Odpowiedzi na komentarze

"Jestem w stanie wyobrazić sobie Twój strach i obawy przed przyjmowaniem gości."

No, niestety - po tej fali przemocy która mnie dotknęła po donosach tych dwóch kobiet - mam koszmarny stres i obawy, aby kogokolwiek gościć. Każdego potencjalnego gościa postrzegam jako potencjalnego wroga, który przyjedzie do mnie li tylko po to, by znaleźć jakiegoś domniemanego "haka" na mnie po to by złożyć donos. Boję się też tych, którzy nieznajdując "haka" też na mnie złożą donos.

Podobno Weterynaria ma obowiązek interweniować przy każdym donosie, nawet gdyby się zdarzały one codziennie. Nie wyobrażam sobie, abym była codziennie nachodzona przez inspektorów weterynarii czy innych instytucji. Takie działanie zakrawa na nękanie rolnika. Przecież ci urzędnicy w niczym rolnikom nie pomagają. Nic.

Jedyne co mogą zrobić poza upierdliwym i irytującym kontrolowaniem to ukarać mandatem lub zagarnąć własność rolnika jakim jest jego inwentarz. Inwentarz ma swoją wartość. Wyhodowałam piękne konie. Łakomy kąsek dla rozmaitych cwaniaków.
Na szczęście inspektorzy muszą się trzymać litery prawa i nie mogą bezpodstawnie zabierać zwierząt. Niemniej jednak, każda taka kontrola to stres dla mnie. Tym większy, że kojarzy się z tym nieszczęsnym wyłudzeniem ode mnie psiny w 2012 roku.

Przez zaskoczenie udało się im wyludzić ode mnie psa na czas odchowu szczeniąt w schronisku. Szczenięta te (po kundlu sołysowej która nie została ukarana za puszczanie swego psa na moje gospodarstwo i podwórko) miały zostać w schronisku do adopcji, a sucka miała wrócić do domu. Do tej pory mi jej nie zwrócili mimo moich licznych pism oraz fizycznej próby odebrania psa ze schroniska.

Mój pies przebywa tam nielegalnie. Nielegalnie został zagarnięty.
Ani gmina, ani schronisko nie ma prawa zaboru psa właścicielowi bez ważnego, prawomocnego wyroku sądu. Psina została ode mnie podstępnie wyłudzona, a gdy próbowałam wielokrotnie ją odebrać na drodze formalnej - po serii odmownych odpowiedzi, dostałam w końcu odpowiedź, że psa odzyskam jak zapłacę haracz w wysokości ok. 2600zł. Jakim prawem ktoś zarabia na moim psie i to moim kosztem??? Ja nigdy nie wyraziłam zgody, aby moja psina tam została na dłużej niż odchowanie szczeniąt.

" Ba! Strach nawet przed pojawieniem się kogoś obcego, czy też znanego z racji sprawowanego urzędu przed bramą. I strasznie Ci współczuję, bo wiem, jak to jest być człowiekiem zaszczutym. I jak szybko siły i chęci odchodzą od człeka, który zmaga się z codziennym stresem (a nuż ktoś znowu naśle jakichś mądrych na stołkach, żeby sprawdzili na ile paragrafów da się pozwać do sądu delikwenta), a jeszcze ma do wykonania wiele ciężkich, fizycznych prac w gospodarstwie. Może w zimie jest ich mniej, ale targanie siana, czy słomy do obór i stajni wcale lekkim zajęciem nie jest, prawda? Sama miałam okazję (co prawda bardzo sporadycznie już teraz) popracować w polu i zagrodzie, żeby wiedzieć, że to nie takie "hop-siup". I nie załatwi się wszystkiego w pięć minut."

Dokładnie tak jest. Boję się obcych. Na każdego teraz patrzę poprzez pryzmaty tych jadowitych żmij, które zadały mi cios w plecy. Ukąsiły jadowicie i nadal kąsają.

Kilka osób chcących przyjechać do mnie na rancho się ze mną od tamtej pory kontaktowało. Walczyłam z sobą - zaprosić czy nie ryzykować? Z lęku odmówiłam.

Teraz jestem tu sama zresztą jak większość lat na Mazurach (w mieście miałam przyjaciół i fajne towarzystwo oraz rewelacyjne układy z moimi uczniami na kursach języka angielskiego które prowadziłam), ale jest mi tak dobrze. Mam spokój i zero dodatkowych obciążeń i stresów związanych z goszczeniem obcych i ich wymagań.

Żyję bardzo skromnie, wręcz survivalowo. Mało kto jest w stanie zdzierżyć takie warunki życia jakie ja tutaj mam. Mieszkając w mieście żyłam w komforcie (stworzyłam sobie bardzo wygodne mieszkanko) - teraz wszystko wymaga ogromnego wysiłku i wielu tych wysiłków podczas dnia.

Cenię sobie swoją swobodę, samodzielną pracę i spokój oraz harmonię mojego rancza. Ciężka praca mnie nie odpycha, bo jestem pracowita z natury. Jednak w tym roku sobie odpuszczę, bo jestem przemęczona. Sponsorować niczyich wakacji też nie będę. Nie chcę tego układu. Każdy wakacjusz którego zdecyduję się tutaj kiedyś wpuścić musi mieć swoje pieniądze na swoje utrzymanie.

Wcześniej owszem - sponsorowałam jak mogłam i umiałam pobyty różnych zagranicznych i czasem polskich wolontariuszy. Było to dość ciekawe doświadczenie, ale strat poniosłam więcej niż korzyści, więc nie opłaca się mi ten układ. Oczywiście byli tacy, co byli realną pomocą dla mnie - zrobili coś pożytecznego dla gospodarstwa, byli też tacy co faktycznie byli realnymi wolontariuszami bo mieli swoje wyżywienie.

Może się kiedyś zdecyduję ugościć tutaj kogoś na zasadzie grzecznościowej lub wolontariatu, ale sponsorować jedzenia nie będę, bo jest to dla mnie zbyt duże obciążenie. Poza tym nie chce mi się nikogo sponsorować :D Nie stać mnie na to. Wolę sama pracować i się nie stresować, że muszę z posiłkiem zdążyć na czas i z czego ja ten obiad ugotuję czy z czego przyrządzę śniadanie i kolację aby było smaczne i niemonotonne.

W tym roku postanowiłam sobie zająć się zakładaniem ogrodu, budową ogrodzenia ogrodu, pastwisk, budową woliery dla drobiu, treningiem koni, koszeniem siana, podremontowaniem budynków.

Ile zrobię - tyle będzie. Bez ciśnienia i stresu.

Nie chcę narażać mojego domu i gospodarstwa na zimne, wyrachowane oczy bezdusznych, małostkowych bazyliszków niezdolnych do empatii i przyjaznych gestów. Żadna obca wroga małpa, typu lesbijka-podpierdalaczka tutaj nie wjedzie.

Na moim gospodarstwie gościć będę tylko osoby zaufane, prawdziwie przyjazne i życzliwe mnie.

Tylko z takimi osobami coś tutaj podziałamy razem. Jestem z kilkoma osobami umówiona na różne wspólne przedsięwzięcia i coś będziemy działać latem.

Dzisiaj jestem zmęczona. W piątek sprawy urzędowe wyciągnęły mnie z rancza do Olecka, do którego przybyłam, a następnie wybyłam pieszo, okazjami. Dość sprawnie mi to poszło, ale wracają w nocy przez wieś, zabłądziłam na polu :D Było totalnie ciemno i zniosło mnie hektary z obranej trasy. Także miałam piękny spacer przez całą wieś o północy :D

Ogólnie trochę kilometrów zrobiłam na nogach i dzisiaj jestem zmęczona. Muszę odpocząć.

Właśnie to robię :D

Zwierzaki wypuściłam, aby się same najadły z bel siana i napiły wody z rzeki.

Trochę rozgrzebią i zmarnują tego siana, ale jutro ogarnę ten bałagan. Dziś nie dam rady.

Do kurnika tylko zajrzę i napalę w piecu, by upiec chleb i ciasto. Ale to później - wieczorem późnym.

Teraz nie mam siły. Cieszę się, że jestem sama i nie muszę kombinować, co tu ugotować dla wolontariuszów :D Spokojnie sobie wypocznę, a jak odzyskam siły zajmę się kurami i gotowaniem oraz pieczeniem... No stress. Bezstresowo. :)

Saba i Satja szczęśliwe razem na pachnącej łące.
 Rancho na Mazurach Garbatych, rok 2008.