

Mam też chęć odseparować krowy od cieląt by je zacząć doić. Próbowałam dziś nałożyć obrożę Hiacyncie, ale nawiała mi. Jutro się jej ten numer nie uda... ;)

Na wczorajszym szkoleniu siedziała przy moim stoliku pani, która gospodaruje na 600 hektarach ziemi i hoduje 120.000 gęsi! To dopiero gospodara! Moje nędzne 11 ha to małe miki przy tym :D
Dostałam od hodowczyni drobiu namiar na wylęgarnie drobiu. Mam zamiar zamówić sobie świeżą krew, m.in. gąski - bo bardzo lubię jaja gęsie i samo mięsko. Tylko się muszę zastanowić gdzie ja je będę trzymać aby były bezpieczne.

Szkolenie

Rano ledwo się wyrobiłam z przyśpieszonym obrządkiem, ale i tak się spóźniłam na PKS.
Okazje nie spisały się – z 10 samochodów mnie minęło, zanim złapałam okazję do miasteczka.
Spóźniłam się gdzieś z godzinę na szkolenie. Na szkoleniu było paru znajomych i tłum nieznajomych rolników. Czas szybko zleciał. Po szkoleniu ze znajomym podjechaliśmy do Agencji pozałatwiać swoje sprawy. Potem odwieźliśmy jego koleżankę do domu. Następnie zajechaliśmy do mnie na kawę i chwilę pogadać. Umówiliśmy się na interes – ma mi sprzedać siano.

Fascynujący internet

Weszłam na pewien społecznościowy portal. Zauważam, że w necie jest kilka ciekawych miejsc gdzie się wiele dzieje :) Internet to swoista przestrzeń. Ciekawa przestrzeń... Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie...
Ohh... gdybym tak miała szybsze łącze... pośmigałabym tu i tam... :)

Internet stanowi swoistą przestrzeń virtualną silnie oddziałującą na rzeczywistość... coraz silniej...
Internet to fascynujące miejsce – idealne miejsce dla mnie... i pomyśleć, że 5 lat nie było mnie w sieci...
Wiele nowych, interesujących portali powstało... Wytworzyły się swoiste, oryginalne, często zabawne społeczności – znające się li tylko virtualnie pod postaciami tajemniczych przydomków...
Kilka pożytecznych portali zaistniało... Z niektórymi warto wejść w interakcje. Mam wiele do nadrobienia :)

Zmienny poniedziałek

Smutno mi dzisiaj... poszłam rano zrobić obrządek. Gdy zgarniałam słomę ze strychu – całą nogą wpadłam w niewidoczną pod słomą dziurę w podłodze strychu. Zabolało. Upadłam. Przewróciłam się na plecy i rozpłakałam się. Poleżałam chwilę słuchając jak zwierzęta na dole chrupią przed chwilą zrzucone siano. Szczęście, że nie złamałam nogi – nawet komórki nie miałam przy sobie by wezwać pomoc w razie co.

Potem wróciłam do domu i zajęłam się szykowaniem sera na wysyłkę. Zważyłam osobno serek i pojemnik plastikowy. Wyszło, że 500ml to ok. 570 gram serka. Nałożyłam serek do pojemniczków i wstawiłam do lodówki. Przyniosłam ze strychu zgrabne pudełka. Dziś wieczorem spakuję te serki do jednego z nich i wstawię do lodówki, by jutro rano wysłać.

Zjadłam późne śniadanie, a właściwie lunch, a następnie zabrałam się za porządki w mojej sypialni.
Część sypialnia już wysprzątana – nareszcie. Teraz walczę z częścią biurową. Ścieram kurz z gadżetów i papierów, segreguję, przeglądam. Jest co robić. Już z grubsza część biurowa ogarnięta, ale jeszcze sporo segregowania mnie czeka. Dużo tych różnych duperelków się nazbierało. Brakuje mi szafek na te szpargały – więc się potwornie kurzą. Do tego od czasu do czasu kotka coś rozrzuci.

Z kuchni płynie muzyka i rozpływa się po całym domku... spokojna i nostalgiczna... “it’s amazing...”

Ostatnio mam mało koziego mleka. Za to mam bardzo dużo obornika :))))))))
Nie byłabym sobą, gdybym nie umiała tego wykorzystać z pożytkiem :))))))))))))).
Więc od dziś sprzedaję gnój w internecie :)))))))))))))))

Hmmmmmm... chyba przypadkiem wpadłam na genialny pomysł jak zapewnić sobie regularny odbiór moich paczuszek w każdą środę... hahaha ;)))))))))))) I am genious! :D Nie podzielę się tą myślą z narodem ;) Zachowam tę złotą myśl dla siebie... ;)

Jest klient na me byczki. Zastanawiam się czy je sprzedać teraz. Zależy ile zaoferuje. Wolałabym sprzedać krowę. Jedna mi wystarczy. A byczki mam mięsne to będzie z nich duużo dobrego mięsa na jesieni.

Teraz szkoda sprzedawać – są jeszcze małe. Za pół roku będzie z nich masa mięsa pierwszej klasy - dwie pełne zamrażary.

Jeśli teraz sprzedam byczki – będę musiała doić krowy codziennie. Nigdzie nie będę mogła się ruszyć. Kurczę - ale i tak kozy będę musiała doić... Muszę to przemyśleć. Długo na cielaki czekałam. Inseminacja kosztowała. Cielaki odchowane – piękne, zdrowe. A handlarz pewnie groszaki będzie oferował. Bardziej się kalkuluje samemu wypaść na wielkie byki mięsne i zabić na mięso dla siebie, ewentualnie sprzedać na jesieni gdy osiągną większą wagę. Muszę to przemyśleć dokładnie – rozważyć wszystkie za i przeciw.

Katalogi meblowe

Od wczoraj wieczór oglądam pasjami zdjęcia w katalogach meblowych. Przyglądam się, porównuję, wyszukuję to co by mi tutaj najbardziej pasowało i się podobało. Nie wiem, czy uda mi się w tym roku uciułać na meble, ale miło jest sobie pooglądać katalogi pełne ciekawych zdjęć... No, niektóre zestawy są brzydkie, ale są też i śliczne wśród nich. Rozchoruję się jak nie kupię sobie w tym roku chociaż jednej komódki, regału lub witryny...
Potrzebuję dużo miejsca na papierzyska, ciuchy, zastawę stołową.

Wstępnie ustaliłam, że do każdego pomieszczenia chcę nieco inne meble.
Do zachodniej sypialni – pistacjowe, do pokoiku jeździeckiego – jasno kremowe wpadające w ecru, do kuchni – w ciepłej, rudawej tonacji, do biura: popielato pistacjowe lub w kolorze jasnej sosny... Stylistyka możliwie tradycyjna – harmonijne, miłe dla oka mebelki pozwalające stworzyć przytulną atmosferę... ahh... cudownie jest sobie pomarzyć... Biuro może być nowoczesne. Poczuję się troszkę jak w moim dawnym mieszkanku miejskim.

Nie wiem czy mi się je uda kupić w tym roku, ale... w następnym na pewno kupię...
Natomiast na wiosnę gdy zrobi się cieplej – odświeżę pokoje i łazienki – odmaluję na świeżo ściany.
Dobiorę się też do tej nieszczęsnej kuchni co mnie dobija od lat. Także piwnicę wybielę, skuwszy wcześniej tynki do gołego kamienia i cegły. Duuużo roboty mnie czeka... Być może dopiero latem się za to zabiorę, bo na wiosnę muszę posadzić setki drzewek... ohhhh.. ile roboty mnie czeka... Muszę sprostać. Przynajmniej spróbuję.

Czyli na wiosnę – sadzę drzewka, latem – odnawiam mieszkanko... Kupię wiadro białej emulsji i będę pacykować co się da :D Malowanie to pikuś... jeszcze trzeba będzie gdzieniegdzie poskuwać tynki i zaszpachlować to i owo. Dam radę. To tylko kosmetyka. No ale i obory trzeba będzie wysprzątać i wybielić...
Gęsiego! Po kolei wszystko pomalutku zrobię. Jestem dzielna – dam radę.

O! Lekko się przejaśniło... jak miło... jak pozytywnie...

Póki co – ruszam porządkować to co się da uporządkować w mojej zachodniej sypialni...
Trzeba te papierzyska posegregować i powpinać w skoryszyty i segregatory. Powsuwać w koszulki.
Poukładać tematycznie jakoś sensownie i wysprzątać na maxa ile się da w tych warunkach...
A potem pomyślimy o jakiejś pojemnej komodzie czy krytym regale na te różności.

W najgorszym wypadku zdobędę jakieś grube, porządne kartony i w nie to wszystko popakuję.
Może kupię puszkę farby albo wykorzystam resztki tych co mi zostały i pomaluję te kartony na jeden ładny kolor by jakoś to wyglądało przyjemniej i mniej kartoniasto. Karton pomalowany na ładny żywy kolor, być może polakierowany – może wyglądać pięknie.

O – to jest pomysł do wykonania w tym roku i prawie od zaraz. Od dziś zbieram grube, solidne kartony i maluję je na żywy, ładny kolor. A może je jakimś ładnym papierem lub tapetą wykleić? To też jest myśl godna przemyślenia... :)

Od razu zrobiło mi się jaśniej na duszy :)
I słonko mi zawtórowało i jakoś mocniej przyświeca. Ojjj... idzie wiosna!

Odwilż!

śnieg spływa z górek i pagórków, woda stoi we wszelkich zagłębieniach gruntu - strumyk wartko ruszył do przodu chociaż nawisy kry jeszcze po brzegach tamują przepływ wody. Odwilż! Jakoś tak wiosennie się robi... ciepło i miło... :) Tylko jeszcze słonka brak - ale nie ma co wymagać go - wszak to dopiero luty!

Jest nadzieja!

Zarysowuje się szansa na lepsze jutro – na dopływ konkretnej gotówki do szybkiego zagospodarowania się. Poniżej przedruk artykułu ze strony http://www.ppr.pl/artykul.php?id=152817

"Pomysł na niemałe pieniądze dla małych gospodarstw
06.02.2009
W trakcie konferencji „Wizja Wspólnej Polityki Rolnej po 2013 r.”, która odbyła się w Warszawie 26 stycznia 2009 r. z inicjatywy Departamentu Programowania i Analiz Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, prof. Walenty Poczta z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu przedstawił interesujący pomysł na uproszczenie systemu płatności obszarowych po 2013 r. dla rolników, którzy otrzymują dopłaty bezpośrednie w kwocie do 500 euro rocznie. Pomysł polega na jednorazowym wypłaceniu małym gospodarstwom tzw. skumulowanej wartości należnych dopłat za okres kolejnych 7 lat. Dałoby to każdemu z rolników chcących skorzystać z takiego rozwiązania natychmiastowy dostęp do kwoty w wysokości nawet 3.500 euro.
Wg prognoz ekonomistów w 2013 roku, gospodarstw korzystających z dopłat w kwocie do 500 euro będzie aż 400 tysięcy, czyli około 1/3 ogółu beneficjentów wsparcia obszarowego. Jednocześnie grupa ta będzie użytkować w 2013 r. zaledwie 5% użytków rolnych. Wg prof. W. Poczty skumulowanie dopłat dla najmniejszych beneficjentów mogłoby przynieść następujące korzyści:
zmniejszyć koszty administrowania systemami wsparcia i kontroli przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa poprzez trwałe zmniejszenie liczby beneficjentów nawet o 30% w stosunku do aktualnej ich liczby,

skumulowana wypłata, uzupełniona np. preferencyjnym kredytem, mogłaby stanowić znaczący kapitał „startowy” ułatwiający podjęcie przez właścicieli drobnych gospodarstw pozarolniczej działalności gospodarczej,

jednorazowa wypłata mogłaby sprzyjać obniżeniu lub stabilizacji cen ziemi rolniczej i stać się czynnikiem zachęcającym do przyśpieszenia obrotu ziemią, poprzez wyzbywanie się działek rolnych przez małe gospodarstwa.
Pierwszy Portal Rolny planuje w najbliższym czasie przygotowanie specjalnego internetowego sondażu, w którym padną pytania do użytkowników naszego portalu o ocenę przedstawionego wyżej pomysłu. Zapraszamy do śledzenia dalszych informacji w tej sprawie.”

Myślę, że to dobry pomysł o ile nie kryje się pod nim jakiś złowieszczy haczyk, jak często z dopłatami bywa.
Taki dopływ gotówki na pewno pomógłby dofinansować małe gospodarstwa rolne, lepiej się zagospodarować, zainwestować w jakieś małe biznesy typu agroturystyka np. czy wyrób domowej żywności czy rzemiosło.

Z takim kapitałam można starać się o dopłaty na dostosowanie gospodarstwa pod agroturystykę, które z kolei wymagają 50% wkładu własnego. Skąd rolnik małorolny ma wziąć te 50%? Nasze Państwo nie pomaga rolnikom w pełni wykorzystywać wywalczonych w unii dopłat. Ten kto ma gotówkę lub dostęp do kredytów – ten może inwestować i uzupełniać swoje inwestycje dopłatami. A drobne gospodarstwo z reguły ledwo przędzie. W tym momencie taka skumulowana płatność bezpośrednia stanowiłaby ten wymagany wkład własny.
Wiele gospodarstw natychmiast zainwestowałoby w agroturystykę dostarczając zleceń firmom budowlanym
oraz powstałyby nowe miejsca pracy do obsługi ruchu agroturystycznego. Myślę, że to dobry pomysł napędzający gospodarkę – doskonały sposób na zmniejszenie recesji gospodarki naszego kraju.

Dobrze by było także pomyśleć o uproszczeniu i ułatwieniu zasad sprzedaży bezpośredniej z gospodarstw rolnych. Takie małe gospodarstwa mogły by się zająć produkcją żywności domowej na malą skalę zyskując tym samym źródło utrzymania. Trzeba takie możliwości małym gospodarstwom stworzyć, bo gdy się skończą dopłaty bezpośrednie – te gospodarstwa stracą źródło utrzymania, a nie każdy rolnik potrafi się przekwalifikować na tłumacza czy księgowego, by utrzymać swoje gospodarstwo.

Nie ma też co rolników wywłaszczać z ich ziemi – w mieście z pracą nie za różowo, a będzie gorzej.
Nie ma co zwiększać bezrobocia wyrzucajac ludzi z ich ziemi i zmuszając do pracy w mieście, w czasach, gdy wielkie zakłady zwalniają setki, a nawet tysiące pracowników. Taki rolnik nie da sobie rady w mieście.

Unia dała dopłaty – ale w zamian zażądała ograniczenia produkcji rolnej. Wiele gospodarstw wcześnie utrzymujących się z produkcji mleka musiało z produkcji mleka zrezygnować i teraz żyje wyłącznie dzięki dopłatom. Gdy dopłaty się skończą, z czego będą żyć?

Mnie osobiście bardzo nie podoba się to, że Polska weszła do Unii na bardzo niekorzystnych dla Polski warunkach tj. że wysokość wywalczonych dopłat jakie nam przyznano jest dużo mniejsza niż wysokość dopłat jakie uzyskiwały i uzyskują wysokorozwinięte kraje Europy Zachodniej.

Takie postawienie sprawy sprawia, że Polsce dużo trudniej dostosować się do wyśrubowanych wymogów rynku europejskiego. Trudniej dogonić Zachodnią Europę. Mamy najzdrowszą żywność w Europie, a nie mamy prawa jest sprzedawać tyle ile byśmy chcieli i mogli.

Jeszcze jedna rzecz. Skoro Unia zrobiła co mogła by nam obciąć polską produkcję rolną i dopłaty – to nasz Rząd powinien zrobić wszystko by ułatwić funkcjonowanie rolnictwu – by wesprzeć je tak, by było w stanie w pełni z tych dopłat skorzystać, czyli stworzyć takie warunki, by pojedynczy rolnik był w stanie ubiegać się o wszystkie możliwe dopłaty. Rząd nasz absolutnie nie powinien ograniczać dostępu do dopłat bardziej niż to ogranicza Unia. Jeśli przepisy unijne nie wykluczają danego beneficjenta ze starań o daną dopłatę – to Rząd nasz nie powinien wprowadzać dodatkowych przepisów utrudniających starania, zwiększających biurokrację i ilość warunków koniecznych do spełnienia do ubiegania się o daną dopłatę.

Trzeba bezwzględnie ułatwić rolnikom dostęp do preferencyjnych kredytów, do kredytów inwestycyjnych.
Wprowadzić gwarancję rządowe, by rolnik mógł ubiegać się o preferencyjne kredyty inwestycyjne.

Katalogowa środa

środa, 4 luty 2009
Z wyprawy do Olecka przywiozłam sobie parę katalogów ze zdjęciami mebli.
Coś trzeba wybrać do pokoi i kuchni. Potrzebuję kryte regały i komody na papiery, książki i ciuchy.
Także kredens na moją zastawę, szafki na garnki. Potrzebuję dużo półek i szuflad.
Muszę krowę sprzedać by zapłacić za odsetki do KRUSu i jeśli mi coś zostanie to kupię komódkę lub witrynę.

Wielka paka! 5 luty 2009, czwartek

Dotarła do mnie wielka paka od kochanej koleżanki Blanki :D Jaka wielka paka pełna wspaniałych gadżetów! Wielkie dzięki! Fajnie jest dostawać paczki, a zwłaszcza duże paczki :D
Blankuś – jesteś SUPERRR! :D Po prostu kochchchana dziewczyna! Masz do mnie gwarantowany darmowy wjazd na wakacje :D Niech Cię Bóg błogosławi dobra istoto! :D Buziaki w oba pulasy! Xoxoxoxox

Paka pełna przydatnych do opanowania mego bałaganu gadżetów: pokrowce na kołdry lub ciuchy, segregatory, skoroszyty, koszulki na moje niezliczone papiery. Także ładna szklana deska do krojenia lub podania np. sera lub wędliny, ściereczka biało-pistacjowa – dokładnie pasuje do kolorystyki mojej kuchni, długopisy, marker niezmywalny (przyda się do podpisywania kolczyków dla zwierząt, bo często je gubią i co rusz trzeba kupować nowe kolczyki, a te drukowane są bardzo drogie – tak wiec będę kupowała niezadrukowane kolczyki i samodzielnie je podpisywała – sporo zaoszczędzę). Jest i zielona, przezroczysta kosmetyczka – pasuje kolorystycznie do mojej łazienki! – przyda się w sam raz na zbliżającą się wyprawę na szkolenie. Dostałam też lekkie pojemniki plastikowe do mojego sera – nareszcie mam w co pakować moje wyroby! Będę mogła nareszcie obniżyć cenę za przesyłkę twarogów, bo te curvery w które do tej pory pakowałam ser to są drogie, a słoiki nie dość, że drogie to ciężkie i bardzo podrażają koszt wysyłki. No i przy wysyłce szkła zawsze istnieje ryzyko, że się potłucze w transporcie, zwłaszcza jeśli będą na poczcie rzucać tymi paczuszkami.

Kochana Blanka nawet pomyślała o kartonikach i drukach pocztowych do wysyłki serków.
Włożyła mi do paczki kilka rozłożonych kartoników i plik druków. No – to teraz mogę działać! :D

Tylko żeby koza dawała więcej mleka. Ostatnio coś zarwała z tym mleczkiem. Chyba znowu zacznę ją dokarmiać owsem i prowadzić do wodopoju by się napiła do syta, bo sama za leniwa by zejść samodzielnie do źródełka. Trzeba odsadzić koźlaka od drugiej kozy i zacząć ją doić by było więcej mleka i bym mogła więcej tego sera wyrabiać tygodniowo.

W paczce przyszedł też bardzo praktyczny organiser – ciemnozielona płachta z przezroczystymi kieszeniami do zawieszenia na drzwiach. Nawtykałam pełno drobiazgów do tych kieszonek – druki, blankiety, przepisy kulinarne, mini poradniki, szczotki do włosów i jeszcze zostało miejsce na torebki z nasionami i torebki z przyprawami. Bardzo poręczna rzecz ten organiser. Dostałam też dwa długopisy w piórniczku. Długopisy mają tę część piszącą taką w sam raz do wypełniania samokopiujących druków. No i podkoszulek bawełniany – został zaadaptowany jako koszulka do spania. No i mata dla listonosza do samochodu – człek bardzo w porządku jest – nawet Blaneczka go doceniła... :)

Skarbów a skarbów dostałam - bardzo się z nich cieszę... :)
Sam fakt, że ktoś się zatroszczył o mnie i przysłał paczkę - bardzo miły sercu memu... :)
Trzeba będzie więcej serka posłać Blaneczce... Niech się tylko kozy rozmlecznią... ;)

Rozprawowy wtorek

wtorek, 3 luty 2009
Rozprawa w sądzie.
Dzielnicowy pod przysięgą zeznał, że “kozy pogryzyły psy” :))))))
Kurka wodna - co za krwiożercze bestie te kozy... :D

Wycieczkowy poniedziałek

poniedziałek, 2 luty 2009
Poszłam na wieś nadać paczkę z serem. Towarzyszyły mi suka Saba i koza Agatka.
Zwłaszcza Agatka wzbudziła sensację we wsi :D
Szła przy nodze posłuszna jak pies. Z lewej mej strony suka Saba, a z prawej koza Agata :D
A ja w środku jak królewna Śnieżka z dwoma krasnalami :D

Obornikowa niedziela

niedziela, 1 luty 2009
Cała niedziela bardzo pracowita. Wywaliłam aż 11 taczek gnoju od krów. Trzeba to robić, bo gdy ziemia zmięknie nie dam rady wywieźć na mokrą łąkę.