Rancho na Mazurach Garbatych

Wczoraj w nocy napaliłam solidnie w piecu i przy nim się wykąpałam. Niestety, nad ranem gdy podrzuciłam do tlącego się paleniska mokre badyle (a suchych nie ma) – nie załapały. Ale w domu utrzymuje się jeszcze trochę ciepła.

Rano wyszłam od razu do zwierzaków. Powypuszczałam sierściuchy z obór, stajen i koziarni by poszło się napić i przewietrzyć. Ze strychu obory zrzuciłam kostki i siana. Ładowałam na taczkę po jednej i podwoziłam pod oborę i stajnię. Krowy i konie dostały po kostce na śniegu. Resztę kostek zaniosłam do obory i stajni i porozkładałam. U koni równomiernie w dłuuugim żłobie, a krów w dwóch różnych narożnikach aby sobie krowy nie przeszkadzały jedząc.

Na czysty, zmrożony śnieg sypnęłam krowom i kozom i koniom owsa. Każdemu gatunkowi tak, by sobie nawzajem nie wyjadały. Także osobno dostały owies konie – osobno klacz i osobno ogier. Także krowy dostały osobno – w innym miejscu dostała Hiacynta, w drugim miejscu dostała Bernadetta. Bernadetta mnie dziś zadziwiła swoją inteligencją. Mianowicie, gdy zbliżyła się godzina powrotu do obory – podeszła pod okno kuchni i upomniała się abym otworzyła drzwi obory. Po prostu zajrzała do kuchni i spojrzała na mnie znacząco i pomrukując wskazała wielkim krowim łbem oborę. Uśmiechnęłam się. Wyszłam z domu i otworzyłam drzwi obory. Bydełko skrzętnie udało się do środka. Koniki dzisiaj jakoś wcześnie też chciały do środka. Otworzyłam drzwi i weszły grzecznie do stajni. Kózki się trochę kręciły po podwórku jedząc śnieg (są za leniwe by zejść do wodopoju) i wybierając pozostałe ziarnka owsa. Kózka Agatka mecząc zbliżyła się do mnie truchtem upominając się o dojenie. Weszłam do domu, umyłam wiadro i wyszłam do niej. Przywiązałam ją na chwilę do wozu konnego, by się nie kręciła za dużo podczas udoju i wydoiłam doszczętnie. Potem puściłam kózkę by sobie poszła do koziarni.

Weszłam do domu i wstawiłam chleb w dwóch piekarnikach. Po raz pierwszy piekłam w tym nowym piekarniku i przeraziłam się, bo mieszadła się nie kręciły przez długi czas. Zniecierpliwiona wstawiłam drugi chleb w starym piekarniku. Właśnie przeglądałam instrukcję i gwarancję do tego nowego piekarnika, gdy automat wreszcie zaczął mieszać. Odetchnęłam z ulgą. Widać ma inny tryb pracy niż ten mój stary piekarnik.

Wstawiłam chleby i zaczęłam rozmyślać coby tu upichcić tym razem na obiad gdy zadzwonił listonosz, że niesie dla mnie listy i żebym wyszła do niego, bo nie ma dojazdu do mego rancza. Zgodziłam się, bo zrobił mi przysługę - kupił dla mnie paczkę papieru toaletowego.

W połowie drogi między moim gospodarstwem, a gospodarstwem sołtysa spotkałam listonosza, narzekającego na nieodśnieżoną drogę. Powiedział, że upominał się w gminie o odśnieżenie. Zrobiłam foty zaśnieżonej drogi i wróciłam do domu.

Zadzwonił kurier, że nie dotrze dzisiaj do mnie. Umówiłam się z nim na inny dzień.

Otworzyłam książkę kucharską i znalazłam przepis na pierogi leniwe. Zabrałam się do mielenia ziemniaków ręczną maszynką. Muszę kupić sobie malakser, bo bardzo by mi ułatwił przygotowywanie potraw.
Zmielone ziemniaki zmieszałam z kozim twarogiem. Kozi twaróg był tak miękki, że nie trzeba było go mielić.
Dodałam 2 jaja, soli, mąki pszennej i ziemniaczanej i ugniotłam pierwsze w życiu leniwe pierogi.

Ugotowałam sobie porcję. Dodałam podgrzaną resztę kapusty i zjadłam. Kopytka smakowały jak kopytka – czyli udały się. Fajnie. Nowa sprawność zdobyta ;). W tym miesiącu już wypróbowałam robienie kotletów mielonych, gołąbków, zupy buraczkowej, kapuśniaka. Wszystko wyszło i było o dziwo bardzo smaczne. O dziwo, bo nieco modyfikowałam składniki.

Nagle Saba zaczęła ujadać. Otworzyłam drzwi i usłyszałam szum. Odśnieżarka o dziwo dotarła aż na moje podwórko. Wyskoczyłam, by otworzyć bramkę. Facet wjechał, zawrócił i pojechał z powrotem.
Ciekawe, czy mi głównej bramy wjazdowej na rancho nie rozerwał. Jutro trzeba sprawdzić.

Zadzwoniłam do kuriera, by jednak przyjechał jutro, bo trzeba wykorzystać fakt, że droga odśnieżona.
Zgodził się i jutro zabierze pralkę do reklamacji. Bardzo mi tutaj potrzebna ta pralka. Miałam sporo gorącej wody i nieco ciuchów do prania. Wszystkie golfy już ma brudne, a w takie mrozy chodzę wyłącznie w golfach, coby przeziębienia nie kusić.

Reszta kopytek dogotowuje się. Wyszło ponad 3 litry kopytek. Zapakowałam w plastikowe pojemniki hermetyczne i po wystudzeniu zamrożę. Nie jestem fanem kopytek. Zrobiłam je dla urozmaicenia jadłospisu.
Zdecydowanie bardziej wolę potrawy mięsne. Jutro sobie jakieś fajne mięsiwo ugotuję.

Kopytka zamrożone to gotowa potrawa – wystarczy odmrozić i podsmażyć. Gdy nie będę miała czasu gotować, albo będę chciała urozmaicenia – to sobie kiedy wyciągnę i usmażę. Mam chęć na sernik wiedeński. Większość sera koziego zużyłam na te kopytka, ale nastawię świeży twaróg na week end i zrobię sernik. Uwielbiam serniki. Może zaleję go galaretką? Teraz experymentalnie piekę ciasto do herbaty. Experymentalnie, bo składniki wrzuciłam na oko i wstawiłam jakiś program krótszy, który nie wiem jak zadziała na moje ciasto. Jestem ciekawa, co z tego wyjdzie. Może nic? Do tego starego automatu nie mam instrukcji i nie umiem go do końca obsługiwać. Chleb piecze mi dobrze, ale co wyjdzie z ciasta? Okaże się. Skończyła mi się mąka do pieczenia chleba. Będę musiała i tak experymentować ze zwykłą mąką. Na szczęście nowy piekarnik ma instrukcję.
W książce kucharskiej znalazłam ciekawe przepisy na bułeczki mleczne. Mam chęć spróbować zrobić pierwsze w mym życiu bułeczki. Uwielbiam bułeczki, zwłaszcza mleczne. Niech tylko wypróbuję je, to będę piekła pasjami zamiast chleba.

Mietka już nie ma prawie dwa tygodnie. Zadekował się w Sokółkach u starego rencisty i siedzi tam. Miało go nie być kilka dni, a tu się zrobiły już prawie dwa tygodnie. Chyba się tam wprowadził na dobre, bo ze swoją lodówką, chociaż tutaj zostały jeszcze jego ciuchy i telewizor. Nie wiem jakie on ma plany. Może dopiero pojawi się na wiosnę do sadzenia drzewek, a teraz woli pracować w lesie i mieszkać u Grabowskiego.
Pokój się zwolnił – mogę kogoś zaprosić ;)

Jeszcze mam opał. Starczy gdzieś na tydzień. Potem będę musiała naciąć drzewa do pieca. A raczej wcześniej.
Na razie nie mam na to i tak czasu. Mam co robić w domu i przy zwierzętach. Topole mają za długie gałęzie.
Przydałoby się przyciąć. Tam to trzeba z drabiną. Na razie drabina przysypana sianem, więc jej nie ruszę.
Kostki szybko ubywają – niebawem będzie odkryta i do wzięcia. Poza tym drzewka samosiejki porastają mą ziemię. Trzeba będzie je wykarczować.